Nieśmiertelni - ebook

1

Czer­wony auto­bus hybry­dowy linii numer 47 kur­so­wał mię­dzy Bel­l­man­sro a Karl­ber­giem, czyli prze­ci­nał Sztok­holm dokład­nie ze wschodu na zachód, krą­żąc po uli­cach ary­sto­kra­tycz­nego Östermalm i miesz­czań­skiego Vasa­stan. Wypro­du­ko­wany w Pol­sce, długi na pra­wie dwa­na­ście metrów i sze­roki na ponad dwa i pół, ważył dzie­sięć ton. Karo­se­rię wyko­nano z alu­mi­nium, więc był znacz­nie lżej­szy, niż na to wyglą­dał.

Nad Sztok­hol­mem od kilku dni wisiały oło­wiane chmury, które wraz z nasta­niem nocy zbi­jały się w jed­no­litą czarną masę i wyrzu­cały z sie­bie gęste strugi zim­nego desz­czu zmie­sza­nego z lodo­wymi krysz­tał­kami. Przez mia­sto pły­nęły w róż­nych kie­run­kach rzeczki i stru­mie­nie, two­rzyły się jeziorka i małe oce­any, które szybko zni­kały w pod­ziem­nych kana­łach.

Wiel­kie wycie­raczki mia­rowo zbie­rały masy wody nacie­ra­jące jak potężny wodo­spad na przed­nią szybę auto­busu numer 47, który jechał samot­nie wzdłuż wyso­kich nagich klo­nów. Minął wylud­nioną Karlbergsvägen i po chwili zatrzy­mał się na czer­wo­nych świa­tłach.

Kie­rowca, Ali Farudi, wes­tchnął.

– Uff, na Allaha… jesz­cze czter­dzie­ści pięć minut – powie­dział po arab­sku.

Zmę­czony całym dniem jazdy w desz­czu, odle­ciał myślami do bied­nego sło­necz­nego domku w brud­nym mie­ście An-Nasi­rijja w połu­dnio­wym Iraku.

Ali nie­ustan­nie latał w myślach mię­dzy Ira­kiem a Sztok­hol­mem i z tego już tylko powodu nie nada­wał się na kie­rowcę, a auto­busu miej­skiego w szcze­gól­no­ści. Zda­wał sobie sprawę, że powi­nien zre­zy­gno­wać z tej pracy, nim zabije sie­bie albo kogoś, ale lata­nie było waż­niej­sze. Wciąż więc jeź­dził, tak jak inni jego kole­dzy z Iraku zatrud­nieni w zakła­dzie trans­portu miej­skiego SL, któ­rzy też cią­gle gdzieś latali.

Śmierć nie była mu ni­gdy straszna ani obca, ale kiedy na podwó­rzu swo­jego domu zna­lazł sta­ran­nie posie­kane kulami ciało żony, czte­rech córe­czek i pozo­sta­łych człon­ków trzy­po­ko­le­nio­wej rodziny, już nawet nie zapła­kał. Odwró­cił się i poszedł, i szedł tak długo, aż dotarł do Szwe­cji. Po dro­dze omi­nął poziom ludz­kiego cier­pie­nia i prze­sko­czył od razu na naj­wyż­szy etap, zawie­szony gdzieś tro­chę poni­żej nadziei na śmierć.

I pew­nie dla­tego, że chciał omi­nąć przy­pi­saną mu drogę, na któ­rej cier­pie­nie jest obo­wiąz­kowe, Allah za pokutę posłał go do Szwe­cji, a pro­wa­dze­nie auto­busu w desz­czu załą­czył jako karę dodat­kową.

Było trzy po dwu­dzie­stej trze­ciej trzy­na­stego listo­pada 2013 roku, kiedy Har­riet Ber­ghen z FRA i Hasan Mar­dan z KSI wra­cali z Kró­lew­skiego Insty­tutu Tech­no­lo­gicz­nego do domu pustym auto­bu­sem linii 47, który pro­wa­dził wła­śnie Ali z An-Nasi­riji, a teraz chwi­lowo z Hal­lon­ber­gen.

– Dwa­na­ście cyfr, a wła­ści­wie liczb natu­ral­nych nastę­pu­ją­cych po sobie, od zera do trzech, dwa zera, dwie dwójki, cztery jedynki i cztery trójki – zauwa­żyła Har­riet, wpa­tru­jąc się w swój zega­rek. – Ooo… już się skoń­czyło… – oświad­czyła po chwili. – Teraz jest już cztery po dwu­dzie­stej trze­ciej. – Zacią­gnęła rękaw kurtki nad dło­nią i wtu­liła się w ramię Hasana, który w mil­cze­niu patrzył w per­spek­tywę pustego auto­busu.

Sie­dzieli na ostat­niej kana­pie, w sza­rym mroku, i Hasa­nowi wyda­wało się, że podró­żują w prze­stwo­rzach tajem­ni­czym stat­kiem kosmicz­nym. Ich dwoje i prze­wod­nik Rid­dick, który potrafi prze­chy­trzyć śmierć.

– Popatrz, Hasan, może to jakiś znak od Boga i teraz… przed chwilą gdzieś na świe­cie zda­rzyło się coś, na co ktoś cze­kał, aż cyfry usta­wią się w takim porządku, a może nawet nie wie­dział, że wybił jego czas… a tu łup… Hasan? Nie sądzisz, że coś w tym jest? – Har­riet czuła dziwny mistyczny nastrój, ewi­dent­nie wymie­szany z czer­wo­nym winem, które hoj­nie ser­wo­wał Anton Młot, i pomy­ślała, że alko­hol uła­twia kon­takt z bogami, choć utrud­nia logiczne myśle­nie, czyli na odwrót niż nor­mal­nie. – Hasan… jesteś tam?

– Co, skar­bie? – ock­nął się z ocią­ga­niem, bo nie nadą­żał za Har­riet, która po czer­wo­nym winie zawsze miała inten­sywne wizje, a po bia­łym żad­nych, tylko ciąg na łóżko i seks. Zda­niem Hasana mogło to suge­ro­wać jej hebraj­skie korze­nie, bo islam­skich z pew­no­ścią nie. Tego jestem pewny – prze­le­ciało mu bez­sen­sow­nie przez myśl.

– To musi być jakaś kabała. Naj­wy­raź­niej – nie dawała za wygraną. – Zobacz! Sami w tym auto­bu­sie, nawet kie­rowcy nie widać… Cie­kawe. To kobieta czy męż­czy­zna… i jakiej jest naro­do­wo­ści?

– Męż­czy­zna, skar­bie, z Bli­skiego Wschodu…

– Ooo… a skąd wiesz?

– Bo widzia­łem, jak wsia­da­li­śmy.

– Aaaa… no rze­czy­wi­ście! Mądry chłop­czyk.

– Dobrze się czu­jesz, Harry? – zapy­tał z tro­ską, przy­bli­żył się i spoj­rzał jej w twarz.

Uśmiech­nęła się miło, filu­ter­nie, może tro­chę sexy, otwo­rzyła sze­roko oczy, pod­nio­sła wysoko brwi, aż zro­biły jej się na czole dwie deli­katne zmarszczki. Źre­nice miała wyraź­nie powięk­szone, a na policz­kach rumieńce okrą­głe jak dwa pomi­dory. Włócz­kowy beret prze­su­nął się daleko na tył głowy i wisiał reszt­kami sił na fran­cu­skim war­ko­czu. Widać było, że w tym sta­nie Harry mogła swo­bod­nie kon­tak­to­wać się ze wszyst­kimi bogami świata.

Hasan poca­ło­wał ją, a ona gło­śno czknęła.

– A w isla­mie jest kabała? – zapy­tała i znów czknęła.

– Okul­tyzm wystę­puje w pra­wie każ­dej reli­gii, o ile wiem… U nas w sufi­zmie, ale słabo to znam. Wielu Cze­cze­nów to sufi.

– Musisz poczy­tać takiego jed­nego Rosja­nina… hm… pisa­rza… – Har­riet wyraź­nie się zacięła. – Aaaa… na początku jego powie­ści dia­beł tłu­ma­czy dwóm Rosja­nom, że siła wyż­sza kie­ruje naszym losem… no, Boga miał wtedy na myśli, a oni, że nie, bo są ate­istami i sami kie­rują swoim losem. – Har­riet z zadumą poki­wała głową i czknęła po raz trzeci. – To jak to jest?

