Odwet. Zemsta ważniejsza niż życie - ebook

Prolog

Cornelius

Imagine Dragons – Believer

Sto dziewięćdziesiąt osiem.

Sto dziewięćdziesiąt dziewięć.

Dwieście.

Kładę się na zimnej podłodze i przykładam twarz do betonowej posadzki. Jest chłodna, ale to dobrze.

Idealnie.

Nie dlatego, że potrzebuję zimna po dwustu pompkach, które właśnie zrobiłem. Potrzebuję go od dziesięciu lat, aby studzić moją wściekłość.

A dzisiaj potrzebuję go wyjątkowo mocno, ponieważ nadszedł ten dzień. To dzisiaj opuszczę bramy piekła na ziemi, w którym egzystowałem przez ostatnie dziesięć lat.

Zwolnienie warunkowe, pozostałe trzy lata w zawieszeniu na pięć. I nie, to nie za dobre sprawowanie. Po prostu większość strażników ma już mnie dość, więc wybrali jedyne słuszne rozwiązanie i wstawili się za mną. Dobrze dla nich, będą mieli chwilę spokoju.

Ale niezbyt długą.

Słyszę kroki, więc przymykam oczy i biorę głęboki wdech.

Dwa uderzenia pałką w kraty sprawiają, że się uśmiecham. To znak, którego nauczyłem strażników. Dzięki temu wiem, że przychodzą w pokojowych zamiarach.

– Podejdź, Corneliusie. Wychodzisz.

Nie spieszę się, powoli wstaję i zarzucam na siebie koszulkę. Opłukuję twarz zimną wodą w małej umywalce i podchodzę do strażnika, wpatrując się w niego z kamiennym wyrazem twarzy, co robię zawsze. Słyszałem, że to właśnie tego spojrzenia się obawiają, ponieważ nigdy nie wiadomo, co po nim nastąpi. Potrafię być nieprzewidywalny. Ukrywam emocje, które mną targają. Rzadko się odzywam. Wolę czyny od słów. Słowa są niewiele warte. Wiem to z doświadczenia. To twoje czyny mają prawdziwe znaczenie.

Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego!

Do tej pory huczy to w mojej głowie. Okrzyk, przez który nieraz miałem zdarte gardło.

Zwykłe pierdolenie.

Droga do wolności mija o wiele szybciej, niż sądziłem. Niewiele o tym wiedziałem, znałem tylko sposoby, jak tu wejść. Strażnicy oddają mi kilka moich rzeczy, które po tylu latach nie mają prawie żadnej wartości, ale dorzucają do tego banknot, jak mówią: na bilet autobusowy.

Cóż za hojność.

– Corneliusie, pamiętaj o warunkach zwolnienia. Kurator i praca, inaczej wrócisz do nas, a tego żaden z nas by nie chciał.

Uśmiech na mojej twarzy pojawia się powoli, milimetr po milimetrze. Widzę ich szok i lekką obawę, ale nie zamierzam nic robić. Po prostu wybucham głośnym, diabolicznym śmiechem. Cofam się o krok, wciąż się uśmiechając, i słyszę otwieranie drzwi, za którymi czeka inny świat, inne realia, które pozwolą mi zrealizować mój plan.

A kiedy już to zrobię…

– Do zobaczenia, panowie.Rozdział 1

14 lat wcześniej…

Ariana

– Kochanie, jeszcze możesz zmienić zdanie. Jakoś to wszystko załatwimy. Dziadek zna się z dyrektorem…

– Proszę cię, babciu. Całe wakacje o tym rozmawiałyśmy. Nie mam zamiaru zmienić zdania.

Słyszę tubalny głos płynący z głośników, który informuje nas, że mój pociąg za chwilę przyjedzie. Ogarnia mnie ekscytacja, kiedy zdaję sobie sprawę, że to już, teraz, następuje ta ogromna zmiana w moim młodym życiu. Zmiana, której tak bardzo pragnęłam.

– Rosa, daj już spokój naszej dziewczynce. Jest mądra i odpowiedzialna, poradzi sobie – mówi dziadek, uśmiechając się do mnie.

– Wiem, ale to nie zmienia faktu, że będę się martwić. Ariana, masz dzwonić codziennie, chociaż na minutę, żebym wiedziała, że wszystko jest w porządku!

– Tak, babciu. – Przewracam oczami, ponieważ przypomina mi o tym codziennie od dwóch miesięcy, ale jednocześnie unoszę kącik ust.

Odkąd moi rodzice zginęli trzy lata temu w górach podczas wspinaczki, dziadkowie zastępują mi ich na pełen etat. Nigdy do końca nie pogodzę się z tą stratą, ale po takim czasie ból w sercu zelżał, przynajmniej na tyle, że jestem w stanie swobodnie oddychać, gdy o tym myślę.

– Denver, Denver. Jakby u nas szkół było mało – marudzi babcia.

– To samo jej mówiłam, ale to jak mówić do słupa. – Martina, moja przyjaciółka jeszcze z czasów przedszkola, podchodzi do mnie i obejmuje ramieniem. – Ale zobaczy pani, że jak wróci, to będzie najlepszym lekarzem w mieście. Otworzy prywatny gabinet i zmiecie z rynku resztę stomatologów.

– Wariatka! – Chichoczę, szturchając ją łokciem.

– To na studia mogła tam jechać. Ma dopiero szesnaście lat! Kto to widział, żeby taka młoda dziewczyna już mieszkała w szkole z internatem!

– Rosa… – wtrąca się dziadek.

– Cicho, Joseph. Muszę sobie jeszcze trochę ponarzekać. Muszę i już. – Jej głos się łamie i widzę, jak bierze głęboki wdech.

– To tylko niecałe dwieście kilometrów, babciu. W razie czego dwie godziny pociągiem i jestem z powrotem. U nas nie ma szkoły średniej, która miałaby podział na specjalizacje. Klasa biologiczno-chemiczna sprawi, że o wiele lepiej przygotuję się na studia. Ale ty to wszystko wiesz, prawda? – Uśmiecham się czule i podchodzę do ukochanej staruszki, żeby ją mocno przytulić. – Przecież będę często wracać. Jak nie będzie dużo nauki, to nawet na weekendy mogę przyjeżdżać.

