Rozmowy z Bogiem. Księga 3 - ebook

Wie­rzę, że to tekst święty, duchowy. Widzę, że doty­czy to w rów­nym stop­niu całej try­lo­gii. Książki te będą czy­tane i dys­ku­to­wane przez dzie­się­cio­le­cia, przez kolejne poko­le­nia. Może nawet przez stu­le­cia. Ponie­waż, razem wzięte, księgi te poru­szają ogrom zagad­nień, od napra­wia­nia związ­ków do istoty osta­tecz­nej rze­czy­wi­sto­ści i kosmo­lo­gii. Wypo­wia­dają się na temat życia, śmierci, miło­ści ero­tycz­nej, mał­żeń­stwa, wycho­wa­nia dzieci, zdro­wia, oświaty, gospo­darki, poli­tyki, ducho­wo­ści i reli­gii, god­nego zarob­ko­wa­nia i dzieła życia, fizyki, czasu, oby­cza­jów i zacho­wań, pro­cesu two­rze­nia, sto­sunku do Boga, eko­lo­gii, zbrodni i kary, życia w wysoko roz­wi­nię­tych spo­łecz­no­ściach kosmosu, dobra i zła, mitów kul­tu­ro­wych i etyki, duszy, praw­dzi­wej miło­ści i chlub­nego wyra­ża­nia tej cząstki w nas, która zna swe natu­ralne dzie­dzic­two Bosko­ści.

Oby­ście wszy­scy sko­rzy­stali z ich dobro­dziej­stwa.

Bądź­cie pozdro­wieni.

_Neale Donald Walsch_PODZIĘKOWANIA

Jak zawsze, naj­pierw pra­gnę uho­no­ro­wać mego naj­lep­szego przy­ja­ciela, Boga. Mam nadzieję, że nasta­nie taki czas, kiedy każdy będzie mógł uwa­żać się za przy­ja­ciela Boga.

Dalej chciał­bym wyra­zić swoją wdzięcz­ność mej wspa­nia­łej towa­rzyszce życia, Nancy, któ­rej książkę tę poświę­cam. Gdy o niej myślę, bledną wszel­kie słowa uzna­nia wobec jej zasług i jestem jak onie­miały, nie mogąc w pełni oddać tego, jak zadzi­wia­jącą jest istotą. Wiem jedno. Bez niej nie powsta­łaby żadna z tych ksiąg.

Pra­gnę też podzię­ko­wać Rober­towi Fried­ma­nowi, mojemu wydawcy, który miał odwagę po raz pierw­szy przed­sta­wić ten mate­riał sze­ro­kiej rze­szy czy­tel­ni­ków w 1995 roku i kon­se­kwent­nie publi­ko­wał kolejne księgi „Roz­mów z Bogiem”_._ Swą decy­zją o przy­ję­ciu ręko­pisu, odrzu­co­nego wcze­śniej przez czte­rech wydaw­ców, wpły­nął na życie milio­nów ludzi.

Nie mogę też przy oka­zji odda­nia do druku ostat­niego odcinka tej try­lo­gii pomi­nąć wkładu, jaki wniósł weń Jona­than Fried­man. Jasno­ści jego wizji, żar­li­wo­ści w dąże­niu do celu, głębi ducho­wego zro­zu­mie­nia, nie­wy­czer­pa­nym pokła­dom entu­zja­zmu i wyjąt­ko­wemu darowi twór­czemu należy w dużej mie­rze przy­pi­sać osta­teczną postać, jaką otrzy­mały „Roz­mowy z Bogiem”_._ To wła­śnie on dostrzegł wagę i donio­słość ich prze­sła­nia, prze­wi­du­jąc, że tra­fią do milio­nów ludzi i zajmą miej­sce w kano­nie lite­ra­tury ducho­wej. On prze­są­dził o wydaw­ni­czym kształ­cie „Roz­mów z Bogiem” i wybrał dla nich odpo­wied­nią porę; jego oso­bi­ste zaan­ga­żo­wa­nie wielce zawa­żyło na sku­tecz­no­ści ich począt­ko­wej dys­try­bu­cji. Wszy­scy miło­śnicy „Roz­mów z Bogiem” mają wobec niego dług wdzięcz­no­ści po wsze czasy, jak ja.

Chcę rów­nież podzię­ko­wać Mat­thew Fried­ma­nowi, nie­stru­dze­nie wspie­ra­ją­cemu nas w tym dziele od samego początku. Nie spo­sób oddać jego zasług pod­czas opra­co­wy­wa­nia tego mate­riału.