– Wszystko jest w porządku. Nie ma czym się mar­twić. Jest Bóg wysoki i są tacy, co sami kie­rują swoim losem. A pośrodku są tacy żydzi od kabały i sufi… i… jesz­cze ktoś tam jest. – Hasan chciał odpo­wie­dzieć Har­riet naj­le­piej, jak potrafi, ale zaplą­tał się i poża­ło­wał, że dał jej się wcią­gnąć. Misty­cyzm, reli­gie, kabały to nie była jego mocna strona, w odróż­nie­niu od Har­riet, szcze­gól­nie gdy wypiła wię­cej wina.

– To jak taki mądry jesteś, skar­beczku, koteczku, to powiedz mi, czy Judasz, San­he­dryn i ten Piłat dzia­łali z woli Boga. Jeżeli tak, to mają swój wielki udział w powsta­niu chrze­ści­jań­stwa i powinni być czczeni jako święci. A bez woli Boga nie mogli prze­cież dzia­łać, bo wszystko się dzieje z Jego woli. Nie? Za Jego przy­zwo­le­niem. Jak sza­tan wytłu­ma­czyłby to ruskim ate­istom? Ot i zagadka! – Har­riet unio­sła palec wska­zu­jący, ale powagę tego gestu zni­we­czyło kolejne czknię­cie. – Dla­czego Bóg zabił swo­jego syna… No!

– Poświę­cił – wtrą­cił Hasan cicho. – Poświę­cił – powtó­rzył.

– To tak się nazywa? Poświę­cił? – Har­riet pozwo­liła sobie na czy­stą iro­nię. – A waszego pro­roka Maho­meta ten sam Bóg wziął żyw­cem do nieba i jest dobrze. Nie musiał go drę­czyć? Co? Obie­cy­wał Bóg, że przez swo­ich pro­ro­ków, Chry­stusa i Maho­meta, udo­sko­nali rodzaj ludzki, mie­li­śmy stać się lepsi… i co, Hasan? Udo­sko­na­lił czło­wieka, ale w broni i zabi­ja­niu. Cze­kaj! Jak Koran tłu­ma­czy to, że Allah wziął Maho­meta żywego do nieba? Coś mi tu nie gra. – Har­riet wtu­liła się jesz­cze moc­niej w ramię Hasana, obej­mu­jąc je obu­rącz, i zamknęła oczy. Czuła, że kręci jej się w gło­wie, ści­ska w gar­dle i zaraz zacznie pła­kać.

Wła­ści­wie wcale jej nie obcho­dziło, co robią na ziemi pro­rocy i komu potrzebna jest kabała. Następ­nego dnia Hasan Mar­dan, jej przy­ja­ciel, kocha­nek, naj­pięk­niej­szy męż­czy­zna współ­cze­snego i antycz­nego świata, od nie­dawna ofi­cer szwedz­kiego wywiadu KSI, wyjeż­dżał z tajną misją do Iranu, ale Har­riet nie wie­działa, jaki jest jej cel, i nawet nie pytała.

Ta świa­do­mość bez­sil­no­ści, nie­wie­dzy, utraty wła­dzy nad czę­ścią swo­jego ist­nie­nia i kon­troli nad jego losem roz­draż­niała ją bole­śnie, depre­syj­nie. Har­riet nie była w sta­nie pora­dzić sobie z psy­chicz­nym klin­czem, w któ­rym uwię­zła, bo nie mogła o nic zapy­tać, a on nie mógł powie­dzieć prawdy. Dotąd jej się wyda­wało, że posiada tę zwy­czajną moc wypeł­nia­jącą każdą miłość, moc nie­śmier­tel­no­ści, ale teraz nie potra­fiła z niej sko­rzy­stać, jakby ktoś zło­śli­wie ją wyłą­czył.

Ostatni wie­czór spę­dzili razem z naj­bliż­szym przy­ja­cie­lem Anto­nem Mło­tem i teraz Har­riet żało­wała, że nie zostali w domu, by nako­chać się na zapas, napa­trzeć na sie­bie i…

Nie zdą­żyła dokoń­czyć myśli, przy­wo­łać obrazu nagiego Hasana, bo potężny huk, a z nim wstrząs, rzu­cił auto­bu­sem w prawo, pod­niósł go mocno do góry i prze­chy­lił na bok. Nie­wi­dzialna siła porwała ich w powie­trze i z impe­tem rzu­ciła na boczną szybę, która szczę­śli­wie uchro­niła oboje przed obra­że­niami.

Przez dobrą chwilę byli oszo­ło­mieni i czuli się, jakby w Sztok­holm ude­rzył meteor. Wszystko działo się tak szybko i nie­spo­dzie­wa­nie.

Hasan pod­niósł się z tru­dem i deli­kat­nie dotknął Har­riet, która sie­działa na pod­ło­dze.

– Żyjesz, Har­riet? – ode­zwał się idio­tycz­nie.

– Jesz­cze nie wiem – odpo­wie­działa rów­nie bez­sen­sow­nie i po paru sekun­dach już cał­kiem logicz­nie zapy­tała: – Co się stało?

Oboje jak na komendę spoj­rzeli na przód auto­busu. Z lewej strony, na wyso­ko­ści szo­ferki, stał wbity w nich pod kątem dzie­więć­dzie­się­ciu stopni inny auto­bus. Przody obu pojaz­dów były ze sobą zespo­lone i wyglą­dały jak roze­rwane potęż­nym wybu­chem wnętrz­no­ści prze­ra­ża­ją­cego stwora z filmu grozy.

Zakrwa­wione ciało kie­rowcy, nie­na­tu­ral­nie wygięte do tyłu, z wycią­gnię­tymi w dół rękami, osu­wało się z przed­niego okna. Gdyby Ali nie wisiał głową w dół, wyglą­dałby jak żoł­nierz, który pod­dał się wła­śnie w nadziei na litość.

Wciąż padał rzę­si­sty deszcz, czuć było silny zapach eta­nolu, a powie­trze zasnuła mgła.

Następ­nego dnia inspek­tor Rolf Uggla z poste­runku na Vasa­stan napi­sał w poli­cyj­nym rapor­cie, że na skrzy­żo­wa­niu Sankt Eriks­ga­tan i Karlbergsvägen o godzi­nie dwu­dzie­stej trze­ciej zero sześć doszło do zde­rze­nia dwóch auto­bu­sów linii 47 i 66, w któ­rym zgi­nęli obaj kie­rowcy, Ali Farudi, lat pięć­dzie­siąt pięć, i Saleh al-Zadani, lat pięć­dzie­siąt trzy.

Praw­do­po­dobne jest – odno­to­wał inspek­tor Uggla – że przy­czyną wypadku mogła być nie­ostroż­ność jed­nego z kie­row­ców, śli­ska nawierzch­nia z powodu wyjąt­kowo sil­nych opa­dów lub awa­ria sygna­li­za­cji świetl­nej. Przy­czyny okre­śli szcze­gó­łowe docho­dze­nie w tej spra­wie – zakoń­czył stan­dar­dowo. Odkąd roz­po­czął służbę w poli­cji dro­go­wej, kie­rowca auto­busu Ali Farudi był jego dwu­dzie­stym trze­cim śmier­tel­nym przy­pad­kiem.2

Kon­rad prze­wró­cił się na prawy bok i pocią­gnął dło­nią po policzku.

Trzy­dniowy! Kur­czę, nie mam noży­ków! Stary tępy już jak cho­lera! Jak ja będę wyglą­dał… jak dziad, pija­czyna jakiś. A tam w She­ra­to­nie Żor­żyk wypi­to­lony i wypach­niony… już pew­nie po śnia­danku czyta sobie „Timesa”. Jak­bym teraz wstał i poszedł pobie­gać, to zdą­żył­bym kupić nożyk w skle­pie na dole. Przy­jemne z poży­tecz­nym – pomy­ślał bez prze­ko­na­nia i prze­wró­cił się z powro­tem na plecy, ale ręce zło­żył na piersi.

Otwo­rzył oczy i zoba­czył szary sufit, potem spoj­rzał na pla­kat Olbiń­skiego do _Otella_, jesz­cze raz na sufit i znów zamknął oczy.

Ja pier… jaki gnu­śny typ się ze mnie zro­bił! Zaraz zacznę tyć. Jaaa… pier…

Zaci­snął szczęki.