– Mogłaś chociaż pozwolić się odwieźć samochodem. Zobaczyłabym ten twój internat…

Wypowiedź babci przerywa nadjeżdżający pociąg, a w moim brzuchu znów zaczynają fruwać motyle. To uczucie nie towarzyszyło mi, odkąd zmarli rodzice. Ja naprawdę potrzebuję jakiejś zmiany. Tak, mam tutaj rodzinę, kuzynów, dziadków, Martinę, ale codziennie muszę patrzeć na dom, w którym się wychowywałam i który wypełniony był śmiechem mamy i taty, a są takie momenty, że to dla mnie za dużo.

Jeszcze raz przytulam babcię i dziadka, po czym podchodzę do przyjaciółki, która trzyma mój wielki plecak podróżny, wypełniony ubraniami oraz innymi najpotrzebniejszymi rzeczami. Chcę go od niej wziąć, ale nie pozwala mi na to, więc podnoszę na nią wzrok i spoglądam w te zielone oczy, przepełnione siostrzaną troską i miłością – moja siostra z wyboru. Siostra, której nigdy nie było mi dane mieć. Całkowite przeciwieństwo mnie i to chyba właśnie dlatego tak świetnie się dogadujemy – gdzie ona jest głośna, tam ja cicha, gdzie ona szalona, tam ja rozważna… I wciąż nie mogę uwierzyć, że to właśnie ja z naszej dwójki zdecydowałam się na tak odważny krok.

– Dzwoń o każdej porze dnia i nocy. Mam nadzieję, że niedługo uproszę rodziców i będę mogła cię odwiedzić.

– Koniecznie! – Zarzucam jej ręce na szyję i mocno przytulam, nie zwracając uwagi na dużą przeszkodę w postaci plecaka między nami. – Kocham cię, Tini.

– Kocham cię, Rini.

Uśmiechamy się do siebie szeroko na wspomnienie naszych przezwisk z przedszkola. Martina gubiła A w moim imieniu, kiedy miała cztery lata, a ja, zezłoszczona tym przekręcaniem, zaczęłam sobie skracać jej imię. To od tego zaczęła się nasza przyjaźń.

Pociąg hamuje, więc szybko zakładam plecak, łapię małą, podręczną torbę i patrząc na całą trójkę, przesyłam im całusa. Następnie podbiegam do wagonu z moim przedziałem. Kiedy odnajduję swoje miejsce i zerkam przez okno, dostrzegam, jak dziadek przytula babcię, a Martina ma tę swoją specyficzną minę, którą niewiele osób potrafi rozszyfrować – usta zaciśnięte w dzióbek i ani jednego mrugnięcia oczami, żeby niechciane łzy nie zaczęły wypływać, ukazując jej ciepłe, dobre serce, które odkrywa tylko przed nielicznymi.

Gdy pociąg powoli rusza, przykładam dłoń do chłodnej szyby i z szerokim uśmiechem oraz lekkim wzruszeniem odjeżdżam.

Jestem pewna, że rozpoczynam najlepszą przygodę swojego życia.

– Tak, babciu, wszystko jest w porządku. Za chwilę wychodzę do szkoły, a to tylko trzy minuty drogi. – Wzdycham lekko, ponieważ rozmawiałyśmy wczoraj wieczorem i od tamtej pory nawet na sekundę nie opuściłam swojego pokoju.

Wymieniam z babcią jeszcze kilka uprzejmości, zanim się rozłączam. Spoglądam na puste łóżko po prawej stronie pomieszczenia i zastanawiam się, czy dadzą mi jakąś współlokatorkę, czy jednak będę mieszkała sama. Jeśli się nad tym zastanowić, to już by tutaj raczej ktoś był, skoro pierwsze zajęcia zaczynają się za godzinę. Przestaję o tym myśleć, wkładam swoje ulubione tenisówki, łapię plecak i wybiegam z pokoju.

Wczoraj udało mi się rozpakować wszystkie rzeczy, a wieczór spędziłam na długiej rozmowie z Martiną, więc nawet nie miałam czasu, żeby rozejrzeć się po okolicy. Dlatego dzisiaj wychodzę wcześniej.

Internat i szkoła znajdują się na peryferiach miasta, do centrum trzeba dojechać kilkanaście przystanków, jednak nie przeszkadza mi to, ponieważ mam zamiar skupić się głównie na nauce. Ta szkoła była jedyną w mieście z wybraną przeze mnie specjalizacją i bursą. Uczniów pilnować mają nauczyciele i oczywiście obowiązuje nas „godzina policyjna”, z czego najbardziej ucieszyła się babcia, kiedy przyjechaliśmy na spotkanie rodziców i opiekunów z dyrektorem na początku wakacji. Jeszcze podczas porannej rozmowy mi wypominała, że nie miała wtedy szansy zobaczyć miejsca, w którym miałam zamieszkać, i zapewniała, że na pewno w najbliższym czasie mnie odwiedzą.

Na korytarzu mijam kilka osób, ale nie zwracają na mnie uwagi. Nigdy nie przyciągałam spojrzeń, ponieważ wyglądam zwyczajnie z moimi blond włosami sięgającymi ramion oraz niebieskimi oczami. Ale też nigdy mi to nie przeszkadzało – jestem wręcz z tego zadowolona. Lubię ciszę oraz spokój i wolę mieć kilku prawdziwych przyjaciół niż setki znajomych.

Wychodzę z internatu. Nie wstępuję po drodze na stołówkę, gdzie mamy podawane wszystkie posiłki, tylko skręcam w prawo i już po kilkuset metrach dostrzegam duży parking, tuż przy szkolnym boisku.

Budynek szkoły niczym się nie wyróżnia – duży, szary, z białymi oknami, ale mimo wszystko jestem nim tak zafascynowana, że całkowicie nie zwracam uwagi na to, co się wokół mnie dzieje. Dopiero głośny dźwięk klaksonu sprawia, że się rozglądam i zdaję sobie sprawę, iż przystanęłam na środku miejsca parkingowego, a niewiele jest ich wolnych.

Młody chłopak macha ręką, pokazując w ten sposób, żebym się odsunęła, a ja natychmiast odskakuję na wąski chodnik i czuję, jak rumieńce pokrywają moją twarz. Kiedy blondyn wysiada z samochodu, dobre wychowanie bierze górę.

– Przepraszam cię bardzo, zamyśliłam się. – Posyłam mu delikatny uśmiech i obserwuję, jak otwiera usta, żeby coś powiedzieć, jednak nie robi tego.

Przed chwilą na jego twarzy widziałam irytację, lecz ten wyraz zniknął, a zastąpiło go zaciekawienie. Milczy dłuższą chwilę, dokładnie mi się przyglądając.