Wresz­cie pra­gnę pod­kre­ślić wpływ auto­rów i nauczy­cieli, któ­rych doro­bek odmie­nił inte­lek­tu­alne i duchowe obli­cze Ame­ryki i świata i któ­rzy nie prze­stają pod­no­sić mnie na duchu swym odda­niem spra­wie gło­sze­nia wznio­słej prawdy bez względu na cenę. Joan Bory­senko, Deepa­kowi Cho­pra, Larry’emu Dossey­owi, Wayne’owi Dyerowi, Eli­sa­beth Kübler-Ross, Bar­ba­rze Marx Hub­bard, Ste­phe­nowi Levine’owi, Ray­mon­dowi Moody’emu, Jame­sowi Red­fiel­dowi, Ber­niemu Sie­ge­lowi, Bria­nowi Weis­sowi, Marian­nie Wiliam­son i Gary’emu Zuka­vowi – prze­ka­zuję w imie­niu wszyst­kich czy­tel­ni­ków oraz swoim wła­snym ser­deczne podzię­ko­wa­nia i wyrazy uzna­nia.

Ci współ­cze­śni prze­wod­nicy torują drogę dla wszyst­kich – i jeśli pod­ją­łem się zada­nia publicz­nego gło­sze­nia odwiecz­nej prawdy, to uczy­ni­łem tak natchniony w dużej mie­rze ich przy­kła­dem. Ich doko­na­nia dają świa­dec­two pło­ną­cego w naszych duszach ognia. Oni POKA­ZALI to, o czym ja zale­d­wie roz­pra­wia­łem.WPROWADZENIE

To nie­zwy­kła książka. Mówię to jako ktoś, kto miał nie­wielki udział w jej powsta­niu. Moje zada­nie, naprawdę, pole­gało tylko na tym, że „sta­wia­łem się w miej­scu pracy”, zada­wa­łem pyta­nia i skrzęt­nie noto­wa­łem.

Tak to wyglą­dało od 1992 roku, kiedy zaczęła się moja z Bogiem roz­mowa. Prze­ży­wa­łem wtedy zała­ma­nie i w swo­jej udręce pyta­łem: Czego trzeba, aby wieść udane życie? I czym zasłu­ży­łem sobie na życie będące pasmem nie­ustan­nych zma­gań?

Pyta­nia te zawar­łem w gniew­nym liście, który skie­ro­wa­łem do Boga. Ku mojemu zdzi­wie­niu i nie­ma­łemu poru­sze­niu, Bóg odpo­wie­dział. Odpo­wiedź przy­szła do mnie w postaci słów, jakie wyszep­tał w mojej gło­wie Bez­gło­śny Głos. Szczę­śli­wie się stało, że je zapi­sa­łem.

Postę­puję tak od z górą sze­ściu lat. Kiedy dowie­dzia­łem się, że ten oso­bi­sty dia­log ma się stać książką, pod koniec roku 1994 prze­ka­za­łem wydawcy pierw­szą por­cję mate­riału, który sie­dem mie­sięcy póź­niej zna­lazł się na pół­kach księ­gar­skich. W chwili, kiedy piszę te słowa, książka ta figu­ruje na liście best­sel­le­rów „New York Timesa” od 91 tygo­dni. Księga druga „Roz­mów z Bogiem” rów­nież cie­szy się powo­dze­niem i od wielu mie­sięcy utrzy­muje się na liście naj­bar­dziej poczyt­nych ksią­żek. I oto mamy trze­cią i ostat­nią księgę tych nad­zwy­czaj­nych roz­mów.

Pisa­nie jej trwało cztery lata. Nie przy­szło to łatwo. Nastę­po­wały ogromne prze­rwy mię­dzy przy­pły­wami natchnie­nia, nie­je­den raz roz­cią­gały się w pół­roczny odstęp, zie­jący niczym prze­paść. Dyk­to­wa­nie pierw­szej czę­ści zabrało rok. Druga powstała w zbli­żo­nym cza­sie. Ale w trak­cie spi­sy­wa­nia odcinka ostat­niego czu­łem się jak na sce­nie, pod czuj­nym okiem widowni. Gdzie­kol­wiek się uda­wa­łem, począw­szy od 1996 roku, nie­zmien­nie sły­sza­łem: „Kiedy ukaże się trze­cia księga?”, „Co z trze­cią księgą?”, „Kiedy możemy się spo­dzie­wać trze­ciej księgi?”.