– Nie… idziesz… pobie­gać… Raduś? – cicho wysy­la­bi­zo­wała Sara spod koł­dry.

– Nie zdążę… chyba… – odparł i pomy­ślał: Skąd ona wie, że już nie śpię? Czyta w moich myślach? Zara­ziła się od Mar­cina czy co?

– Strasz­nie się roz­le­ni­wi­łeś… kotku… – Jej głos powoli nabie­rał lek­kiej iro­nii. – Zaczniesz tyć. – Wes­tchnęła, aż unio­sła się koł­dra. – Gruby szpieg… Okro­pień­stwo! Jak Belik, nie przy­mie­rza­jąc…

Zadała celny cios, przy­rów­nu­jąc go do Marka Belika, gnu­śnego i oty­łego naczel­nika WBW, a nie­gdyś jego zastępcy, ale Kon­rad nie mógł się nie zgo­dzić, że utrzy­ma­nie formy przy­cho­dzi mu coraz trud­niej, szcze­gól­nie odkąd zamiesz­kali razem.

Przy­jął postawę obronną.

– Jakoś nie tyję. Wszystko pod kon­trolą. – Poma­cał się po brzu­chu.

– To wstaw kawę.

Sara wysu­nęła się spod koł­dry, pod­cią­gnęła wyżej i na wpół sie­dząc, poło­żyła ręce na roz­czo­chra­nych rudych wło­sach. Jesz­cze zaspana, uśmiech­nęła się nie­wy­raź­nie. Zmru­żyw­szy oczy, Kon­rad odpo­wie­dział jej ledwo zauwa­żal­nym ski­nie­niem głowy i dosad­nym głę­bo­kim wes­tchnie­niem.

– Nooo… tak… – zamru­czał i po raz kolejny upew­nił się, że warto było cze­kać na ten widok, zgo­dzić się na zdję­cie rolety w sypialni i odpu­ścić sobie poranne bie­ga­nie, nie mówiąc o grun­tow­nym prze­me­blo­wa­niu miesz­ka­nia na ulicy Wil­czy Dół.

Nie­zmien­nie rachu­nek współ­ży­cia z Sarą pod jed­nym dachem wycho­dził mu na plus, z dużym zapa­sem. Ale naj­wy­żej Kon­rad cenił sobie jej poranne cie­pło i wła­śnie zamie­rzał z niego sko­rzy­stać, wbrew jej żąda­niu kawy. Kefir Robico i Geo­rge Gor­don mogli jesz­cze zacze­kać. Taka miała być jego ofiara dla Sary, która też ceniła sobie jego poranne cie­pło. Rów­nie mocno jak trzy­dniowy ostry zarost.

Gdy w War­sza­wie, Sztok­hol­mie, Lon­dy­nie i Moskwie prze­brzmiały już wszyst­kie echa nie­uda­nego zama­chu Safira as-Salama na fiń­skie promy, gdy ode­brano już wszyst­kie nagrody i odzna­cze­nia, spo­rzą­dzono setki taj­nych nota­tek i napi­sano jesz­cze wię­cej mądrych i bzdur­nych arty­ku­łów, gdy wydano i zaro­biono miliony na pia­rze – mogło się wyda­wać, że do życia Wydziału Q Agen­cji Wywiadu powinna wró­cić nor­malna szpie­gow­ska codzien­ność. Ope­ra­cje spe­cjalne, kolejne wer­bunki agen­tury, noce i dnie. I teo­re­tycz­nie tak było, z tą tylko róż­nicą, że bez Sary. A bez niej to tak, jakby tego wszyst­kiego nie było. Wydział Spe­cjalny Q na dwu­dzie­stym pię­trze war­szaw­skiego wie­żowca to był jej pomysł. To ona wymy­śliła nazwę – Vigo sp. z o.o., która wciąż wid­niała na drzwiach wej­ścio­wych.

Wkrótce po powro­cie ze Szwe­cji dowie­dzieli się, że pro­ku­ra­tura posta­wiła Sarze zarzut prze­kro­cze­nia obo­wiąz­ków służ­bo­wych w spra­wie Tra­visa i zmie­niła jej sta­tus ze świadka na podej­rzaną. W związku z tym szef Agen­cji zawie­sił ją w czyn­no­ściach służ­bo­wych. Nie mogła zaznać więk­szego bólu niż oskar­że­nie przez pań­stwo, któ­remu wier­nie słu­żyła.

Zarzut był tak absur­dalny, że Sara nie wytrzy­mała i par­sk­nęła śmie­chem, kiedy w sądzie w Mła­wie trzy­dzie­sto­pa­ro­letni pro­ku­ra­tor w unie­sie­niu odczy­ty­wał uza­sad­nie­nie i wycie­rał twarz ręka­wem. Słusz­nie podej­rze­wała, że to była jego pierw­sza ważna sprawa, ale nie wie­działa, jak bar­dzo ważna. Po prze­gra­nej w pro­ce­sie o kra­dzież trzech krów we wsi Lolki Kościelne doj­rzał w spra­wie Sary szansę na prze­nie­sie­nie do woje­wódz­twa.

Gdy wró­ciła do War­szawy, podzie­liła się swo­imi przy­pusz­cze­niami z Kon­ra­dem i zgod­nie uznali, że jej przy­szłość wisi na wło­sku i że bez sądu się nie obej­dzie. Ambitny pro­ku­ra­tor już się o to postara. Tym samym, przy obo­jęt­no­ści obec­nego szefa Agen­cji, gene­rał Pęk osią­gnął swój cel i wyłą­czył Sarę ze służby, nokau­tu­jąc jed­no­cze­śnie Kon­rada.

Zawie­sze­nie w obo­wiąz­kach i oskar­że­nie zaowo­co­wało głę­bo­kim roz­go­ry­cze­niem, które po tylu latach służby w stre­sie i stra­chu z łatwo­ścią dobrało się do duszy. Już od kilku mie­sięcy Sara sie­działa w domu i zaj­mo­wała się sobą w ocze­ki­wa­niu na kolejne wezwa­nie do pro­ku­ra­tury. Ani razu nie zatę­sk­niła za papie­ro­sem, za to coraz czę­ściej myślała o dziecku.

Mniej wię­cej tyle samo czasu potrze­bo­wał Kon­rad, by otrzą­snąć się i zebrać siły do pracy. Z zami­ło­wa­niem oglą­dał pro­gramy kuli­narne na wszyst­kich dostęp­nych kana­łach. Upodo­bał sobie szcze­gól­nie kon­kursy w stylu „dzi­siaj odpa­dasz ty” i oglą­dał nawet wer­sję albań­ską. Prze­szło mu, gdy tylko uznał, że jest już dobrze przy­go­to­wany do zawo­dów w goto­wa­niu maka­ronu na czas. Skoń­czył też pole­gi­wać w swoim saabie z piwem Warka w dłoni.

Podły nastrój udzie­lił się całemu zespo­łowi i wlazł we wszyst­kie zaka­marki Wydziału. Brak Sary był nie­wy­tłu­ma­czalny i nawet Kon­rad nie mógł z tym nic zro­bić. Ofi­ce­ro­wie po raz pierw­szy zwąt­pili w sens służby i cho­ciaż nikt o tym nie mówił, czuć to było w każ­dym ich sło­wie czy geście.

Po powro­cie z Bia­ło­rusi kapi­tan Igor Sza­niaw­ski, czyli Tra­vis lub Oleg Popow, prze­szedł solidną kura­cję i wyda­wało się, że zmora puł­kow­nika Ste­pa­no­wy­cza bez­pow­rot­nie zni­kła. Psy­chia­trzy orze­kli w końcu, że znów jest zdolny do służby, któ­rej potrze­bo­wał teraz bar­dziej niż jakie­go­kol­wiek innego lekar­stwa.

Pro­ku­ra­tor z Mławy uznał go za dowód w spra­wie, przed­miot, a nie pod­miot, i wię­cej się nim nie inte­re­so­wał, a wszel­kie podej­mo­wane przez Tra­visa próby wyja­śnień zby­wał ostro, zarzu­ca­jąc mu, że utrud­nia poważne śledz­two. Igor uznał w końcu, że jedyne, co może zro­bić dla Sary, to wziąć się w garść i oddać pod roz­kazy Kon­rada.

Popro­sił o przy­dział na naj­trud­niej­szy odci­nek i po dłu­gich deba­tach taki wła­śnie dostał w ramach ope­ra­cji „Mer­kury”.

