Rzeka złodziei - ebook

W na­szych opra­co­wa­niach hi­sto­rycz­nych i in­nych pu­bli­ka­cjach po­ja­wia­ją się od cza­su do cza­su róż­no­ra­kie opi­sy ni­niej­sze­go wy­da­rze­nia. Re­la­cje te cha­rak­te­ry­zu­ją jed­nak licz­ne roz­bież­no­ści, wolę więc przed­sta­wić tę opo­wieść tak, jak za­sły­sza­łem ją z ust sa­me­go świę­tej pa­mię­ci Joh­na Pey­to­na, sę­dzie­go po­ko­ju z Twil­lin­ga­te, któ­ry to wła­śnie do­ko­nał poj­ma­nia ko­bie­ty z ple­mie­nia Be­othu­ków.

– Ja­mes P. How­ley, The Be­othuks or Red In­dians, 1915Je­zio­ro

PIĘĆ

Wa­run­ki pa­nu­ją­ce na rze­ce były wręcz ide­al­ne do wę­drów­ki – pew­ny lód, sprzy­ja­ją­ca po­go­da. Szło ich ra­zem ośmiu: Pey­ton i John Se­nior, Rich­mond, Tay­lor i Re­il­ly, Mat­thew Hu­gh­ster i Wil­liam Cull – pra­wie do­rów­nu­ją­cy wie­kiem Joh­no­wi Se­nio­ro­wi – a do tego mło­dzik, Mi­cha­el Shar­pe. Wy­cho­dzi­li o wscho­dzie słoń­ca i za­trzy­my­wa­li się do­brze po zmro­ku, a bez wy­pa­ko­wa­nych sań, któ­re kie­dyś wle­kli pod górę z Bu­cha­nem, osią­ga­li zdu­mie­wa­ją­co do­bre tem­po, śred­nio po dwa­dzie­ścia mil dzien­nie. Czwar­te­go dnia do­tar­li pra­wie do Bad­ger Bay Bro­ok i zna­leź­li się o dzień dro­gi od je­zio­ra. W nocy wy­sta­wi­li war­ty, po dwóch uzbro­jo­nych męż­czyzn – pierw­szą ob­ję­li Tay­lor i Mi­cha­el Shar­pe. Po­zo­sta­li uło­ży­li się przy ogni­sku. Pey­ton le­żał bez­sen­nie, przy­słu­chu­jąc się roz­mo­wie Tay­lo­ra z mło­dym Mi­cha­elem, do­pie­ro co przy­by­łym na wy­brze­że i zbyt zie­lo­nym, by pło­nąć12. Fa­cet opo­wia­dał mu hi­sto­rię o je­go­mo­ściu, któ­ry umarł z wy­czer­pa­nia w bur­de­lu po wy­pi­ciu szklan­ki wy­cią­gu z bo­brzych ge­ni­ta­liów.

12 Too gre­en to burn – no­wo­fun­dlandz­ki fra­ze­olo­gizm okre­śla­ją­cy oso­bę nie­do­świad­czo­ną, na­iw­ną.

Mi­cha­el Shar­pe po­wie­dział: – Od tego nie da się umrzeć.

W jego gło­sie nie było prze­ko­na­nia.

– A co taki szcza­wik może o tym wie­dzieć? – wy­śmiał go Tay­lor.

– Wiem to i owo.

Tay­lor zbył go prze­cią­głym, lek­ce­wa­żą­cym po­mru­kiem.

– Kie­dy tu przy­pły­ną­łem, by­łem nie­wie­le star­szy od cie­bie – po­wie­dział – ale nie by­łem na­wet w po­ło­wie tak nie­opie­rzo­ny.

– Na­jął cię pan Pey­ton? – spy­tał Shar­pe.

Tay­lor po­krę­cił gło­wą. – To Har­ry Mil­ler nas za­trud­nił. Mnie i Rich­mon­da.

Trzy ty­go­dnie po tym, jak John Se­nior od­sta­wił ich na Fogo Is­land, Tom Tay­lor po­ca­ło­wał swo­ją mło­dą żonę na po­że­gna­nie na scho­dach domu zi­mo­we­go Mil­le­ra. Ra­zem z Rich­mon­dem po­szli za Mil­le­rem w las – ob­cią­że­ni ple­ca­ka­mi wa­żą­cy­mi po osiem­dzie­siąt pięć ki­lo­gra­mów – by spę­dzić w te­re­nie swój pierw­szy se­zon jako tra­pe­rzy. Mie­li dwo­je sań, któ­re psy cią­gnę­ły po pierw­szym śnie­gu tej zimy. Cię­żar ła­dun­ku i cien­ki śnieg spra­wia­ły, że po­dróż była żmud­na. Nie­raz męż­czyź­ni mu­sie­li na zmia­nę zaj­mo­wać miej­sce psów w uprzę­żach, by prze­cią­gać sa­nie po nie­rów­nym lub nie­za­śnie­żo­nym te­re­nie.

Przez ko­lej­ne trzy mie­sią­ce sy­pia­li ra­zem w tra­per­skiej cha­cie pa­trząc, jak zima na­bie­ra roz­pę­du, a śnieg po­wo­li wy­peł­nia las ni­czym woda pod­no­szą­ca się w zen­zie nie­szczel­nej ło­dzi. Ozna­cza­li w te­re­nie swo­je szla­ki – dłu­gie, krzy­we szpry­chy roz­cho­dzą­ce się od osi, któ­rą sta­no­wi­ła cha­ta z bali. Po­tra­fi­li wy­cho­dzić w las na­wet na ty­dzień; przy­no­si­li z po­wro­tem bo­bry, lisy, kuny, a cza­sa­mi i wil­ka. Mil­ler uczył ich skó­ro­wać zwie­rzę­ta; od­dzie­lać cien­ką war­stwę tłusz­czu tak, by nie uszko­dzić fu­tra; przy­go­to­wy­wać z po­pio­łu i zwie­rzę­ce­go sa­dła sma­ro­wi­dło do gar­bo­wa­nia skór.