Zaczynam czuć się niekomfortowo. Musi być ode mnie starszy, pewnie rok albo dwa, ale to jego intensywne spojrzenie sprawia, że cofam się o trzy kroki i już mam zamiar odejść, kiedy w końcu się odzywa:

– Jesteś nowa, prawda? Nie widziałem cię wcześniej.

– Tak, dopiero przyjechałam. Zaczynam pierwszą klasę. – Zerkam nerwowo na zegarek, upewniając się, że mam jeszcze czas.

– Jestem Dave. – Posyła mi szeroki uśmiech. Jest naprawdę przystojny, ale nie mam pewności, czy ten jego uśmiech jest szczery, ponieważ nie sięga on oczu. – A ty? – Unosi brew, rozbawiony, dając mi tym samym znać, że moje wpatrywanie się w niego nie pozostało niezauważone.

– Ariana.

– Ariana – powtarza moje imię, jakby sprawdzał, jak brzmi, kiedy je wypowiada, a następnie jego twarz znów rozświetla zadowolenie. – Pozwól, że odprowadzę cię pod salę, Ariano. Przy okazji pokażę ci, co gdzie jest, żebyś nie musiała błądzić w tym labiryncie. – Puszcza mi oczko, a ja wzruszam ramionami.

– Nie musisz… – Zaczynam się peszyć, przez co przygryzam dolną wargę.

– Wiem, że nie, ale zrobię to z przyjemnością – mówi otwarcie, puszczając mi oczko.

– No dobrze. – Kiwam głową, gdy ręką wskazuje mi kierunek, i uśmiecham się, chcąc w ten sposób podziękować.

– Cholera, masz piękne dołeczki!

– Dziękuję. – Soczysty rumieniec pokrywa moją twarz, chociaż słyszałam ten komplement już wiele razy.

Dołeczki w moich policzkach są czymś, co naprawdę mi się we mnie podoba.

Kocham je, ponieważ moja mama miała identyczne i zawsze mi o niej przypominają.

Nigdy nie przypuszczałam, że kiedyś staną się moim przekleństwem.

Cornelius

Nie spieszę się, kiedy wracam od Thomasa. Idę powoli, ciesząc się ciszą, która mnie otacza. Moja głowa pochłonięta jest myślami o nadchodzącym rozpoczęciu roku szkolnego. Jutro ostatni dzień wakacji, a już w poniedziałek pójdę do nowej szkoły. Liceum, do którego będę uczęszczał, znajduje się blisko mojego domu, ale pocieszającą myślą jest to, że Thomas będzie chodził do klasy razem ze mną.

Nigdy nie miałem wielu przyjaciół i ciężko mi nawiązywać nowe kontakty. Jestem małomówny, to pewnie dlatego. Wolę obserwować. Odzywam się tylko wtedy, gdy słowa są niezbędne. Można całkiem sporo się dowiedzieć o ludziach jedynie na podstawie ich zachowania – gestów, mimiki, a przede wszystkim czynów. Nie wszyscy jednak to rozumieją i uważają mnie za dziwaka. Może nawet trochę nim jestem, ale jaki miałbym być, skoro mam takich rodziców? Kiedy pije jeden z twoich rodzicieli, jest ciężko. Ale kiedy piją oboje?

Jest zajebiście źle.

To właśnie oni nauczyli mnie, że słowa są niewiele warte. Obietnic, które mi składali, prawie nigdy nie dotrzymywali. Często pod wpływem alkoholu mówili, że mnie kochają. Że mają tylko mnie i jestem ich szczęściem, ponieważ nie mogą mieć więcej dzieci.

Czy tak wygląda miłość rodziców do dziecka?

Kiedy zbliżam się do domu, w moim żołądku zawsze osiada dziwne uczucie niepokoju. Tym razem nie jest inaczej. Zanim łapię za klamkę, biorę głęboki wdech, żeby przygotować się na najgorsze, ale to, co zastaję w środku, na pewno nie jest tym, czego się spodziewałem.

Myślałem, że zobaczę kolejną libację alkoholową, nieprzytomnych rodziców, poczuję smród wymiocin, ale na pewno nie zakładałem, że cały korytarz będzie zastawiony walizkami oraz kartonami.

– Mamo? Tato? – wołam niepewnie.

– Chodź do góry, Cornel, i zabierz z twojego pokoju to, co chcesz zatrzymać. – Głos matki wydaje się całkowicie normalny, nie zapowiada nic złego, ale gdy wbiegam po schodach, zastaję ją w sypialni, gdzie wrzuca swoje ubrania do kolejnej walizki.

– Co się dzieje?

– Przeprowadzamy się – wyjaśnia niewzruszona.

– Słucham? – Z niedowierzaniem wymalowanym na twarzy opadam na łóżko i wpatruję się w nią, ale nie podnosi na mnie wzroku, jakby nie chciała mi spojrzeć w oczy.

– Straciliśmy dom. Do poniedziałku musimy go opuścić – dodaje, a jej ton głosu pozostaje spokojny.

– O czym ty mówisz, mamo? I gdzie niby teraz będziemy mieszkać? W poniedziałek zaczynam szkołę… – Kotłują się we mnie różne emocje, które tworzą mieszankę wybuchową.

– Pójdziesz do innej szkoły, już to załatwiliśmy. Nie dramatyzuj, Corneliusie. Nic takiego się nie dzieje. – Macha ręką, jakby to rzeczywiście była błahostka.

Zaciskam usta w cienką linię i przygryzam od środka policzek.

Nic się nie dzieje?!

– Możesz mi to wyjaśnić? – proszę, starając się trzymać nerwy na wodzy.

– Załatwiliśmy już z tatą mieszkanie zastępcze. Trzeba je będzie trochę odmalować. Może zrobicie to w następny weekend? – Zerka na mnie, ale trwa to dosłownie sekundę. Tyle jednak wystarcza, bym dostrzegł na jej twarzy wstyd.

– Dlaczego to wszystko się dzieje? – pytam, chociaż doskonale znam odpowiedź. Przepijali pieniądze, które powinny iść na spłatę kredytu.

Jak głupi, naiwny dzieciak myślałem, że chociaż o to dbają. Oboje są informatykami, więc pracują zdalnie, nie musząc wychodzić z domu, co pozwala im pić dosłownie codziennie. Jak widać, ilość alkoholu, na którą było ich stać, przestała być wystarczająca…

– Nie mieliśmy ostatnio zbyt wiele zleceń. Nie wystarczało na kredyt. – Wzrusza ramionami, ale ja wiem, że kłamie. Nie jestem cholernym idiotą. – Wszystko będzie dobrze, zobaczysz, Cornel.