Za gra­nicę wyje­chał razem z Wasi­li­jem Krupą, który przed odlo­tem stwier­dził uro­czy­ście, że jest teraz pol­skim Bia­ło­ru­si­nem i zrobi wszystko, by jego ojczy­zna była w końcu wolna i demo­kra­tyczna. Jak­kol­wiek uto­pijne było to pra­gnie­nie, to jed­nak pły­nęło pro­sto z serca. Wyko­pa­nie archi­wum NKWD w Brze­ściu wcale nie zaspo­ko­iło jego ambi­cji i teraz gotowy był do nowych zadań. Jako współ­pra­cow­nik wywiadu nie do wszyst­kich infor­ma­cji miał dostęp, ale był na tyle inte­li­gentny, a może nawet prze­bie­gły – jak twier­dził Mar­cin – by zauwa­żyć, że w zespole jest ponuro, i wię­cej nie pytał, gdzie jest pani towa­rzysz major Sara. Wkrótce i tak nie miał już po temu oka­zji, bo wraz z Tra­vi­sem wyje­chał z Pol­ski. A wyje­chali daleko.

Mar­cin odpa­lił ostro służ­bo­wym touare­giem, aż na śniegu zabuk­so­wały koła. Zamiast powi­tal­nego „dzień dobry, sze­fie” od razu zapro­po­no­wał, że chęt­nie nad­robi czas, który stra­cił, cze­ka­jąc pod domem na ulicy Wil­czy Dół, jeśli tylko szef, oczy­wi­ście, da zie­lone świa­tło.

Zanim Kon­rad zamiesz­kał z Sarą, rzadko się spóź­niał, a rano – ni­gdy.

Doje­chali do hotelu She­ra­ton, nad­ra­bia­jąc led­wie pięć minut i wysłu­chu­jąc w dro­dze zestawu tych samych kolęd, które w stu odmia­nach od kilku dni do bólu wypeł­niały wszyst­kie sta­cje radiowe.

Dla­czego pol­skie kolędy są takie smutne? – pomy­ślał Kon­rad. Prze­cież to rado­sne święto…

Zadzwo­nił do sekre­tarki szefa Agen­cji i prze­zor­nie poin­for­mo­wał, że dele­ga­cja bry­tyj­ska spóźni się pół godziny.

Szef olewa Sarę, to my jego – stwier­dził w duchu z nutką satys­fak­cji. Niech sobie poczeka. Kon­tro­le­rowi Geo­rge’owi Gor­do­nowi prze­cież nie pod­sko­czy. Swoją drogą mają Bry­tole par­cie na pęcherz, skoro chcą się nara­dzać na dwa dni przed świę­tami.

Touareg z faso­nem zaje­chał pod samo wej­ście do hotelu. Kon­rad wysiadł bez pośpie­chu. Boy w gru­bych oku­la­rach, gra­na­to­wym sur­du­cie i okrą­głej czapce ze zło­tym napi­sem nasu­nię­tej na oczy zasa­lu­to­wał mu prze­pi­sowo i wszedł do środka, spraw­dza­jąc się wyjąt­kowo pry­mi­tyw­nie.

Mar­cin aż otwo­rzył usta ze zdzi­wie­nia.

Kurde! – pomy­ślał. Nie odzwy­czai się nawet w domu. Ale żeby spraw­dzać się tak nie­ele­gancko, wła­ści­wie po cham­sku? No nieee…

– Prze­pra­szam za spóź­nie­nie – uda­jąc zadyszkę, Kon­rad rzu­cił gromko do Gor­dona, który sie­dział w kawiarni i prze­glą­dał gazetę.

Anglik odwró­cił się gwał­tow­nie, a wraz z nim jesz­cze kilka osób. Fakt, że bry­tyj­ski ofi­cer wywiadu sie­dzi tyłem do wej­ścia, był aż nadto wymowny i Kon­rad od razu zro­zu­miał, co Gor­don chce mu w ten spo­sób zako­mu­ni­ko­wać, ale jakoś się nie prze­jął.

– Ależ dro­biazg… – Geo­rge uśmiech­nął się i osten­ta­cyj­nie spoj­rzał na zega­rek. Było dwa­dzie­ścia pięć po dzie­wią­tej. Wzru­szył ramio­nami. – Czas to poję­cie względne, w naszej pro­fe­sji szcze­gól­nie, choć może nie zawsze i nie dla wszyst­kich.

– To co, zabie­rzemy jesz­cze Guya z amba­sady? – zapy­tał Kon­rad, nawet nie pró­bu­jąc się tłu­ma­czyć ze spóź­nie­nia.

– Już czeka – odparł zja­dli­wie Gor­don.

Na zewnątrz przy samo­cho­dzie stał Mar­cin w gra­na­to­wym gar­ni­tu­rze. Na widok Kon­rada i Geo­rge’a bły­ska­wicz­nie otwo­rzył przed­nie i tylne drzwi, jakby w życiu nie robił nic innego.

– Sir! – rzu­cił tonem, jakim mógłby się zwró­cić do kró­lo­wej, zmru­żył oczy i w wier­no­pod­dań­czym geście wska­zał dło­nią wnę­trze samo­chodu. – Sze­fie! – dodał zaraz w stronę Kon­rada, opu­ścił głowę jak aktor w ocze­ki­wa­niu na brawa publicz­no­ści i wciąż trzy­ma­jąc rękę na klamce tyl­nych drzwi, zakoń­czył wznio­śle: – Pano­wie!

Geo­rge i Kon­rad spoj­rzeli po sobie zdzi­wieni i jak zahip­no­ty­zo­wani zajęli wska­zane przez Mar­cina miej­sca. Anglik z tyłu, Wol­ski z przodu, cho­ciaż zamie­rzali usiąść razem, żeby poroz­ma­wiać w dro­dze.

_Jin­gle bells, jin­gle bells, jin­gle all the way… –_ roz­legł się w samo­cho­dzie miękki głos Franka Sina­try i Kon­ra­dowi zro­biło się tro­chę lepiej. Nim pio­senka dobie­gła końca, Mar­cin skrę­cił już ze Szwo­le­że­rów w Kawa­le­rii i zaje­chał pod amba­sadę bry­tyj­ską, gdzie na kra­węż­niku prze­stę­po­wał z nogi na nogę zsi­niały z zimna Guy Peter­son, nie­spełna trzy­dzie­sto­letni łącz­nik MI6 w War­sza­wie.

Wsko­czył do samo­chodu, usiadł obok Gor­dona i potęż­nie pocią­gnął zapcha­nym nosem, aż wszy­scy spoj­rzeli na niego z nie­sma­kiem.

– Co z tobą, Guy? – ode­zwał się Mar­cin po angiel­sku. – Tyle czasu jesteś w War­sza­wie i nie wiesz, jak się ubrać? Coś ty wło­żył na sie­bie? Sur­du­cik jakiś?

– Długo cze­ka­łem – odparł nie­pew­nie Anglik i zaczął szu­kać cze­goś w kie­sze­niach.

– Trzeba było się scho­wać. Zasmar­kany lord – zamru­czał Mar­cin cicho, ale nie na tyle, żeby Kon­rad go nie dosły­szał.

– Nie pozwa­laj sobie! To sojusz­nik… nawet jeśli jest zasmar­kany – odparł rów­nie cicho. – I praw­dziwy młody lord. Nie ma wielu takich w War­sza­wie. – Mimo­wol­nie udzie­lił mu się iro­niczny nastrój Mar­cina.

– Niech szef tylko na niego popa­trzy! – Mar­cin nie dawał za wygraną. – Mieszka w zamku w Szko­cji, a tu cho­dzi obsmar­kany… cho­ciaż to fajny kum­pel… jak jest zdrowy, oczy­wi­ście.

Z tyl­nego sie­dze­nia dole­ciał ich odgłos czysz­czo­nego solid­nie nosa i trwał z małymi prze­rwami aż do końca jazdy, unie­moż­li­wia­jąc jaką­kol­wiek wymianę zdań we wnę­trzu samo­chodu.

Na Miło­będz­kiej cze­kał już przy wej­ściu kie­row­nik gabi­netu szefa. Wszy­scy razem wje­chali szybką windą na siódme pię­tro i udali się wprost do sali kon­fe­ren­cyj­nej, która z uwagi na brak okien, słabą wen­ty­la­cję, pół­mrok i śmier­tel­nie poważne tematy, jakie zwy­kle w niej oma­wiano, zwana była kryptą Fara­daya.