– A wi­dzia­łeś tam wte­dy wie­lu Czer­wo­nych? – spy­tał Mi­cha­el Shar­pe.

Tay­lor po­krę­cił gło­wą. – Nie, nie tam­tej zimy. Pierw­szych zo­ba­czy­łem wio­sną. Mil­ler ka­zał nam zbu­do­wać nowy jaz na rze­ce za Char­les Bro­ok.

Gdy tyl­ko lód pu­ścił na do­bre, Rich­mond z Tay­lo­rem za­czę­li wzno­sić za­po­rę z bali i ka­mie­ni na wą­skim, płyt­kim za­ko­lu rze­ki. Przez dwa ty­go­dnie pra­co­wa­li po pas w lo­do­wa­tej wo­dzie, ob­cią­ża­jąc ka­mie­nia­mi ramę ze świer­ko­wych pni, ma­ją­cą utwo­rzyć sto­pień na ca­łej sze­ro­ko­ści ko­ry­ta. Każ­de­go po­po­łu­dnia, gdy zdej­mo­wał prze­mo­czo­ne ubra­nia, sto­py miał bia­łe i bez czu­cia, a na po­marsz­czo­nej skó­rze ry­so­wa­ły się wzo­ry przy­wo­dzą­ce na myśl szron na szy­bie. Ob­kur­czo­na mosz­na przy­po­mi­na­ła cia­sną sko­ru­pę, a ją­dra cho­wa­ły się w głę­bi cia­ła, tak że mu­siał pal­ca­mi wy­py­chać je z po­wro­tem do wor­ka.

W dru­gim ty­go­dniu czerw­ca w górę po­to­ku pod­pły­nę­ło pię­ciu Be­othu­ków w kanu. Sio­bhan była w cha­cie, Rich­mond po­szedł do lasu, by ściąć bale na sto­jak do su­sze­nia sie­ci. Tay­lor stał w wo­dzie i dłu­bał u pod­sta­wy za­po­ry, a kie­dy wresz­cie za­uwa­żył In­dian, nie był w sta­nie stwier­dzić, od jak daw­na mu się przy­glą­da­ją. Wpa­try­wa­li się w nie­go w mil­cze­niu, sie­dząc w ło­dzi sto­ją­cej przy brze­gu. Znaj­do­wa­li się na tyle bli­sko, że mógł ich po­li­czyć i osza­co­wać ich wiek oraz tę­ży­znę.

Cał­kiem na­gle, jak­by na ja­kiś znak, któ­re­go on nie był w sta­nie roz­po­znać, pię­ciu męż­czyzn za­czę­ło krzy­czeć i po­trzą­sać wio­sła­mi, a może łu­ka­mi. Tay­lor po­śli­zgnął się na mo­krych ka­mie­niach, a gdy sta­nął z po­wro­tem na nogi, ze­szczał się przez spodnie do po­to­ku, wciąż sły­sząc dzi­kie wrza­ski. W koń­cu rzu­cił się do uciecz­ki w po­przek nur­tu i na czwo­ra­kach wdra­pał się na brzeg. Po­gnał do cha­ty, drąc się nie­prze­rwa­nie i wy­chla­pu­jąc z bu­tów i zza pasa pió­ro­pu­sze wody. Za­wo­łał do żony, żeby zo­sta­ła w środ­ku, po czym wy­biegł za próg z ro­giem na proch i jed­no­strza­ło­wą strzel­bą, któ­rej wi­dok skło­nił Be­othu­ków do od­wro­tu, cho­ciaż spły­wa­jąc z nur­tem ku oce­ano­wi, wciąż nie prze­sta­wa­li krzy­czeć. Tay­lor po­gu­bił więk­szość śru­tu, któ­ry za­mie­rzał wsy­pać do lufy. Trząsł się tak wście­kle, że nie był w sta­nie utrzy­mać rogu nie­ru­cho­mo i na­sy­pać pro­chu. Kie­dy ode­rwał się od swo­ich nie­zdar­nych prób na­ła­do­wa­nia bro­ni, stwier­dził, że In­dia­nie zdą­ży­li już znik­nąć za za­krę­tem rze­ki. Ze wstrę­tem ci­snął strzel­bę na zie­mię. Klął na drze­wa, cho­dząc w tę i z po­wro­tem. Kop­nia­kiem po­słał róg do rze­ki, a po chwi­li, po­mstu­jąc nie­prze­rwa­nie, wszedł do wody, żeby go wy­ło­wić.

Tay­lor zer­k­nął na twarz Shar­pe’a. Mło­dzian po­krę­cił gło­wą.

– Ze­szcza­łeś się w ga­cie, To­mie Tay­lor? – spy­tał. Wy­da­wał się głę­bo­ko za­wie­dzio­ny.

– Ow­szem, do­kład­nie to zro­bi­łem – przy­tak­nął Tay­lor. – A tego wła­śnie lata za­mor­do­wa­li Har­ry’ego Mil­le­ra, nie­ca­ły mie­siąc po tym, jak ja ich wi­dzia­łem.