Może­cie sobie wyobra­zić, jaki to miało wpływ na mnie i na powsta­wa­nie książki. Rów­nie dobrze mógł­bym się mig­da­lić na wzgórku mio­ta­cza na sta­dio­nie Jan­ke­sów w środku meczu.

Nawet tam mógł­bym liczyć na zacho­wa­nie więk­szej pry­wat­no­ści. Za każ­dym razem, gdy bra­łem do ręki dłu­go­pis, czu­łem utkwione we mnie spoj­rze­nie pię­ciu milio­nów ludzi, zgłod­nia­łych, wycze­ku­ją­cych.

Nie chwalę się by­naj­mniej, że dopro­wa­dzi­łem rzecz do końca, cho­dzi jedy­nie o wyja­śnie­nie, dla­czego trwało to tak długo. W ciągu ostat­nich kilku lat chwile spę­dzone przeze mnie w zaci­szu i odosob­nie­niu były nader rzad­kie.

Do pisa­nia czę­ści trze­ciej zabra­łem się wio­sną 1994 i w tym okre­sie ukoń­czy­łem par­tie począt­kowe. Dalej nastę­puje wie­lo­mie­sięczna prze­rwa, potem prze­skok o cały rok, a zwień­cze­nie przy­pada na wio­snę i lato 1998.

Jed­nego może­cie być pewni: ta książka nie powstała „na siłę”. Natchnie­nie albo przy­cho­dziło wyraź­nie roz­po­zna­walne, albo odkła­da­łem dłu­go­pis – w jed­nym przy­padku aż na 14 mie­sięcy. Posta­no­wi­łem, że już raczej nic z tego nie będzie, niż gdy­bym miał napi­sać tę książkę tylko dla­tego, że ją _zapo­wie­dzia­łem._ Choć mój wydawca tro­chę się przez to dener­wo­wał, mnie samego utwier­dziło to w war­to­ści prze­ka­zy­wa­nego przeze mnie mate­riału. Bez obaw przed­sta­wiam go teraz tobie, czy­tel­niku. Sta­nowi on pod­su­mo­wa­nie wcze­śniej­szych ksiąg try­lo­gii i zara­zem wyciąga z nich osta­teczne, osza­ła­mia­jące kon­se­kwen­cje.

Jeśli zapo­zna­łeś się z przed­mo­wami do poprzed­nich czę­ści, wiesz, że w obu przy­pad­kach nieco się lęka­łem. Bałem się odzewu, jaki wywo­łają. Teraz jest ina­czej. Nie mam żad­nych obaw co do czę­ści trze­ciej. Wiem, że jej prawda, prze­ni­kliwy wgląd, cie­pło i miłość dotrą do wielu spo­śród jej czy­tel­ni­ków.

Wie­rzę, że to tekst święty, duchowy. Widzę, że doty­czy to w rów­nym stop­niu całej try­lo­gii. Książki te będą czy­tane i dys­ku­to­wane przez dzie­się­cio­le­cia, przez kolejne poko­le­nia. Może nawet przez stu­le­cia. Ponie­waż, razem wzięte, księgi te poru­szają ogrom zagad­nień, od napra­wia­nia związ­ków do istoty osta­tecz­nej rze­czy­wi­sto­ści i kosmo­lo­gii. Wypo­wia­dają się na temat życia, śmierci, miło­ści ero­tycz­nej, mał­żeń­stwa, wycho­wa­nia dzieci, zdro­wia, oświaty, gospo­darki, poli­tyki, ducho­wo­ści i reli­gii, god­nego zarob­ko­wa­nia i dzieła _życia,_ fizyki, czasu, oby­cza­jów i zacho­wań, pro­cesu two­rze­nia, sto­sunku do Boga, eko­lo­gii, zbrodni i kary, życia w wysoko roz­wi­nię­tych spo­łecz­no­ściach kosmosu, dobra i zła, mitów kul­tu­ro­wych i etyki, duszy, praw­dzi­wej miło­ści i chlub­nego wyra­ża­nia tej cząstki w nas, która zna swe natu­ralne dzie­dzic­two Bosko­ści.

Oby­ście wszy­scy sko­rzy­stali z ich dobro­dziej­stwa.

Bądź­cie pozdro­wieni.

_Neale Donald Walsch_
Ash­land, Ore­gon, wrze­sień 1998