Zanim weszli do środka, wszy­scy zde­po­no­wali w szafce swoje tele­fony komór­kowe i zegarki.

Szef jako gospo­darz spo­tka­nia pierw­szy powi­tał Geo­rge’a Gor­dona, obej­mu­jąc go nie­zdar­nie za ramiona, co przy dzie­lą­cej ich róż­nicy wzro­stu doda­wało sce­nie komi­zmu, a zaraz potem, znacz­nie mniej wylew­nie, podał rękę Peter­so­nowi, cho­ciaż młody Anglik był wyżej noto­wany w szla­chec­kiej hie­rar­chii niż Gor­don. W prze­ciw­le­głym rogu skrom­nie ocze­ki­wała Magda Arendt, naczel­nik Wydziału Roz­po­zna­nia Ope­ra­cyj­nego, oraz jej zastępca, świeży trans­fer szefa z ABW.

Gdyby nie miły zapach kawy, którą z ser­cem zapa­rzyła Mał­go­sia, atmos­fera byłaby taka, jaka zwy­kle panuje w kryp­cie. Tym bar­dziej że spo­tka­nie roz­po­częło się z ponad­pół­go­dzin­nym opóź­nie­niem.

Przez chwilę trwały jesz­cze powi­ta­nia i uści­ski, uśmie­chy i pokle­py­wa­nia, po czym wszy­scy usie­dli, gdzie kto chciał, a miejsc do wyboru było dwa­dzie­ścia. Jedy­nie szef Agen­cji zasiadł na miej­scu prze­zna­czo­nym dla mistrza cere­mo­nii, w czar­nym skó­rza­nym fotelu z wyso­kim opar­ciem.

Kie­row­nik gabi­netu pospiesz­nie zamknął drzwi, spraw­nie roz­lał wszyst­kim kawę, z wyjąt­kiem szefa, który pił tylko her­batę jabł­kową, i jed­nym ude­rze­niem w kla­wisz Enter włą­czył kom­pu­ter. Na ścia­nie roz­ja­śnił się ekran.

Na początku szef wygło­sił ofi­cjalną w takich sytu­acjach for­mułkę powi­talną, mało fine­zyjną i tro­chę drę­twą, ale w jego stylu, po czym zale­gło mil­cze­nie. Gor­don przez chwilę prze­glą­dał notatki i cicho o coś pytał Peter­sona, który odpo­wia­dał mu uśmie­chami i ski­nie­niami, a następ­nie wska­zał pal­cem leżący przed nim doku­ment i znów pokrę­cił głową. Na koniec pocią­gnął nosem z nieco więk­szą sub­tel­no­ścią niż w samo­cho­dzie i popra­wił się ele­gancko na krze­śle.

Na wprost wej­ścia sie­dział szef Agen­cji, obok kie­row­nik jego gabi­netu, Gor­don i Peter­son po prze­ciw­nej stro­nie, Kon­rad i Mar­cin po lewej, a Magda z zastępcą z pra­wej strony. Nisko zawie­szone reflek­tory punk­towe rzu­cały silne świa­tło na blat stołu, kła­dąc mocne pół­cie­nie na twa­rze zebra­nych i zaciem­nia­jąc wszystko, co było za nimi. Mógłby ktoś pomy­śleć, że to sabat jakiejś sekty, która za chwilę zacznie radzić nad przy­szło­ścią ludz­ko­ści, roz­sy­pu­jąc runy na środku stołu i recy­tu­jąc tajemne zaklę­cia.

Ten cudowny kicz prze­rwał Geo­rge Gor­don, swoim zim­nym mato­wym gło­sem pyta­jąc, czy może roz­po­czy­nać.

Szef odpo­wie­dział mu głę­bo­kim, peł­nym sza­cunku ski­nie­niem głowy, maje­sta­tycz­nie uno­sząc dłoń. Istny August z Prima Porta – pomy­ślał Kon­rad.

– Jak rozu­miem, nasze spo­tka­nie jest reje­stro­wane? – zapy­tał Gor­don.

– Oczy­wi­ście! – odparł kie­row­nik gabi­netu.

– Będziemy też reje­stro­wać na swój nośnik – oznaj­mił Gor­don i dał znak Peter­so­nowi, który wyjął z teczki dyk­ta­fon i poło­żył go na środku stołu.

Mógł­byś przy­naj­mniej popro­sić o zgodę, co, Geo­rge? – pomy­ślał Kon­rad i spoj­rzał na Magdę. Na jej twa­rzy było wypi­sane dokład­nie to samo pyta­nie.

– Panie gene­rale – zwró­cił się Gor­don do szefa Agen­cji – sprawa, o któ­rej chcemy roz­ma­wiać, doty­czy szcze­gól­nie wraż­li­wego tematu…

Uuuu… coś się dzieje! Gadaj, z czym przy­je­cha­łeś, Bry­tolu.

– Tak, wiemy.

– Nie wszystko. W ciągu ostat­nich dwóch dni sytu­acja ule­gła zde­cy­do­wa­nej zmia­nie… Zmia­nie na gor­sze! – Ton Gor­dona stał się twardy, tak by nikt nie mógł wąt­pić w to, co zaraz usły­szy.

– To zna­czy? – zapy­tał szef.

– To będzie infor­ma­cja wyłącz­nie dla osób mają­cych dostęp do _cosmic top secret_.

W kryp­cie zapa­dła cisza.

– Aaaau­uueee… – Szef wydał z sie­bie cichy nie­okre­ślony dźwięk ozna­cza­jący głę­bo­kie zasko­cze­nie i koniecz­ność pod­ję­cia decy­zji.

– CTS… – wtrą­cił Kon­rad. – Naj­wyż­szy sto­pień taj­no­ści NATO.

– Prze­cież wiem – odparł szef pode­ner­wo­wany.

– Zna­czy, że zostać mogą tylko ci, któ­rzy mają naj­wyż­szy natow­ski sto­pień poświad­cze­nia bez­pie­czeń­stwa…

– Oczy­wi­ście, tak, wszystko jasne.

– Doty­czy broni ato­mo­wej – dorzu­cił jesz­cze Kon­rad.

– Kto nie ma dostępu, pro­szony jest o opusz­cze­nie pomiesz­cze­nia – zarzą­dził szef.

Pierw­szy pod­niósł się zastępca Magdy, a po nim kie­row­nik gabi­netu szefa. Mar­cin wciąż sie­dział obok Kon­rada, nie­po­ru­szony, jakby go to nie doty­czyło. Dostęp do CTS miało w Agen­cji tylko kilka osób i na pewno nie było wśród nich Mar­cina. Nawet Sara nie była upo­waż­niona do takich tajem­nic.

– No! Co jest? – Kon­rad trą­cił go kola­nem.

– A co, sze­fie? – Mar­cin uda­wał nie­zo­rien­to­wa­nego.

– Wypa­daj!

– No kur­czę! – Ści­szył głos. – I tak beze mnie szef z tymi tajem­ni­cami nic nie zrobi. Ja to ja… nie? – Pod­niósł się ocię­żale. – Zresztą czuć na kilo­metr, o co biega Angli­kom. Jak­bym ich nie znał… przy­szli po pomoc, jak zawsze. Taka mi CTS taj­nota…

– Pospiesz się.

W sali zostało pięć osób, Szef roz­po­czął pro­ce­durę zatwier­dze­nia taj­no­ści spo­tka­nia.

– Jest dwu­dzie­sty trzeci grud­nia dwa tysiące trzy­na­stego roku, godzina dzie­siąta dwa­dzie­ścia trzy, sie­dziba Agen­cji Wywiadu RP – mówił gło­śno i wyraź­nie. – W spo­tka­niu uczest­ni­czą: ze strony MI6 Geo­rge Gor­don i Guy Peter­son, ze strony pol­skiej szef Agen­cji i… – Spoj­rzał na lewo.

– Magda Arendt, poświad­cze­nie bez­pie­czeń­stwa do poziomu CTS numer trzy dwa jeden jeden sie­dem sześć zero pięć cztery cztery, seria KD – wyre­cy­to­wała z pamięci.