Zna­leź­li jego cia­ło za cha­tą, na ścież­ce pro­wa­dzą­cej na po­la­nę, na któ­rej się zwy­kle za­ła­twiał. Tkwi­ło w nim kil­ka strzał, w ple­cach, ra­mio­nach, no­gach. Zie­mia w po­bli­żu zwłok upstrzo­na była świe­ży­mi śla­da­mi zwie­rząt, a tru­chło naj­wy­raź­niej ob­ja­da­ne było już od wie­lu dni; okrwa­wio­ne ubra­nia zo­sta­ły zdar­te z kor­pu­su. Wy­zie­ra­ły z nie­go sza­re ko­ści, po­zna­czo­ne śla­da­mi zę­bów. Z wierz­chu znik­nę­ła więk­szość mię­sa. – Nie wiem, czy war­to to w ogó­le za­ko­py­wać – po­wie­dział wte­dy Rich­mond.

Tay­lor na­chy­lił się do mło­dzi­ka. – Urżnę­li mu gło­wę, a resz­tę zo­sta­wi­li na pa­stwę pa­dli­no­żer­ców, ot co. To samo zro­bi­li z tam­ty­mi dwo­ma żoł­nie­rza­mi, kie­dy ostat­nio wy­bra­li­śmy się nad je­zio­ro.

Pey­ton usiadł na kocu. – To­mie Tay­lor, nie mie­szaj chło­pa­ko­wi w gło­wie.

– Le­piej, żeby wie­dział, z czym bę­dzie­my mie­li ju­tro do czy­nie­nia – to z ko­lei po­wie­dział Rich­mond. Wy­glą­da­ło na to, że nikt jesz­cze nie za­snął, a cały obóz przy­słu­chu­je się roz­mo­wie. – Nie ma po­wo­du, żeby ukry­wać przed nim praw­dę.

Ze spo­wi­te­go ciem­no­ścią za­kąt­ka, w któ­rym le­żał Re­il­ly, do­biegł chi­chot. – Do­brze po­wie­dzia­ne, Rich­mond. A może ty ze­chcesz zdra­dzić mu praw­dę o tym, jak wpa­dła w two­je łapy tam­ta in­diań­ska dziew­czyn­ka, któ­ra osta­tecz­nie wy­lą­do­wa­ła w Po­ole?

– Jaka dziew­czyn­ka? – spy­tał Shar­pe.

– Nie wty­kaj nosa w nie swo­je spra­wy, Re­il­ly – rzu­cił Rich­mond.

Tam­ci dwaj za­czę­li się ze sobą wy­kłó­cać, Pey­ton wrzesz­czał na nich bez skut­ku. W koń­cu John Se­nior pod­niósł się i wzniósł pi­sto­let w świe­tle ogni­ska. Trzy­mał go tak, do­pó­ki wszy­scy nie za­mil­kli, a wte­dy za­gro­ził: – Za­strze­lę pierw­sze­go, któ­ry przed świ­tem ode­zwie się choć sło­wem. – Po­wiódł wzro­kiem po krę­gu wpa­tru­ją­cych się w nie­go męż­czyzn. – Klnę się na Chry­stu­sa.

Wszy­scy uło­ży­li się z po­wro­tem na swo­ich po­sła­niach ze świer­czy­ny. Pey­ton na­krył gło­wę ko­cem. Kil­ka razy tej nocy za­sta­na­wiał się, czy nie sta­nąć przed oj­cem i nie po­wie­dzieć cze­goś, choć sło­wa.

***

Rich­mond w ogó­le nie my­ślał o tam­tej In­dian­ce od ostat­nie­go razu, gdy szli w górę rze­ki, a Pey­ton wspo­mniał Bu­cha­no­wi, że wi­dział ją w Po­ole. Przez ja­kiś czas le­żał, roz­my­śla­jąc ce­lo­wo o in­nych rze­czach, kie­dy jed­nak za­snął, za­czął śnić o tam­tym let­nim po­ran­ku, gdy wy­brał się na jed­ną z kil­ku pta­sich wy­se­pek na wy­brze­żu. O wscho­dzie słoń­ca po­wie­trze było przej­rzy­ste, na­to­miast kie­dy do­bi­jał do naj­bliż­szej wy­spy, jej brze­gi spo­wi­ja­ła już mgieł­ka. Ty­sią­ce pta­ków krą­ży­ły przy urwi­stych kli­fach, co chwi­lę nur­ku­jąc i wzla­tu­jąc zno­wu ni­czym mesz­ki drę­czą­ce sto­ic­ki pysk kro­wy. Wpły­nął we mgłę i po­wio­sło­wał wzdłuż skał. Ma­sko­nu­ry, bu­rzy­ki i nur­ni­ki tło­czy­ły się tak gę­sto na wo­dzie wo­kół ło­dzi, że miał wra­że­nie, iż mógł­by zejść na ląd po ich grzbie­tach.