Kolejne puste słowa.

Mieszkanie potrzebuje małego malowania? – prycham w myślach. Trzaskam drzwiami tej rudery i zbiegam schodami po obskurnej klatce schodowej.

Jestem wściekły i rozczarowany. Nie rozumiem, jak mogli dopuścić do takiej sytuacji. Jak mogli upaść tak nisko? Jak alkohol mógł zrobić z nich takich ludzi?

Dziesięciominutową drogę do szkoły pokonuję w pięć. Kiedy przechodzę przez mały park, zwalniam tempo, żeby się trochę opanować. Staram się oczyścić głowę i przygotować na to, co zastanę po wejściu na teren placówki. Nie znam tam nikogo i to nie działa na moją korzyść. Ani to, ani fakt, że mało mówię. Jestem też pewny, że do tej szkoły chodzą wszystkie dzieciaki z okolicy, więc na pewno się znają, a ja będę musiał jakoś wtopić się w tłum.

Głośny śmiech sprawia, że zerkam w lewo i dostrzegam grupkę młodych chłopaków. Każdy z nich trzyma w ręce papierosa, chociaż są mniej więcej w moim wieku. Wyglądają na zrelaksowanych i widać, że dobrze się znają, przez co nie przejmują się nadchodzącym rokiem szkolnym. Zazdroszczę im tego. Gdybym dwa dni temu się nie przeprowadził, to pewnie czułbym się podobnie.

Już mam ich minąć, kiedy nawiązuję z jednym z nich kontakt wzrokowy. Po jego twarzy błąka się mały uśmieszek, chociaż nie jest złośliwy. Unosi lekko brodę w geście powitania, a ja robię to samo i to właśnie wtedy coś każe mi się zatrzymać.

Nie wiem, czy to przez ostatni stres, nowe miejsce, brak jakichkolwiek znajomych, czy to po prostu zwykły akt desperacji, ale staję i zadaję pytanie, kierując je do wszystkich, ponieważ zdążyli już mnie zauważyć i przerwać rozmowę.

– Cześć. Macie może fajkę?

Jedno krótkie pytanie.

Cztery słowa, które zmieniły całe moje życie.Rozdział 2

12 lat wcześniej…

Ariana

Billie Eilish ft. Khalid – Lovely

To nie może się dziać naprawdę.

Jestem otępiała. Pustym wzrokiem wpatruję się w okno i staram zapanować nad ogarniającą mnie paniką.

Jak mogłam być tak nieodpowiedzialna? Jak mogłam do tego dopuścić?

Całe wakacje spędziłam u dziadków, pomagając im w rodzinnym sklepie i po cichu licząc, że kiedy wrócę do szkoły, Dave będzie miał już kogoś innego.

Zakładałam, że znudzi mu się czekanie, zwłaszcza że w czerwcu ukończył liceum, a mi pozostał jeszcze rok. Myślałam… Ja wręcz byłam pewna, że rozpocznie studenckie życie i zakończy ten związek, który od dawna nie powinien istnieć.

Myliłam się.

Oczywiście, że się myliłam i powinnam to wiedzieć po wakacjach w zeszłym roku. Obiecywał mi wtedy wielokrotnie, że cokolwiek by się nie działo, ja zawsze będę jego, a on będzie na mnie czekał. Problem polegał na tym, że nie chciałam, by czekał.

A teraz… Teraz już nigdy nie pozwoli mi odejść. Oczami wyobraźni widzę, jak będzie wyglądało moje życie i żadna z tych myśli nie sprawia, że czuję się szczęśliwa.

Uwięziona, osaczona, w sytuacji bez wyjścia.

Nie mogę zrozumieć, jak to się stało. Nigdy nie uprawialiśmy seksu bez zabezpieczenia. Dave na to nalegał wiele razy, co kilkukrotnie skończyło się kłótnią, ale nigdy na to nie pozwoliłam. Wiedziałam, jakie taki „jeden raz” może mieć konsekwencje, a jednak pomimo ostrożności i tak to się stało. Dwie kreski na teście ciążowym i brak miesiączki od dwóch miesięcy mówią same za siebie. Wiedziałam o tym już od jakiegoś czasu, jednak nie miałam odwagi sprawdzić. Chciałam, aby te wakacje minęły mi spokojnie, bez trosk i zmartwień. Wróciłam do internatu niecały tydzień temu i nie mogłam tego dłużej odwlekać.

Dave będzie wściekły. Nienawidzi, kiedy coś nie idzie po jego myśli. Wszystko musi być idealnie, chyba że sam zdecyduje inaczej – jak na przykład kilka dni temu o rezygnacji ze studiów. Jego tata, który ma pięć salonów samochodowych w Denver, zaproponował mu stanowisko kierownika w jednym z nich, na co mój chłopak ochoczo przystał. Teraz będzie miał jeszcze więcej czasu, żeby mnie kontrolować.

Czuję narastające mdłości, więc przełykam ślinę i staram się uspokoić przyspieszony oddech. Przykładam dłoń do brzucha, ale nie jestem w stanie wyobrazić sobie, że tam rozwija się nowe życie. A może jestem, ale nie chcę?

Jak ja mam powiedzieć o tym dziadkom?

Dźwięk telefonu sprawia, że lekko podskakuję, ale po chwili biorę urządzenie z szafki nocnej. Cholera, to nie będzie łatwa rozmowa…

– Cześć, Marti – witam się z przyjaciółką, a mój głos jest niewiele głośniejszy od szeptu.

– Ari, no nareszcie! Próbuję się do ciebie dodzwonić od trzech dni! Co ty, do diabła, wyprawiasz?! – krzyczy, wyraźnie rozzłoszczona.

– Przepraszam cię…

– Żadne przepraszam, tylko zaraz masz zadzwonić do babci! Odchodzi od zmysłów! Nie taka była umowa, jeśli chodzi o wasze rozmowy, a ty ciągle zawodzisz w tej sprawie!

Jak widać, nie tylko w tej…

– Dziewczyno, dzisiaj już prawie do ciebie pojechała. Uprosiłam ją, żeby poczekała do jutra i jeśli dalej się nie odezwiesz, to pojedziemy razem. Co ty wyprawiasz, Ariana?!