– Kon­rad Wol­ski, poświad­cze­nie bez­pie­czeń­stwa do poziomu CTS… – Zaczął szu­kać cze­goś w kie­sze­niach i po chwili wyjął pla­sti­kową kartę, z któ­rej odczy­tał: – Trzy cztery jeden osiem dwa dwa pięć cztery zero zero cztery, seria ZZ.

– No to co? – rzu­cił szef. – Możemy, Gor­don?

– Oczy­wi­ście, panie gene­rale. – Anglik popa­trzył w notatki. – Pod koniec lutego zbiera się w Bruk­seli Grupa Pla­no­wa­nia Nukle­ar­nego NATO. Zamie­rzamy przed­sta­wić wów­czas infor­ma­cje, które jeśli się potwier­dzą, mogą… – zawie­sił na moment głos – mogą dopro­wa­dzić do… nie waham się użyć tego słowa… do wojny, w naj­gor­szym wypadku. Tym razem, pano­wie… i pani – spoj­rzał na Magdę – sprawa jest bar­dzo poważna i nie mamy zbyt wiele czasu. Wkrótce roz­pocz­niemy kon­sul­ta­cje z part­ne­rami NATO, ale wcze­śniej chcie­li­by­śmy poroz­ma­wiać z wami. O naszym dzi­siej­szym spo­tka­niu poin­for­mo­wany jest pre­mier Wiel­kiej Bry­ta­nii John Colo­nel i jak rozu­miem, pan, gene­rale, poin­for­muje póź­niej pre­miera Pol­ski.

Mówił zwy­czaj­nie, spo­koj­nie, bez widocz­nej emo­cji. Pew­nie takim samym tonem lokaj powia­do­mił Cham­ber­la­ina o napa­ści Hitlera na Pol­skę. „Sir, niech się pan obu­dzi! Wła­śnie Niemcy naje­chali Pol­skę. Czy podać szkla­neczkę, sir?” „Tak, Geo­rge, ale naj­pierw umyję zęby”. Geo­rge Gor­don był prze­cież Kon­tro­le­rem MI6, jed­nej z naj­lep­szych służb wywia­dow­czych świata, i jedno słowo, które padło z jego ust – „wojna” – wystar­czyło, by Kon­rad poża­ło­wał swo­jej wcze­śniej­szej małost­ko­wo­ści i spóź­nie­nia.

Wojna i miłość to dwie różne rze­czy. Pomy­ślał o Sarze. Wszystko wyda­wało się teraz takie nierze­czywiste, Polacy, Anglicy i Grupa Pla­no­wa­nia Nukle­ar­nego, jakby to już kie­dyś było. Patrzył na Gor­dona i zasta­na­wiał się przez moment, czy nie powi­nien się już zwol­nić ze służby i zostać w domu na ulicy Wil­czy Dół. Niech Bond, James Bond, sam ratuje świat. Ma doświad­cze­nie i swoją wierną publicz­ność.3

„Reak­tor” huczał, mru­czał, wyda­wał nie­zwy­kłe dźwięki podobne do zgiełku ula na wio­snę albo sta­dionu przed meczem. Brzmiał jak wielka orkie­stra, która stroi instru­menty przed spek­ta­klem. W końcu wszyst­kie tony zaczęły się spla­tać w jeden kosmiczny szum, który to pod­no­sił się, to opa­dał, chwi­lami zani­kał, by zaraz powró­cić z nową siłą i nowym brzmie­niem. Tę muzykę prze­peł­niało jakieś magiczne napię­cie, które zawsze dogłęb­nie poru­sza wraż­li­wych słu­cha­czy. Wia­domo już było, że zaraz coś się zacznie, coś nie­zwy­kłego, coś bar­dzo waż­nego.

Za chwilę miał się roz­po­cząć wielki mię­dzy­na­ro­dowy haka­ton, ostatni tego roku, orga­ni­zo­wany w sztok­holm­skim Kró­lew­skim Insty­tu­cie Tech­no­lo­gicz­nym przez Antona Pete­riusa, zna­nego lepiej jako Anton Młot.

Pra­wie dwu­stu hake­rów i geeków zgro­ma­dzo­nych w sztolni po daw­nym reak­to­rze ato­mo­wym cze­kało na sygnał do ataku. Ich pod­nie­cone głosy odbi­jały się od gra­ni­to­wych skał i potę­go­wały wra­że­nie, jakby było ich sto razy wię­cej, doda­jąc wszyst­kim bojo­wego ani­mu­szu i deter­mi­na­cji.

„Reak­tor”, zwany potocz­nie R1, był świą­ty­nią hake­rów z całego świata i żył teraz wła­snym życiem. Przed laty naukowcy zain­spi­ro­wani mocą atomu pro­wa­dzili w tym miej­scu bada­nia. Dzi­siaj to wir­tu­alny świat cyber­prze­strzeni był tym, co decy­duje o losach ludz­ko­ści i co może ją znisz­czyć rów­nie dotkli­wie jak bomba ato­mowa.

Anton Młot miał trzy­dzie­ści pięć lat, był dok­to­ran­tem i szarą emi­nen­cją uczelni, ojcem wszyst­kich hake­rów i guru geeków. Znał każ­dego na KTH i każdy znał jego. Był też taj­nym funk­cjo­na­riu­szem FRA, jed­nak o tym na uczelni nie wie­dział pra­wie nikt.

Insty­tut należy do naj­lep­szych uczelni na świe­cie, jest więc dumą Szwe­cji i kuź­nią kadr dla nauki i prze­my­słu. Przy Valhallavägen powstają naj­no­wo­cze­śniej­sze tech­no­lo­gie, które wzbu­dzają zazdrość wielu państw, a to jest wystar­cza­jący powód, by był rów­nież wysoko noto­wany na liście celów szpie­gów.

Szwedz­kie wła­dze dosko­nale o tym wie­działy i Młot był jed­nym z tych, któ­rzy pil­no­wali, żeby do skarbca wie­dzy KTH nie dobrał się nikt nie­upraw­niony. Robił to dobrze i kilka chiń­skich, rosyj­skich, irań­skich i izra­el­skich prób wdar­cia się do sejfu uczelni przez cyber­mur skoń­czyło się nie­po­wo­dze­niem.

– Pro­szę pań­stwa! – roz­legł się głos Antona wzmoc­niony gło­śni­kami i odbił z pogło­sem od gra­ni­to­wych skał. – Pro­szę o ciszę! Zaczy­namy! Syjon wita swo­ich obroń­ców.

Anton, w zie­lo­nym swe­trze od Har­riet zro­bio­nym ści­słym ście­giem fran­cu­skim, w wypcha­nych na kola­nach spodniach Dylan Cord i tyta­no­wych oku­la­rach Sil­ho­uette, roz­czo­chrany, uśmiech­nięty, roz­luź­niony, pewny sie­bie, z wiel­kim mikro­fo­nem w dłoni, wyglą­dał dokład­nie tak, jak powi­nien wyglą­dać ktoś, kto gotów jest popro­wa­dzić wier­nych na drugą stronę rzeki marzeń. Stał na pod­wyż­sze­niu, góru­jąc o dobry metr nad tłu­mem, który na dźwięk jego głosu zamilkł jak zacza­ro­wany.

– Jest teraz… – Anton spoj­rzał na zega­rek – za pięt­na­ście dwu­dzie­sta trze­cia. Za moment rusza nasz ostatni w tym roku wielki haka­ton. – Prze­rwał na chwilę i krzyk­nął z lek­kim zaśpie­wem: – Witam was wszyst­kich! Ura­aaaa…

– Ura­aaaa… – odpo­wie­działo mu prze­cią­gle pra­wie dwu­stu hake­rów, jakby stali w szyku na placu Czer­wo­nym, i można było odnieść wra­że­nie, że zako­ły­sały się wiszące nad nimi prze­my­słowe haki i łań­cu­chy.

– Jak wszy­scy wie­cie, tema­tem naszego ostat­niego w tym roku wyścigu jest… – Anton zaczy­nał swój show – jak wy-sadzić o-bronę ban-ku na-rodo­wego i ze-mścić się sie-kierą na ban-koma­cie – wypo­wia­dał poszcze­gólne słowa, akcen­tu­jąc teatral­nie każdą pierw­szą sylabę. – Szcze­góły i zasady haka­tonu są takie same jak zawsze i może­cie je sobie przy­po­mnieć… Jeśli ktoś chce je omi­nąć, to o spo­so­bach ich omi­nię­cia może prze­czy­tać na naszej stro­nie.