W stro­me brze­gi wy­spy wci­na­ła się tyl­ko jed­na pla­ża, gdzie dało się wy­cią­gnąć łódź. Be­othu­ko­wie przy­pły­nę­li przed nim – cho­dzi­li już po kli­fach, zbie­ra­jąc jaja, a kanu le­ża­ło opar­te o sza­rą ska­łę. W pierw­szym od­ru­chu chciał za­wró­cić i po­pły­nąć na sta­ły ląd, zer­k­nął jed­nak na le­żą­cą w ło­dzi dłu­gą strzel­bę na kacz­ki – za­brał ją z my­ślą o po­lo­wa­niu na ptac­two – oraz musz­kiet, któ­ry za­wsze no­sił przy so­bie. Zga­dy­wał, że w jed­nym kanu nie mo­gło zmie­ścić się wię­cej niż sześć osób. Owi­nąw­szy dul­ki szma­ta­mi, po­wio­sło­wał ci­cho na pły­ci­znę i wy­sko­czył do się­ga­ją­cej mu do ko­lan wody. Zła­pał za cumę uwią­za­ną do dzio­bu i wy­cią­gnął skif na pla­żę. Po­nad wy­płasz­cze­niem rósł je­dy­ny las na wy­spie, Rich­mond ob­ró­cił więc łód­kę na bur­tę, dźwi­gnął ją na ple­cy i ukrył wśród drzew. Sam za­sa­dził się na tyle płyt­ko w za­gaj­ni­ku, by nie stra­cić z oczu kanu le­żą­ce­go na pla­ży. Na­ła­do­wał broń, nu­cąc pod no­sem ja­kąś po­zba­wio­ną me­lo­dii pio­sen­kę i zer­ka­jąc na pla­żę. Usiadł z musz­kie­tem na ko­la­nach, strzel­bę uło­żył so­bie u stóp i cze­kał, pod­czas gdy dzień stop­nio­wo wy­pa­lał mgłę.

Tay­lor wy­bu­dził go ze snu, trą­ca­jąc go w ra­mię czub­kiem buta. Rich­mond wyj­rzał spod koca i po­pa­trzył na gó­ru­ją­cą nad nim syl­wet­kę. Za­ję­ło mu to chwi­lę, nim po­jął, gdzie się znaj­du­je; za­nim umiej­sco­wił się na brze­gach rze­ki Explo­its, dzień dro­gi od je­zio­ra Czer­wo­nych In­dian. – Two­ja war­ta – po­wia­do­mił go Tay­lor, po czym od­wró­cił się, żeby obu­dzić Joh­na Pey­to­na.

– Zo­staw go – szep­nął Rich­mond. – Niech śpi.

Ci­snął do ognia na­rę­cze chru­stu, chcąc po­czuć szyb­ką falę cie­pła, i za­wie­sił nad pło­mie­niem czaj­nik z wodą na ku­bek her­ba­ty. Gme­rał pal­ca­mi w swo­jej bro­dzie, jak­by pró­bo­wał wy­łu­skać z niej tkwią­cy tam cią­gle tłu­sty osad mi­nio­ne­go snu.

Sio­stra wy­wie­sza­ła aku­rat po­ściel na sznur­kach przed do­mem nad rze­ką Toma Tay­lo­ra, gdy on przy­szedł z dziew­czyn­ką od stro­ny pla­ży. Po­wie­wał moc­ny, cie­pły wiatr; mo­kre pra­nie wy­dy­ma­ło się i strze­la­ło za jej ple­ca­mi. Po kla­mer­ki się­ga­ła do kie­sze­ni bia­łe­go far­tu­cha, trzy spo­śród nich mia­ła w ustach. Dłu­gie, ciem­ne wło­sy za­wią­za­ła w ku­cyk, ale cien­kie ko­smy­ki wy­su­nę­ły się ze wstąż­ki i trze­po­ta­ły jej wo­kół gło­wy, za­wie­wa­ły na twarz. Uj­rzaw­szy go, wy­ję­ła kla­mer­ki z ust i sta­nę­ła w miej­scu, przy­glą­da­jąc się, jak brat pod­cho­dzi tra­wia­stym zbo­czem na szczyt nie­wy­so­kie­go wzgó­rza. Obie­ma dłoń­mi od­gar­nę­ła wło­sy z oczu. Rich­mond niósł dziew­czyn­kę, nie­zgrab­nie przy­ci­ska­jąc ją do ra­mie­nia, jak­by osła­niał jej twarz przed wia­trem. Do­tarł­szy do sio­stry, wy­cią­gnął ku niej ręce, po­da­jąc jej zdu­mio­ne dziec­ko. – Pro­szę – po­wie­dział.

Wzię­ła dziew­czyn­kę, lecz ani na chwi­lę nie ode­rwa­ła wzro­ku od twa­rzy bra­ta.

– Od kie­dy ją zna­la­złem, na­wet nie pi­snę­ła – stwier­dził. – Na­tkną­łem się na nią na pta­sich wy­spach. – Ski­nął gło­wą w stro­nę oce­anu. – Zo­sta­wi­li ją tam samą jak pa­lec.

Sio­bhan po­pa­trzy­ła na małą.

– Gdzie Tom?

Wska­za­ła las za ich ple­ca­mi. – Po­szedł po tro­chę drew­na.

– Pew­nie umie­ra z gło­du – za­uwa­żył. – Znajdź jej coś do je­dze­nia, do­brze?

Kie­dy Rich­mond zna­lazł Tay­lo­ra i wró­cił z nim do domu, dziec­ko sie­dzia­ło już przy sto­le z za­wi­nię­tą w ście­recz­kę gar­ścią ro­dzyn­ków i ssa­ło je przez ma­te­riał. Wol­ną ręką przy­ci­ska­ło do pier­si drew­nia­ną fi­gur­kę, coś w ro­dza­ju lal­ki.

– Rany bo­skie – rzu­cił Tay­lor.

– Tom, mu­si­my ją za­brać do St. John’s.

Sio­bhan pa­trzy­ła to na Rich­mon­da, to na męża. Kil­ku­krot­nie zmie­rzyw­szy ich wzro­kiem, spy­ta­ła: – A cóż ta­kie­go za­mier­za­cie z nią tam zro­bić?

– Je­śli zdo­ła­my od­sta­wić ją do gu­ber­na­to­ra, do­sta­nie­my pięć­dzie­siąt fun­tów.