– Martina… – urywam i biorę głęboki, drżący wdech.

– Rini, co się dzieje? Ten dupek coś ci zrobił, tak? Pieprzony frajer! Od pierwszego spotkania wiedziałam, że coś jest z nim nie tak! Żaden normalny facet nie ma wyregulowanych brwi lepiej niż jego dziewczyna… – prycha pogardliwie.

– Jestem w ciąży – wypalam, przerywając jej.

Po moich słowach zapada cisza, która jest trudna dla obu stron. Wiem, że nie tego się spodziewała i że może się teraz na mnie wściec. Całe wakacje milczałam, chociaż była obok. Widziałyśmy się przecież zaledwie tydzień temu, mogłam jej powiedzieć o moich podejrzeniach, a mimo wszystko odwlekałam to, mając nadzieję, że się mylę.

Jak tchórz. Mały, nieodpowiedzialny tchórz.

Zupełnie niepodobny do Ariany, jaką byłam kiedyś.

Słyszę ciężkie kroki na korytarzu, które stają się coraz głośniejsze, i wiem, że muszę kończyć.

– Zadzwonię później. Kocham cię, Tini.

– Ariana, zaczekaj!

Drzwi od mojego pokoju otwierają się w momencie, kiedy się rozłączam. Dave staje w progu i marszczy brwi, zerkając to na telefon w mojej dłoni, to na mnie, zanim lustruje wzrokiem, w co jestem ubrana. Mogłabym przysiąc, że test ciążowy, który zdążyłam wcisnąć w kieszeń, zaczyna parzyć moją nogę.

– Z kim rozmawiałaś? – pyta podejrzliwie.

– Z Martiną – odpowiadam zgodnie z prawdą. Nie ma sensu, żebym kłamała, bo wiem, co za chwilę nastąpi.

Zamyka za sobą cicho drzwi i podchodzi, wyciągając rękę. Podaję mu telefon, a on od razu sprawdza rejestr ostatnich połączeń. Nie wiem, jakim cudem nie zwariował przez wakacje. Chyba że i tak znalazł jakiś sposób na sprawowanie kontroli… To nie tak, że mam cokolwiek do ukrycia, ale fakt, że to robi, napawa mnie obrzydzeniem do samej siebie, ponieważ godzę się na to. Już dawno przestałam z tym walczyć…

– Mówiłem, żebyś przestała rozmawiać z tą małą dziwką – rzuca z pogardą.

– Dave…

– Dzisiaj to nieważne. Musimy już wychodzić. Jak ty wyglądasz? – Patrzy na mnie krytycznie.

Spoglądam w dół, ale nie potrafię skupić się na niczym innym oprócz tego, co muszę mu powiedzieć. Wszystko przestało mieć znaczenie kilkanaście minut temu.

I chociaż wiem, że przypieczętuję tym swój los, nie mam innego wyjścia. On nigdy nie pozwoliłby mi odejść bez walki, zresztą, jaki by nie był, nie mogę przed nim ukryć ciąży. Sama jestem sobie winna. Już wtedy, dwa lata temu, na tym nieszczęsnym parkingu odniosłam wrażenie, że coś jest z nim nie tak, jednak dałam się nabrać na czułe słówka i obietnice wiecznej miłości. Jak typowa nastolatka z różowymi okularami na nosie uległam pięknemu uśmiechowi i niekończącym się komplementom.

– Dave… – zaczynam, ale gardło mam tak zaciśnięte, że ledwie wydobywam z siebie słowa.

– Nie Dave, tylko zbieraj dupę do łazienki i włóż jakąś sukienkę. Moi rodzice czekają z kolacją – rozkazuje, nie zauważając, co się ze mną dzieje.

– Jestem w ciąży.

Nawet na niego nie patrzę, gdy to mówię. Nie unoszę wzroku, wpatruję się w dywan i modlę o w miarę spokojne przyjęcie wiadomości. Przygryzam dolną wargę prawie do krwi, oczekując jakiejś reakcji, jednak cisza przeciąga się, a ja w końcu nie mam wyjścia i muszę na niego spojrzeć.

Spodziewałam się wszystkiego. Jego wściekłości, krzyku, szarpania, zarzucenia zdrady, co zdarzyło się już nie raz, ale na pewno nie spodziewałam się tego, co robi. Z najszerszym uśmiechem, jaki u niego widziałam przez cały ten czas, kiedy się znamy, pochyla się nade mną, obejmuje moją twarz dłońmi i delikatnie zaczyna obsypywać moją twarz pocałunkami, kończąc na ustach.

– To cudownie, kochanie! Cholernie, niesamowicie się cieszę! – Mocno mnie przytula, przyciągając do swojej klatki piersiowej. – Najlepsza wiadomość, jaką mogłaś mi przekazać! Który to tydzień? Wiesz coś więcej, byłaś już u lekarza? Zaraz znajdę jakąś prywatną klinikę i pojedziemy razem! Cholera, muszę zobaczyć nasze dziecko! Nawet nie wiesz, jak mnie uszczęśliwiłaś!

Milczę, ponieważ moja głowa zaczyna pulsować od nadmiaru emocji i stresu. To cudownie? Niesamowicie? Mam dopiero osiemnaście lat, a on dziewiętnaście. W porządku, ma stałą pracą i mnóstwo pieniędzy, ale to nie zmienia faktu, że to jest zły moment. Kompletnie nieodpowiedni. Mam do skończenia szkołę, w planach studia…

Odsuwam się lekko i wpatruję w jego roześmiane oczy. Żadnego zaskoczenia, szoku, niedowierzania. To niemożliwe, prawda? Nie zrobiłby czegoś takiego… Nie mógłby tego zrobić tylko dlatego, że ma na moim punkcie jakąś obsesję…

– Kochanie, uśmiechnij się i pokaż mi swoje dołeczki! Tylko tego mi dzisiaj brakuje, żebym został najszczęśliwszym facetem na tej cholernej planecie!

I po prostu to wiem. Nie pytam, ale znam odpowiedź i zdaję sobie sprawę z czegoś jeszcze…

To nie jest „jakaś tam” obsesja.

Cornelius

– Chłopaki, ja naprawdę nie wiem, czy to jest dobry pomysł.

Siedzimy w pięciu w samochodzie. Spoglądam na twarze moich kompanów, żeby zobaczyć, czy również czują, tak jak ja, lekkie zdenerwowanie. Cała trójka, która siedzi z tyłu, uśmiecha się szeroko z podekscytowania, tylko Robert, dzisiejszy kierowca, nerwowo zaciska dłonie na kierownicy.