– Anton! – krzyk­nął ktoś z głębi sali. – Wysadźmy Fed! Dla dobra ludz­ko­ści!

– Chcesz, żeby bied­nym ludziom zostało tylko euro, juan i rubel? – odpo­wie­dział mu inny głos.

– Okej, okej! – uspo­koił ich Anton. – My tu, w tym zim­nym kraju, mamy korony szwedz­kie i niech nikt nie pró­buje przy­pad­kiem eks­pe­ry­men­to­wać na Riks­banku, bo nie będzie kasy na następny haka­ton. Dobra… teraz jak zawsze przed­sta­wię zespoły. Brawa! Brawa! Dla boha­te­rów, kani­bali i roz­bit­ków…

W sali roz­le­gło się zgodne kla­ska­nie. Anton ude­rzał rękami nad głową, a wielki mikro­fon trzy­mał mię­dzy nogami, co wzbu­dzało dodat­kową weso­łość. Gdy wrzawa nieco się wyci­szyła, roz­po­czął pre­zen­ta­cję zespo­łów.

– Witamy gości zakonu od lewej do pra­wej… – Wska­zał ręką. – Powi­taj­cie gromko Kościół Świę­tego Steve’a z Lon­dynu… – Roz­le­gły się brawa. – Powi­taj­cie Wyznaw­ców Wie­leb­nego Juliena z Oslo… – Brawa wciąż trwały. – Powi­taj­cie Bia­łych Rasi­stów z Ala­bamy i Czar­nych Rasi­stów z Pre­to­rii… – Okla­ski zaczęły się nasi­lać. – Powi­taj­cie Chiń­ski Wywiad w Prze­bra­niu Tybe­tań­skich Mni­chów i Rosyj­ski w Czer­kie­skach… – Po sali prze­szedł śmiech, a okla­ski jesz­cze się wzmo­gły. – Czy w tym roku znowu nie ma nikogo z Lan­gley?

– Ja jestem! – ode­zwał się chło­pak z pierw­szego rzędu.

– Za stary jesteś! – Anton mach­nął ręką. – Nie ma? No… to ja znowu będę? Trudno.

– Za młody jesteś, Anton – rzu­cił ktoś z boku i został nagro­dzony śmie­chem.

– W porzą­dalu! Jeśli kogoś nie wymie­ni­łem… to teraz na wszelki wypa­dek, żeby nikogo nie pomi­nąć, witam wszyst­kich hake­rów, geeków, świ­rów, szpie­gów, ter­ro­ry­stów, odszcze­pień­ców, trans­we­sty­tów oraz innych popa­prań­ców, a naj­cie­plej wśród nich szpie­gów naszego kocha­nego rek­tora Hansa Erics­sona – cią­gnął powoli Anton, wszy­scy jed­nak dosko­nale wie­dzieli, że nie ma żad­nych zespo­łów haker­skich, a każdy kom­pu­ter pra­cuje tylko na sie­bie, i to za darmo. – Club-mate, kawa z podwójną kofe­iną, cola eks­tra strong i inne afro­dy­zjaki są do waszej dys­po­zy­cji. – Spoj­rzał na zega­rek. – Kanapki i zupa w bie­żą­cej dosta­wie… Sauna tam gdzie zawsze i… uwaga! Nowość w tym roku! Ogród zimowy na zapisy.

Okla­ski zaczęły już wyga­sać i dało się wyczuć wyraźne roz­luź­nie­nie.

Anton spoj­rzał po sali i zauwa­żył, że zebrani stoją wpa­trzeni w niego, ocze­ku­jąc naj­wy­raź­niej sygnału do roz­po­czę­cia wyścigu. Zda­wało mu się, że wszyst­kie twa­rze, roz­ba­wione, wesołe, z wyra­zem nie­cier­pli­wo­ści, a cza­sem i zacie­trze­wie­nia, są do sie­bie podobne. Tylko jedna, gdzieś z pra­wej strony, wyglą­dała zupeł­nie ina­czej.

Twarz smutna i… zna­joma. Po chwili dopiero zdał sobie sprawę, że to Har­riet Ber­ghen.

– Do boju! Dwu­dzie­sta trze­cia! – rzu­cił nieco spe­szony i zanie­po­ko­jony spoj­rze­niem, które go dosię­gło. – Bijemy się do ponie­działku… do ósmej rano… – Nie zdą­żył dokoń­czyć, bo po sali prze­szedł pomruk i wszy­scy zaczęli się roz­cho­dzić, jakby już opa­dła kur­tyna, a on nie zdą­żył jesz­cze skoń­czyć swo­jej roli, i zamru­czał ni stąd, ni zowąd: – Wycho­dzą, uno­sząc zwłoki, po czym huk dział sły­szeć się daje. – I zszedł z pod­wyż­sze­nia.

– Co robimy z sek­cją trze­cią? Stru­mień wciąż jest słaby – zagad­nął go jakiś wyraź­nie zanie­po­ko­jony młody czło­wiek z przy­piętą tabliczką z napi­sem „Jörg”.

– Poga­daj z Tor­ste­nem, on w tym sie­dzi. Powi­nien być teraz u sie­bie – rzu­cił Anton, nawet nie spoj­rzaw­szy na roz­mówcę, i prze­ci­ska­jąc się mię­dzy ludźmi pokle­pu­ją­cymi go po ramio­nach i ple­cach, ruszył zde­cy­do­wa­nie w kie­runku Har­riet.

– Co się stało? – zapy­tał natych­miast po _puss och kram_. – Co się dzieje, śliczna Afro­dyto? Nim­fetko prze­słodka…

– Możemy poroz­ma­wiać?

Już wcze­śniej zauwa­żył, że Har­riet jest w dziw­nym nastroju, ale dopiero gdy wypo­wie­działa te dwa słowa, zoba­czył, jak bar­dzo zły to nastrój.

– Chodź, pój­dziemy do mnie, tu nie ma warun­ków. – Objął ją ramie­niem i zaczęli się prze­py­chać do rogu sali, gdzie miał swoje małe biuro.

Gdy zamknęły się za nimi drzwi i znikł męczący gwar gra­ni­to­wej sztolni, pokój wypeł­niła gęsta cisza. Zro­biło się zbyt cicho jak na prze­ra­żone oczy Har­riet i Anton poczuł nie­po­kój.

Wziął od niej kurtkę, powie­sił i usie­dli w sta­rych skó­rza­nych fote­lach. Przez kil­ka­na­ście sekund Har­riet krą­żyła bez­ład­nie wzro­kiem po pomiesz­cze­niu i z wysił­kiem prze­pla­tała sine palce, jakby się nad nimi znę­cała. Przy­szła bez torby, bez torebki, z pustymi rękami. To nie­zwy­kłe, pomy­ślał Anton. Jakby przed czymś ucie­kała.

To nie była jego Afro­dyta try­ska­jąca kobiecą mocą, peł­nią mitycz­nych fero­mo­nów i antycz­nego seksu. W wytar­tym fotelu z lat pięć­dzie­sią­tych nie sie­działa nie­złomna Tri­nity, tylko prze­stra­szona pie­go­wata dziew­czynka w gru­bych oku­la­rach, która przy­szła po pomoc. Anton był tego pewny i wie­dział, że musi zacząć pierw­szy, deli­kat­nie.

– Hasan? Tak? – Pyta­nie na moment zawi­sło w ciszy. – Boże, co się stało, Har­riet? Mów! – roz­ka­zał, bo wie­dział prze­cież, że przy­szła pro­sić o pomoc, a on musi się nią zaopie­ko­wać.

– Popro­sił mnie dzi­siaj do sie­bie Her­mans­son… a wła­ści­wie to poszli­śmy na kawę do bufetu. Było już późno… – Har­riet spoj­rzała na zega­rek. – Gdzieś koło wpół do ósmej. Koń­czy­łam pewien pro­jekt…

– Do rze­czy, Har­riet – pona­glił Anton znie­cier­pli­wiony.

– Her­mans­son powie­dział mi tylko, że Hasan nie odzywa się od ponad dwóch tygo­dni i w wywia­dzie, zna­czy KSI, nie wie­dzą, co się z nim dzieje. – Ści­szyła głos i dorzu­ciła: – Nie daje żad­nego znaku życia.