Tay­lor po­krę­cił gło­wą i spoj­rzał na swo­je sto­py, za­że­no­wa­ny tym, że szwa­gier po­wie­dział to tak otwar­cie. Po­mi­mo wie­lu lat prze­pra­co­wa­nych na dwo­rze Sio­bhan mia­ła twarz bia­łą jak mle­ko. Nie­bie­skie żyły na jej skro­niach za­tęt­ni­ły pul­sem. – I my­śli­cie, że gu­ber­na­tor wam uwie­rzy, że zna­leź­li­ście dziew­czyn­kę błą­ka­ją­cą się sa­mo­pas po wy­spie?

– Wie­dzia­łem, że po­peł­ni­łeś błąd, po­ka­zu­jąc jej to dziec­ko – rzu­cił Tay­lor.

– Ro­zu­miem, że to­bie uśmie­cha się to tak samo jak jemu? – spy­ta­ła męża. – Jak żyję, nie wi­dzia­łam jesz­cze ta­kich dwóch jak wy.

Dziew­czyn­ka przy­glą­da­ła im się, ssąc szmat­kę trzy­ma­ną w dło­ni. – No ale pro­szę, dziec­ko tu jest, czy ci się to po­do­ba, czy nie – oznaj­mił Tay­lor. Zdjął z gło­wy czap­kę i zło­żył ją w dło­niach. – Nie mo­że­my te­raz tak po pro­stu wró­cić na tam­tą wy­spę i jej tam zo­sta­wić, co nie?

Sio­bhan po­ro­ni­ła dwu­krot­nie krót­ko po ślu­bie; po­tem nie zdo­ła­ła już zajść w cią­żę. Obaj męż­czyź­ni wi­dzie­li, że cała zgry­zo­ta i złość, któ­ra wez­bra­ła w niej po tam­tych stra­tach, ob­ja­wia się w jej opie­kuń­czo­ści wo­bec in­diań­skie­go dziec­ka. Tay­lor od­wró­cił się do Rich­mon­da i po­wie­dział: – Nie prze­mó­wi­my jej do roz­sąd­ku.

– W ta­kim ra­zie zo­ba­czy­my, co ma na ten te­mat do po­wie­dze­nia pan Pey­ton – uciął roz­mo­wę Rich­mond.

Prze­no­co­wa­li w domu Tay­lo­ra. Rich­mond spał na le­żan­ce w kuch­ni, a dziew­czyn­ka do­sta­ła ma­leń­ki po­ko­ik na­prze­ciw­ko sy­pial­ni Toma i Sio­bhan. Tay­lor przy­wią­zał sznu­rek do jej klam­ki, a po­ło­żyw­szy się do łóż­ka, dru­gi ko­niec za­cią­gnął so­bie na du­żym pal­cu u nogi, by za­bez­pie­czyć się na wy­pa­dek, gdy­by mała chcia­ła wy­mknąć się z po­ko­ju i czmych­nąć w noc.

Sio­bhan po­krę­ci­ła gło­wą. – To­mie Tay­lor, ona nie ma jesz­cze na­wet pię­ciu lat.

– To nie są nor­mal­ne stwo­rze­nia – stwier­dził. Pod­parł się na łok­ciu, by zdmuch­nąć świe­cę.

Dziew­czyn­ka obu­dzi­ła się z pła­czem w środ­ku nocy, Sio­bhan po­szła więc do niej, po dro­dze pcha­jąc drzwi tak, że o mało nie wy­cią­gnę­ła z łóż­ka śpią­ce­go męża za nogę. Naj­wcze­śniej­sze go­dzi­ny po­ran­ka spę­dzi­ła u boku dziec­ka, pró­bu­jąc dać mu po ciem­ku choć odro­bi­nę uko­je­nia.

Przed po­łu­dniem męż­czyź­ni wy­ru­szy­li w dro­gę do domu let­nie­go Pey­to­na na Burnt Is­land, za­bie­ra­jąc ze sobą małą In­dian­kę. Na­ra­dziw­szy się z Joh­nem Se­nio­rem, usta­li­li, że dziec­ko spę­dzi resz­tę lata u Sio­bhan i Toma, a do St. John’s we­zmą je pod ko­niec se­zo­nu, gdy po­pły­ną na ry­nek z ła­dun­kiem za­kon­ser­wo­wa­ne­go ło­so­sia – wte­dy spró­bu­ją zła­pać gu­ber­na­to­ra, za­nim czmych­nie na zimę do An­glii.