– Zobaczycie, że wszystko pójdzie gładko. – Ethan pochyla się do przodu i klepie nas po ramionach. – Szybka akcja, szybka kasa. A jutro zabawimy się tak, że nawet za dziesięć lat będziemy wspominać tę epicką imprezkę.

– Luzik, Cor. Obserwowałem to miejsce od kilku tygodni. Wiesz, że nie naraziłbym nas, jeśliby istniało jakiekolwiek ryzyko, że zostaniemy złapani. Ten sklepik, mimo że klientów ma sporo, bo jest jedyny w okolicy, to nie posiada żadnego alarmu ani kamer. Facet oddaje pieniądze do banku w każdy poniedziałek rano. Skoro dzisiaj piątek, to jest tam utarg z całego tygodnia! Wierzcie mi na słowo, taki sklep ma całkiem fajne obroty. – Noah zaciera ręce. – To będzie początek czegoś zajebistego!

– Takie czasy, trzeba sobie jakoś radzić. Nie będziemy przecież roznosić ulotek, żeby zarobić na piwko. Pierdolę taki interes. – Danny parska śmiechem, wygodnie się opierając. – Poza tym raz byłem obadać okolicę razem z Noahem i ma rację. To robota prostsza niż konstrukcja druta.

– Mówi się cepa – mruczę, zamykając oczy i odchylając głowę do tyłu, aby oczyścić umysł.

Piwa bym się napił, ale kasa bardziej mi się przyda, żeby kupić nowe buty – stare już prawie same zaczęły prosić, żeby je wyrzucić. Pomimo tego, że żaden z nas nie pochodzi z wyższych sfer, to oni mają lepszą sytuację w domu, a jeśli nie do końca by się z tym zgodzili, to przynajmniej mają rodzeństwo, które może im pomóc – jak na przykład Danny czy Ethan.

Noah to typ, który zazwyczaj ma wszystko w dupie, oprócz tego, żeby mieć co wypić po szkole, ale z nas wszystkich i tak chyba najbardziej szkoda Roberta, który ma jeszcze młodszą siostrę i cierpi na chroniczny brak kasy. Nieraz widziałem, jaki był głodny, kiedy jedliśmy w szkole śniadanie, i jestem pewny, że on swoje oddawał małej. Sam nie miałem wiele, ale w takich sytuacjach się dzieliłem.

Ostatnio jednak u mnie również było coraz gorzej. Jeszcze mieliśmy co jeść, ale za co kupić nowe ubrania już nie. Rodzice zaczęli dostawać coraz mniej zleceń, ponieważ nie wywiązywali się z terminów przez picie. Kilka firm zrezygnowało z ich usług, gdy po raz kolejny wpadli w ciąg alkoholowy i nie dotrzymali warunków umowy.

Już dawno przestałem prosić, żeby poszli na terapię. Został mi rok szkoły, a potem spadam stąd. Przynajmniej taki mam plan, chociaż jeszcze nie wiem, gdzie miałbym iść i co robić. Na razie chcę tylko zdać egzamin, żeby mieć ten cholerny papierek. O resztę będę martwił się później.

Samochód w końcu się zatrzymuje i dopiero teraz zdaję sobie sprawę, że Robert musiał wyłączyć światła. Jest kurewsko ciemno. Rozglądam się wokół i kiedy mój wzrok przyzwyczaja się do mroku, dostrzegam park, a zaraz za nim kilka bloków mieszkalnych.

– Sklep jest za tymi blokami. Znacie plan. Rozdzielamy się i spotykamy na miejscu. Rob zostaje w samochodzie, tak na wszelki wypadek. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, to za dziesięć minut będziemy z powrotem, z kieszeniami wypchanymi kasą. – Noah wyrzuca z siebie słowa całkowicie spokojny. Może już coś takiego robił. – To jak? Lecimy?

Zapada cisza, podczas której patrzymy na siebie, oceniając wzajemnie, czy któryś nie wymięknie. Po jakiejś minucie wszyscy zgodnie kiwamy głowami.

Piętnaście minut później wiem, że to dopiero początek naszej złodziejskiej kariery.

Poszło aż za łatwo.Rozdział 3

10 lat wcześniej…

Ariana

– Co ty, do cholery, robisz?!

Czuję szarpnięcie za ramię i mimowolnie odwracam się, chociaż nie unoszę głowy. Nie mam ochoty na niego patrzeć. Ja wręcz nie mogę tego robić, ponieważ boję się, że w końcu nie ukryję emocji, jakie we mnie buzują, i dostrzeże, jak bardzo go nienawidzę. Jak nienawidzę jego zapachu. Jego głosu i szurania butami na schodach. Jak nie cierpię tej fortecy, w której mieszkamy.

A przede wszystkim: jak dzięki niemu zaczęłam nienawidzić siebie.

– Nie krzycz, obudzisz dzieci – szepczę tonem bez wyrazu. Obojętność jest jedynym, na co mogę się teraz zdobyć. Muszę nosić tę maskę, będąc przy nim, żeby nie mógł więcej wykorzystywać moich słabości. Obecnie wie tylko o jednej.

Lily i Kyle.

Moje półtoraroczne bliźnięta. Moje życie podzielone na dwa maleńkie ciała.

– Więc mi odpowiedz. Co robisz?!

– Desery lodowe z owocami – odpowiadam spokojnie.

– Widzę, do diabła! Nie jestem ślepy. Mówiłaś, że na deser upieczesz ciasto. – Łapie dłonią za moją brodę i przekręca ją tak, abym w końcu na niego spojrzała.

Czuję whisky w jego oddechu, chociaż jest dopiero południe, a na obiad mają przyjechać moi dziadkowie. Nie widzieli swoich prawnuków od trzech miesięcy i powiedzieli, że mają dosyć czekania.

– Dzieci nie lubią ciasta.

– A ja nie cierpię pierdolonych lodów! – wybucha, wykrzywiając ze złością twarz.

Próbuję wyswobodzić się z jego uścisku, skutecznie.

Robię krok do tyłu, żeby zyskać trochę przestrzeni dla siebie. Nie chcę go dzisiaj doprowadzać do szału, ponieważ zanim przyjadą dziadkowie, chciałabym poruszyć z nim pewną kwestię, o którą na pewno będą pytać.