– Prze­cież musiał mieć alter­na­tywną łącz­ność…

– Nic wię­cej nie wiem! – wtrą­ciła gło­śniej, wyraź­nie zde­ner­wo­wana.

– Musiał mieć bikon sate­li­tarny i tele­fon bez­pie­czeń­stwa… nie mówiąc już o sieci. – Anton z nie­do­wie­rza­niem pokrę­cił głową. – Prze­cież to pod­stawy ope­ra­tywy… – Zaci­snął usta i przez chwilę patrzyli sobie w oczy. – Nie­moż­liwe, żeby wszystko naraz zawio­dło. Nooo… kurwa, nie­moż­liwe! – wyrzu­cił z sie­bie w końcu. – Prze­cież to my zro­bi­li­śmy te sys­temy dla KSI. Chyba że…

– Anton? – Pod­nio­sła wzrok. – Anton, co jest grane? Ty coś wiesz?

– Uff… – wes­tchnął głę­boko i od razu było dla niej jasne, że wie.

– To dla­tego przed jego wyjaz­dem chcie­li­ście się jesz­cze spo­tkać? Tak? Ty w tym jesteś? – Har­riet patrzyła na Antona, który zer­kał jak nie­letni zło­dzie­ja­szek, i poczuła się oszu­kana, skrzyw­dzona, zra­niona.

Znała Antona od lat i zawsze był jej naj­bliż­szym przy­ja­cie­lem, a Hasan jej męż­czy­zną na całe życie. Wyda­wało się, że po spra­wie Safira as-Salama ich zwią­zek sce­men­to­wało wszystko to, co naj­lep­sze mię­dzy ludźmi – prawda, przy­jaźń, wier­ność, zaufa­nie i miłość. A tu nagle oka­zuje się, że tak nie jest i ni­gdy nie było, a ona nie uczest­ni­czy w tym związku, tylko stoi z boku, na innych pra­wach, jak mniej war­to­ściowa część.

Anton coś mówił, ale jego głos był obcy i nie­zro­zu­miały. Har­riet czuła, jak zie­mia faluje jej miękko pod nogami, a w środku wzbiera jakaś potężna siła, która za chwilę się uwolni i roze­rwie jej gar­dło. Powstrzy­my­wała się reszt­kami sił, pozwa­la­jąc sobie tylko na łzy dające chwi­lowe uko­je­nie.

Ten wypa­dek auto­bu­sowy… wtedy… kiedy wra­cali od Antona, w przed­dzień wyjazdu Hasana do Iranu, pomy­ślała przez moment. Pod­pro­gowa kata­stro­ficzna kabała?

– Har­riet, uspo­kój się. Nie płacz – dotarł do niej głos Antona, który wstał z fotela i przy­klęk­nąw­szy, objął ją ramio­nami. – Wiem, co czu­jesz. Wasza miłość i nasza przy­jaźń jest inna, nie jest taka sama jak u wszyst­kich nor­mal­nych ludzi. Jak­kol­wiek paskud­nie by to zabrzmiało. Żeby mogła prze­trwać, trzeba być wytrzy­ma­łym i zro­zu­mieć, że prawda nie zawsze jest naj­lep­szym roz­wią­za­niem…

– Nie pieprz! – Har­riet powoli odzy­ski­wała pew­ność sie­bie. – Wie­dzia­łeś od początku, po co on tam jedzie. Wie­dzie­li­ście obaj, że to nie­bez­pieczne…

– Taki zawód szpiega.

– Ale dla­czego nic mi nie powie­dzie­li­ście? Uwa­żasz, że kto ja jestem?

– Takie zasady. Wola­ła­byś wie­dzieć?

– Oczy­wi­ście! – odparła pew­nym sie­bie tonem, wycie­ra­jąc nos, ale wcale nie była prze­ko­nana, że chcia­łaby to wie­dzieć.

Prze­grza­łam czy co? – pomy­ślała. Bab­skie fobie! Cho­lera jasna. Ale faceci i tak są popie­przeni…

– To bar­dzo poważna sprawa i myślę, że nie­bez­pieczna, co pewno spe­cjal­nie cię nie pocie­szy – zaczął Anton sztywno, bo ni­gdy sobie nie radził z kobie­cymi łzami. Z powro­tem usiadł na fotelu. – Nie licz, Afro­dyto, że zła­miesz mnie łzami i dowiesz się szcze­gó­łów. Nie wyko­rzy­stuj swo­jej prze­wagi…

– Nie marudź! Mów, co możesz. – Wydmu­chała do końca nos i z odle­gło­ści dwóch metrów tra­fiła białą kulką do kosza.

Dobry znak! Atena i Apollo widać czu­wają – pomy­ślała i zro­biło jej się tro­chę lepiej.

– No dobrze – zaczął. – Od pew­nego czasu pro­wa­dzi­li­śmy tu, na KTH, we współ­pracy z KSI i Säpo, pewną ope­ra­cję… z nada­nia zaprzy­jaź­nio­nej służby… no i Hasan poje­chał do Iranu w związku z tą sprawą…

– To dla­tego prze­szedł do KSI? Ale co to za sprawa? – zapy­tała bez prze­ko­na­nia i rów­no­cze­śnie w jego kie­szeni ode­zwał się tele­fon.

– Tak, dla­tego – odparł Anton, nim ode­brał.

Rze­czy­wi­ście, teraz sobie przy­po­mniała, Hasan jakiś czas temu jej mówił, że z uwagi na zna­jo­mość farsi i arab­skiego robi pewne sprawy dla KSI. Cho­ciaż znał jesz­cze rosyj­ski i kilka innych języ­ków, to jed­nak jako powód przej­ścia wymie­nił wła­śnie tamte dwa. Nie sko­ja­rzyła wów­czas, że może cho­dzić o pracę wywia­dow­czą w Ira­nie. Myślała naiw­nie, że ma to pole­gać na tłu­ma­cze­niu albo innej pomocy języ­ko­wej. Jakby zapo­mniała, że KSI to ope­ra­cyjny wywiad agen­tu­ralny. Teraz było już jasne, dla­czego to wła­śnie on poje­chał do Iranu.

Tępa, głu­pia zako­chana gęś – pomy­ślała o sobie.

– Tak… tak… – Anton trzy­mał słu­chawkę lewą ręką, a prawą szu­kał cze­goś w kie­sze­niach. – Nie… nie mam – odparł nie­pew­nie. – Cze­kaj! Spraw­dzę jesz­cze w szafce… – Wstał i pod­szedł do rogu pokoju, gdzie stał zie­lony bufet, i przez chwilę przy czymś mani­pu­lo­wał. – Mam – dodał po chwili poszu­ki­wań. – Posłu­chaj, Lasse… Jestem teraz zajęty… Lasse! Przyjdź do mnie, to ci dam. – Pokrę­cił głową, jakby się cze­muś dzi­wił, i spoj­rzał ze skru­chą na Har­riet. – Obyś się nie mylił! Dobrze. Zaraz tam przyjdę. Cze­kaj na mnie!

– Dokąd idziesz? – zapy­tała pode­ner­wo­wa­nym tonem.

– Zaraz wrócę… nic takiego… – odparł spo­koj­nie. – Lasse nie może się dostać do naszego maga­zynu na górze. Jego karta magne­tyczna nie działa. Dziwne tro­chę. – Anton poka­zał nie­bie­ską pla­sti­kową kartę. – Będę za pięć minut. Cze­kaj. Jak wrócę, to coś ci powiem… może nie powi­nie­nem, ale… powiem. Nikomu jesz­cze tego nie mówi­łem. Pal to sześć! – Uśmiech­nął się nie­wy­raź­nie, zarzu­cił kurtkę na rękę i ruszył w kie­runku drzwi, ale po chwili się zatrzy­mał i z dło­nią na klamce dodał: – Bar­dzo mar­twię się o Hasana, ale coś mi teraz przy­szło do głowy… coś mi się przy­po­mniało… może wiem, dla­czego znik­nął. Ktoś tu nie gra czy­sto i czuję ich paluszki w tej spra­wie… – zawa­hał się. – CIA? Eee… chyba nie­moż­liwe! Pew­nie mi odwala. Ale gość zaczął nagle siać tak dziw­nymi sygna­łami… Uff… Nie uwie­rzy­ła­byś… – rzu­cił już zza progu i zamknął za sobą drzwi, zosta­wia­jąc w pokoju zasko­czoną Har­riet.