Za­żą­da­li spo­tka­nia z gu­ber­na­to­rem, gdy tyl­ko za­cu­mo­wa­li w St. John’s, na au­dien­cję mu­sie­li jed­nak po­cze­kać aż trzy dni. Więk­szość tego cza­su John Se­nior spę­dził, trosz­cząc się o in­te­re­sy, opie­kę nad dziec­kiem po­zo­sta­wił zaś Rich­mon­do­wi i Tay­lo­ro­wi. Pro­wa­dza­li dziew­czyn­kę po skle­pach przy Up­per Path i Lo­wer Path, a skle­pi­ka­rze da­wa­li jej małe, kwa­śne ja­błusz­ka albo kost­ki cu­kru do ssa­nia. Sza­no­wa­ne ko­bie­ty, któ­re w in­nych oko­licz­no­ściach mi­nę­ły­by ich, nie ski­nąw­szy na­wet gło­wą, przy­sta­wa­ły i za­ga­dy­wa­ły dziec­ko śpiew­nym gło­sem, wy­py­tu­jąc o jego imię i wiek. Rich­mond raz czy dwa pró­bo­wał po­wie­dzieć uczci­wie, co to za dziew­czyn­ka, lecz wy­ni­kła z tego kon­ster­na­cja skło­ni­ła go do wy­my­śle­nia hi­sto­rii le­piej przy­sta­ją­cej do ocze­ki­wań do­cie­kli­wych ko­biet. Mó­wił im, że to cór­ka jego sio­stry, że jest nie­ma i od uro­dze­nia nie ode­zwa­ła się ani sło­wem. W mia­rę po­wta­rza­nia tej opo­wie­ści czuł się co­raz swo­bod­niej ze swo­imi zmy­śle­nia­mi, wzbo­ga­cał je więc na bie­żą­co o nowe szcze­gó­ły, na­da­jąc dziec­ku imię (Ro­we­na, po pra­bab­ce), do­rzu­ca­jąc star­szą sio­strę, któ­ra przy­szła na świat mar­twa, oraz przy­pi­su­jąc jej ogrom­ne za­mi­ło­wa­nie do sta­rych wa­lij­skich pie­śni. Tom Tay­lor z nie­do­wie­rza­niem przy­słu­chi­wał się co­raz dłuż­szej i bar­dziej za­gma­twa­nej opo­wie­ści, nie za­prze­czał jed­nak sło­wom przy­ja­cie­la aż do mo­men­tu, gdy Rich­mond oznaj­mił ko­muś, że dziec­ko jest z lek­ka zdzi­wa­cza­łe, bo jako nie­mow­lę wy­ka­zy­wa­ło nie­co­dzien­ną skłon­ność do je­dze­nia tra­wy, co, zda­niem nie­któ­rych, sta­ło się przy­czy­ną jego nie­mo­ty.

– Dic­ku Rich­mond, więk­sze­go ste­ku bzdur w ży­ciu nie sły­sza­łem – sko­men­to­wał.

Rich­mond zda­wał się do­tknię­ty. – Ja wca­le nie twier­dzę, że taka jest przy­czy­na – stwier­dził, wy­raź­nie roz­draż­nio­ny. – Mó­wi­łem tyl­ko, że nie­któ­rzy tak uwa­ża­ją.

Za­czął w jej obec­no­ści na­zy­wać sie­bie wuj­kiem Ri­char­dem i co­dzien­nie ku­po­wał jej blo­czek twar­de­go tof­fi, żeby mia­ła co ro­bić wie­czo­rem. Uli­ce w po­bli­żu przy­sta­ni były roz­gnie­cio­ne na błot­ną bre­ję przez wozy, zwie­rzę­ta i set­ki lu­dzi przy­by­wa­ją­cych do St. John’s z ca­łej wy­spy w na­dziei na zna­le­zie­nie stat­ku mo­gą­ce­go za­brać ich na zimę do An­glii. Z oba­wy, że dziew­czyn­ka się wy­wró­ci lub zgi­nie w tłu­mie, Rich­mond wziął ją w koń­cu na ba­ra­na i no­sił tak przez więk­szość cza­su.

Ko­ro­na bry­tyj­ska nie po­strze­ga­ła wów­czas No­wej Fun­dlan­dii w ka­te­go­riach peł­no­praw­nej ko­lo­nii, trak­to­wa­no ją ra­czej jako pły­wa­ją­cą osa­dę ry­bac­ką oraz po­li­gon dla re­kru­tów ma­ry­nar­ki wo­jen­nej – kraj, któ­ry ist­nie­je tyl­ko la­tem. Na zimę więk­szość osad­ni­ków i na­jem­nych ry­ba­ków wra­ca­ła do An­glii, po­dob­nie zresz­tą jak sam gu­ber­na­tor. Z tego, co za­sły­sze­li Rich­mond z Tay­lo­rem, błą­ka­jąc się po osa­dzie, obec­ny przed­sta­wi­ciel Ko­ro­ny był da­le­ko spo­krew­nio­nym z ro­dzi­ną kró­lew­ską po­mniej­szym urzęd­ni­kiem, któ­re­mu za­pro­po­no­wa­no to sta­no­wi­sko w ra­mach swe­go ro­dza­ju kary za roz­rzut­ne ży­cie. W An­glii lę­kał się wie­rzy­cie­li tak bar­dzo, że bu­dził się przed świ­tem i do zmro­ku trzy­mał się z dala od domu. Po­sa­dę na No­wej Fun­dlan­dii przy­jął przede wszyst­kim po to, by na ja­kiś czas uwol­nić się od dłu­gów.

Na­gro­da, na któ­rą li­czył Rich­mond, zo­sta­ła usta­no­wio­na przez po­przed­nią ad­mi­ni­stra­cję, a gu­ber­na­tor nie miał po­ję­cia o jej ist­nie­niu aż do mo­men­tu, gdy sta­nę­ło przed nim trzech męż­czyzn z dziew­czyn­ką. Wy­słu­chał opo­wia­da­nia Rich­mon­da o dziec­ku błą­ka­ją­cym się sa­mot­nie po pta­siej wy­spie, nie ko­men­tu­jąc go w ża­den spo­sób i nie da­jąc po­znać swo­jej opi­nii na­wet z wy­ra­zu twa­rzy.

– Co ona trzy­ma w ręce? – spy­tał.

– Lal­kę, eks­ce­len­cjo. Tyl­ko tyle mia­ła przy so­bie, gdy ją zna­la­złem.

– Na moje oko nie przy­po­mi­na In­dian­ki.