– Wiem. Masa na ciasto jest już gotowa w lodówce, zaraz wstawię ją do piekarnika. – Wracam do kuchennego blatu i kończę krojenie truskawek. – W przyszłym tygodniu zaczynają się zajęcia, pamiętasz? – Przygryzam od środka policzek, czekając na jego odpowiedź. Od dłuższego czasu nie poruszałam z nim tego tematu, ponieważ zawsze doprowadza go to do białej gorączki, ale dłużej nie mogę czekać.

– I co w związku z tym? – prycha i kątem oka widzę, jak podchodzi do lodówki, żeby się upewnić, czy nie kłamię.

– Sąsiadka z naprzeciwka zgodziła się opiekować dziećmi, kiedy ja będę na uczelni – wyjaśniam. Pani Brown to starsza, samotna kobieta, która uwielbia Lily i Kyle’a, oczywiście z wzajemnością.

– A przepraszam bardzo, kwiatuszku, kto powiedział, że ty będziesz na uczelni? – odpowiada sarkastycznie, odwracając się ponownie w moją stronę. – Nie przypominam sobie, żebym się zgodził.

– Nieraz o tym rozmawialiśmy. Kiedy urodziłam dzieci, obiecałeś, że zrobię sobie rok przerwy i będę mogła wrócić do nauki. Obiecałeś – podkreślam, ale mój głos jest niewiele głośniejszy od szeptu. Już wiem, że mi nie pozwoli. Zacznie mnie czymś szantażować i grozić, aż w końcu dopnie swego.

Jak zawsze.

– Obiecałem, obiecałem. A pamiętasz, co ty mi obiecałaś, piękna Ariano? – Napinam wszystkie mięśnie, kiedy czuję, jak delikatnie głaszcze moje włosy. – Obiecałaś, że przemyślisz sprawę naszego ślubu. Więc jak będzie?

Zamykam oczy i biorę głęboki wdech, przyzwyczajając się do myśli, że znów przegrałam.

Temat naszego ślubu był poruszany setki razy. Rozmawialiśmy o tym przy każdym spotkaniu z jego rodzicami, którzy nie mogli zrozumieć…

Tfu. Jego tata nie mógł zrozumieć, dlaczego syn godzi się na mój sprzeciw i jak ja w ogóle mogę się sprzeciwiać.

Ale mogę. Nie zmusi mnie do tego.

Przez wzgląd na reputację, którą chce utrzymać, nie zaciągnie mnie tam siłą, nawet jeśli zacznie mi grozić – za bardzo się obawia, że wywinę jakiś numer w urzędzie.

I dobrze, ponieważ właśnie to bym zrobiła. Nie wiem jeszcze, jak zdołam tego uniknąć w dłuższej perspektywie, ale na pewno nie wyjdę za niego. Nie będę nosiła na palcu obrączki pokrytej moimi łzami i cierpieniem tylko dlatego, że „tak powinno być”. W momencie, kiedy powiedziałabym „tak”, oddałabym mu tę maleńką cząstkę siebie, którą przed nim ukryłam. Tę ostatnią część życzliwej, uśmiechniętej Ariany, której po prostu nie mogę stracić. Nie mogę nosić jego nazwiska, ponieważ to by oznaczało, że przestanę istnieć. Stanę się marionetką, taką samą jak jego mama.

– Lepiej wstawię już to ciasto. – Odsuwam się od ojca moich dzieci, ale przelotnie na niego patrzę i dostrzegam triumfalny uśmieszek na ustach.

Kiedyś przyjdzie taki dzień, że zamienimy się miejscami, a wtedy to ja będę się uśmiechała. Jako ostatnia.

Wciąż w to wierzę.

Cornelius

Trzymam palce wplątane we włosy dziewczyny, która z całych sił próbuje sprawić, żebym doszedł w jej ustach, ale nie mam dzisiaj nastroju, więc ma utrudnione zadanie.

W sumie nawet nie wiem, jak się nazywa. Kolejna bezimienna laska, która wpadła na darmową imprezę i spodobał jej się milczący typ siedzący sam w kącie pokoju. Naprawdę nie mam pojęcia, czego ta mała oczekuje, ale nie odmówiłem jej, kiedy podeszła i bez zbędnych gadek usiadła na moich kolanach. Nie odmówiłem również, gdy wijąc się jak napalona kotka, wyszeptała mi do ucha, żebym poszedł z nią do łazienki. Wciąż milczałem, kiedy odpinała mój rozporek, klękając i oblizując usta. Zupełnie jakbyśmy nagrywali jakieś tanie porno, tylko chyba ktoś zapomniał mnie o tym poinformować.

Jestem dzisiaj w wyjątkowo paskudnym nastroju, bo rano znalazłem moją matkę na podłodze w łazience, nieprzytomną i pokrytą własnymi wymiocinami, a mój ojciec w podobnym stanie spał w ich sypialni.

Obudziłem ją, dałem czystą bluzkę i doprowadziłem do łóżka, zanim wyszedłem, nie oglądając się za siebie.

Czasami obawiam się wrócić do domu, ponieważ zdaję sobie sprawę, że istnieje ryzyko, iż któreś z nich może w końcu przegiąć i się zapić. Naprawdę nie chcę być osobą, która to odkryje. Wystarczy, że od wielu lat jestem świadkiem, jak staczają się na dno. Myślę nawet, że już go sięgnęli.

Muzyka w mieszkaniu Noaha cichnie, przez co marszczę brwi, ale już po kilku sekundach słyszę jego podekscytowany głos, który może zwiastować tylko jedno – jest robota do wykonania.

– Cornel! – Szarpanie za klamkę sprawia, że gwałtownie odsuwam się od dziewczyny, która przez mój niespodziewany ruch upada, patrząc na mnie z grymasem niezadowolenia na twarzy.

– Innym razem, mała.

Wychodzę, nie rzucając jej już ani jednego spojrzenia, i biegnę do drzwi wyjściowych, ponieważ chłopaki zapewne czekają na dole w samochodzie.

Gdybym tylko wiedział, że nie będzie innego razu…

– Wszystko mamy ustalone, tak? – dopytuje Ethan, jak zawsze przed każdą akcją.

Dzisiejszy skok jest większy niż normalnie i przygotowywaliśmy się do niego o wiele dłużej, bo już od kilku tygodni – kantor połączony z lombardem, czyli mnóstwo pieniędzy plus złoto i sprzęt elektroniczny. Już dawno byśmy go obrobili, ale facet, który prowadzi ten interes, często zostaje w nim na noc. Z tego, co się zorientowaliśmy, ma na zapleczu mały pokój, a że obecnie jest w trakcie rozwodu, to ten lokal stał się jego tymczasowym domem.