– Uży­li­śmy do­stęp­nych nam skrom­nych środ­ków, by ucy­wi­li­zo­wać dziec­ko – wy­ja­śnił John Se­nior. – Ze­skro­ba­li­śmy mu far­bę z twa­rzy, przy­strzy­gli­śmy wło­sy i ubra­li­śmy je w do­rzecz­ne ubra­nia.

Dziew­czyn­ka sta­ła mię­dzy po­ry­wa­cza­mi a cho­ro­wi­tym, usa­do­wio­nym w fo­te­lu je­go­mo­ściem, któ­ry co chwi­lę prze­cią­gał dło­nią po rzed­ną­cych wło­sach. Buty i nogi aż do ko­lan mia­ła uwa­la­ne bło­tem. Opar­ła bro­dę na głów­ce lal­ki i trwa­ła w bez­ru­chu.

– Niech po­wie coś w oj­czy­stym ję­zy­ku.

John Se­nior od­chrząk­nął. – Sir, od­kąd ją zna­leź­li­śmy, nie ode­zwa­ła się ani sło­wem.

Gu­ber­na­tor wes­tchnął prze­cią­gle i ze znu­że­niem. – Pa­no­wie, bez wzglę­du na to, w jaki spo­sób we­szli­ście w po­sia­da­nie tej In­dian­ki, o ile to w ogó­le In­dian­ka… – przez chwi­lę mie­rzył ich wzro­kiem, da­jąc im do zro­zu­mie­nia, że ma w tym wzglę­dzie wąt­pli­wo­ści – dla Ko­ro­ny jest ona cał­ko­wi­cie bez­u­ży­tecz­na.

– Prze­by­li­śmy dłu­gą dro­gę, żeby oka­zać tu­taj to dziec­ko… – za­czął Rich­mond.

Gu­ber­na­tor zdą­żył już wstać z fo­te­la. – A więc ży­czę wam przy­jem­nej po­dró­ży po­wrot­nej. Wasz wnio­sek o na­gro­dę zo­stał od­rzu­co­ny.

Trzej męż­czyź­ni pro­sto ze spo­tka­nia po­szli do pubu. Czu­li się ośmie­sze­ni i nie­uczci­wie wy­ko­rzy­sta­ni, tłu­mie­nie tych uczuć na­pit­kiem za­ję­ło im więk­szość wie­czo­ru. In­dian­ka sta­ła przy nich; wpa­try­wa­ła się w mi­go­czą­cą świe­cę oczka­mi le­d­wie się­ga­ją­cy­mi po­nad blat sto­łu, w rącz­ce trzy­ma­ła blok twar­de­go tof­fi. W koń­cu Rich­mond za­niósł ją na sło­mę pod ścia­ną. Zdjąw­szy kurt­kę, opa­tu­lił nią dziec­ko wciąż ści­ska­ją­ce kur­czo­wo swo­ją lal­kę.

Rano John Se­nior po­pły­nął do Po­ole, a Rich­mond z Tay­lo­rem od­pro­wa­dzi­li slup na pół­noc­no-wschod­nie wy­brze­że. Nie oma­wia­li tego mię­dzy sobą, obaj jed­nak spo­dzie­wa­li się, że po ich po­wro­cie nad za­to­kę Explo­its Sio­bhan przy­gar­nie dziec­ko i wy­cho­wa jak wła­sne. Gdy tyl­ko wró­ci­li z St. John’s, za­nie­śli dziew­czyn­kę do domu. Sie­dzie­li ra­zem w kuch­ni, mała ba­wi­ła się po ci­chu lal­ką na ko­la­nach Sio­bhan. Za oknem wi­cher mio­tał pła­ta­mi śnie­gu z desz­czem, wy­jąc w ko­mi­nie przy moc­niej­szych po­dmu­chach.

– Sio­bhan, może wła­śnie w ten spo­sób Bóg ze­chciał nam dać dzie­ci­nę – za­ga­ił Tom Tay­lor.

Sio­bhan zsa­dzi­ła dziew­czyn­kę z ko­lan i po­sta­wi­ła ją na pod­ło­dze. Opie­ko­wa­ła się już dziec­kiem od paru mie­się­cy i zdą­ży­ła przy­wią­zać się do nie­go w nie­mal nie­świa­do­my spo­sób. W tam­tym mo­men­cie pę­kła w niej jed­nak ja­kaś de­li­kat­na stru­na; wy­par­ła się tego, co jesz­cze dzień wcze­śniej by­ła­by go­to­wa na­zwać mi­ło­ścią. Lek­ko drżą­cym gło­sem oznaj­mi­ła: – Bóg na pew­no nie chciał, że­bym wy­cho­wy­wa­ła nie­mą dzi­ku­skę za­miast wła­sne­go dziec­ka. – Od­wró­ciw­szy się do bra­ta, do­da­ła: – Jak bę­dziesz wy­pły­wał, za­bie­rzesz ją ze sobą.

A po­tem wy­szła z izby. Kie­dy ma­sze­ro­wa­ła ku drzwiom, dziec­ko wska­zy­wa­ło ją rącz­ką.

Le­ci­we mał­żeń­stwo z Po­ole, któ­re spę­dzi­ło na wy­brze­żu de­ka­dę i wra­ca­ło na sta­rość do An­glii jed­nym z ostat­nich stat­ków wy­pły­wa­ją­cych z St. John’s tam­tej je­sie­ni, zgo­dzi­ło się przy­jąć dziew­czyn­kę i wy­cho­wać ją na słu­żą­cą. Aby po­kryć kosz­ty po­dró­ży przez oce­an oraz utrzy­ma­nia w An­glii, wy­sta­wia­li ją przed ocza­mi cie­kaw­skich ga­piów w jed­nym z przy­brzeż­nych ma­ga­zy­nów w Po­ole. Opła­ta za wstęp wy­no­si­ła dwa pen­sy.