– Na pewno go nie ma? – Robert rozgląda się po pustym parkingu, jakby właściciel miał nagle wyrosnąć spod ziemi.

– Na pewno. Widzieliśmy, jak wychodzi, a Danny pilnował drzwi od tamtego czasu – mówi Ethan, uśmiechając się zadowolony.

– Tak jest. Nie oderwałem od nich wzroku nawet na minutę – przyznaje kumpel.

– Dobra, koniec pierdolenia. Wchodzimy, robimy swoje i w dziesięć minut jesteśmy z powrotem. – Pomysłodawca całej akcji wyskakuje z samochodu, a my bez zastanowienia podążamy za nim.

Danny biegnie przodem i zanim docieramy do drzwi od zaplecza, on już klęczy, rozpracowując zamki. Ethan staje obok niego, przygotowany na wejście i szybkie rozbrojenie alarmu, a my z Noahem bacznie obserwujemy okolicę. Mijają jakieś dwie minuty, zanim wchodzimy do środka i włączamy latarki. Od razu kierujemy się na salę sprzedaży.

W chwili, gdy do małej, sportowej torby zaczynam pakować kolejne używane telefony, do naszych uszu dociera dźwięk klaksonu. Wszyscy zamieramy, nasłuchując, czy pojawi się drugi sygnał, oznaczający, że to nie było przez przypadek i mamy kompletnie przejebane.

I jest.

Nagle zapala się światło, a w drzwiach staje mężczyzna po pięćdziesiątce i patrzy na nas z przerażeniem wypisanym na twarzy.

Na kilka sekund wszystko się zatrzymuje. Spoglądamy na siebie z chłopakami, zastanawiając się, jak wybrnąć z tej przejebanej sytuacji. Rozwiązanie jest oczywiście tylko jedno: musimy spierdalać.

Zawsze mówiliśmy, że jak coś się posypie, to po prostu spieprzamy, dlatego wytrzeszczam oczy, kiedy Noah wyciąga nóż i podaje go Ethanowi.

– Posłuchaj mnie uważnie. – Ethan podchodzi do mężczyzny i przystawia ostrze do jego twarzy. – Weźmiemy kilka rzeczy i znikamy, rozumiesz? Jeśli nie będziesz próbował żadnych sztuczek, to wszystko skończy się dobrze. – Odwraca się i kiwa do nas głową, żebyśmy działali.

Zaciskam zęby, ale robię, co mówi. W takich sytuacjach musimy mieć wspólny front, inaczej sprawy mogą zrobić się naprawdę brzydkie – to nie czas na kłótnie i dyskusje.

Kiedy słyszę w oddali syreny policyjne, przymykam powieki, aby opanować wściekłość, która ogarnia moje ciało. Szybko odwracam się do wyjścia – robię to dokładnie w chwili, kiedy Ethan z rozmachem wbija nóż w brzuch właściciela kantoru, przez co zamieram, ale nie trwa to długo.

– Ty pierdolony frajerze! Wezwałeś gliny, zanim tu wszedłeś? – Kiedy zszokowany mężczyzna patrzy na niego, dostrzegam, jak Ethan wysuwa nóż z jego ciała i chce zrobić kolejny zamach, ale łapię go za ramię.

– Pojebało cię? Chcesz go zabić? Nie tak się, kurwa, umawialiśmy. Żadnych ofiar, nigdy! Spierdalamy! – krzyczę, robiąc krok w stronę wyjścia.

Odgłos policyjnych syren zbliża się do nas nieubłaganie, więc tylko zerkam na właściciela, który trzymając się za brzuch, opiera się o ścianę. Jest coraz bledszy. Chcę uciekać, ale uścisk na ramieniu nie pozwala mi przekroczyć progu.

– Masz rację, nie tak się umawialiśmy. Ale ustaliliśmy również, że to ja rządzę na akcjach – oznajmia Ethan, a jego głos jest oschły.

– To nie czas na takie pierdolenie. Musimy uciekać. – Ponownie próbuję wyjść, ale wokół mojej szyi owija się ramię. Ktoś zaczyna mnie dusić. Odruchowo zaczynam się szarpać, ale zdaję sobie sprawę, że czas ucieka, więc po chwili przestaję się ruszać, czekając na dalszy rozwój wypadków. Wciąż myślę, że Ethan po prostu się wkurwił, ale na pewno zaraz się uspokoi.

– Masz rację. Musimy uciekać, my musimy. Normalnie na twoim miejscu byłby Noah, ale… jestem w szoku, że do tej pory nie zauważyłeś, jak bardzo nienawidzę sprzeciwu. – Próbuję się odwrócić, żeby na niego spojrzeć, ale wzmacnia uścisk, więc rezygnuję. Nie mam pojęcia, o czym on pierdoli, ale zaczyna do mnie docierać, w jak głębokiej dupie właśnie się znalazłem. – Więc zostaniesz ty. Policja się tobą zadowoli, a my będziemy mieli czas, żeby uciec.

– Chyba cię popierdo… – urywam w momencie, kiedy czuję ostry ból brzucha. Odruchowo łapię się za to miejsce, ale natrafiam na rękę Ethana zaciśniętą na rękojeści.

Mocnym szarpnięciem wyciąga nóż i odsuwa się ode mnie, gdy opadam na kolana i z niedowierzaniem patrzę na krew, która zaczyna płynąć po moich spodniach. Naciskam dłońmi na ranę i unoszę głowę, spokojnie obserwując, jak po kolei wychodzą, nie oglądając się za siebie.

Właściciel tego miejsca musiał zsunąć się po ścianie, ponieważ w tym momencie patrzy na mnie ledwo przytomny, a ja czuję, jak w mojej głowie zaczyna wirować. Wiem, że to oznaka utraty dużej ilości krwi.

Przymykam na chwilę oczy, a kiedy je otwieram, do pomieszczenia wchodzą policjanci z wycelowaną prosto we mnie bronią.

Czuję, jak upadam na podłogę i powoli tracę świadomość tego, co się wokół mnie dzieje. Jestem jeszcze jednak na tyle przytomny, by zacząć skandować w swojej głowie to jedno jedyne słowo, które nie opuści mnie nigdy, jeśli to przeżyję.

Zemsta.