Pod­czas gdy to wszyst­ko do nie­go wra­ca­ło, Rich­mond wpa­try­wał się śle­po w ogień – kru­che pal­ce chru­stu bu­cha­ły pło­mie­nia­mi i ku­li­ły się ni­czym isto­ty pró­bu­ją­ce bez­sku­tecz­nie osło­nić się przed ża­rem. Kie­dy w czaj­ni­ku za­go­to­wa­ła się woda, był już zbyt po­ru­szo­ny, żeby za­pa­rzyć so­bie her­ba­ty. Sie­dział owi­nię­ty ko­cem, pa­trząc na bu­cha­ją­ce nad ogniem kłę­by pary. W brzu­chu czuł iden­tycz­ne, pa­lą­ce wrze­nie.

***

Póź­nym po­po­łu­dniem na­stęp­ne­go dnia – szó­ste­go mar­ca – po nie­prze­rwa­nej wę­drów­ce trwa­ją­cej od świ­tu Pey­ton i jego lu­dzie do­tar­li nad je­zio­ro i przy­cup­nę­li ukry­ci w ro­sną­cej przy brze­gu gę­stej świer­czy­nie. Na po­la­nie po dru­giej stro­nie wody wid­nia­ło od­da­lo­ne o kil­ka mil sku­pi­sko zi­mo­wych na­mio­tów; luź­ne war­ko­cze dymu roz­plą­ty­wa­ły się w bla­sku dnia chy­lą­ce­go się już do kre­su. Pod­czas gdy słoń­ce opa­da­ło za ciem­ną ża­lu­zję lasu po­ra­sta­ją­ce­go zbo­cza do­li­ny, wy­co­fa­li się wzdłuż rze­ki Explo­its i skrę­ci­li do pa­ro­wu, któ­rym spły­wał do rze­ki nie­du­ży, by­stry po­tok. Udep­ta­li so­bie te­ren pod obo­zo­wi­sko, od­wią­za­li od bu­tów in­diań­skie ra­kie­ty i za­tknę­li je na sztorc w śnie­gu się­ga­ją­cym im do ud. Na­cię­li ga­łę­zi z po­bli­skich świer­ków, a naj­więk­sze pod­par­li tak, by utwo­rzyć pa­ra­wan chro­nią­cy obóz przed wia­trem. Po­zo­sta­ły­mi wy­mo­ści­li miej­sca, w któ­rych za­mie­rza­li się po­ło­żyć. Kie­dy skoń­czy­li, było już ciem­no i wzmógł się so­lid­ny wiatr, ale Pey­ton nie po­zwo­lił im roz­pa­lić ognia z oba­wy, że w ten spo­sób się zdra­dzą. Za­rzą­dził trzy war­ty. Gru­pa uło­ży­ła się na po­sła­niach, by wziąć gwiaz­dy na prze­cze­ka­nie. W prze­szy­wa­ją­cym chło­dzie nikt nie zdo­łał się choć­by zdrzem­nąć, noc była jed­nak roz­my­ta i nie­rze­czy­wi­sta jak sen, a każ­dy z męż­czyzn czuł się w niej za­gu­bio­ny.

Przed świ­tem ock­nę­li się i zło­ży­li obóz. Prze­żu­li twar­de su­cha­ry, żeby uspo­ko­ić żo­łąd­ki. Wy­trzą­snąw­szy z musz­kie­tów sta­ry proch, wy­skro­ba­li i na­peł­ni­li na nowo za­pa­ły i pa­new­ki. Więk­szość amu­ni­cji za­bra­nej przez człon­ków wy­pra­wy sta­no­wi­ły bre­ne­ki i ła­dun­ki śru­tu, ale Tay­lor, Rich­mond i John Se­nior na­bi­li broń ku­la­mi. Kie­dy wszy­scy przy­pię­li ra­kie­ty, Pey­ton przy­po­mniał im, że nikt nie ma pra­wa strze­lać bez jego zgo­dy. Rich­mond burk­nął, że sam jest wpraw­dzie tyl­ko na­jem­ni­kiem, ale po­zwo­li so­bie za­uwa­żyć, iż to pa­skud­na spra­wa tak po­mia­tać wła­snym oj­cem. – Moje zda­nie on już zna – rzu­cił John Se­nior. Pey­ton po­wtó­rzył roz­kaz, by cze­ka­li na jego sy­gnał. Wy­szli z jaru gę­sie­go i ru­szy­li wzdłuż rze­ki na po­łu­dnie, ku przy­ląd­ko­wi od­ci­na­ją­ce­mu ich od je­zio­ra.

Pod­szy­cie lasu ro­sną­ce­go nad wodą było tak gę­ste, że mu­sie­li iść jego skra­jem, trzy­ma­li się jed­nak jak naj­bli­żej drzew. Syp­ki śnieg za­wiał brzeg tak moc­no, że brnę­li z tru­dem przez dwie i pół go­dzi­ny, za­nim wresz­cie za­trzy­ma­li się o sto jar­dów od po­la­ny, na któ­rej sta­ły na­mio­ty. Przy­cup­nę­li w kę­pie drzew na nie­du­żym cy­plu wy­sta­ją­cym w je­zio­ro. Ku­ca­ją­cy obok Pey­to­na oj­ciec od­dy­chał ury­wa­nie i z wy­sił­kiem. Po­krę­cił gło­wą. – Zie­ję jak ja­kiś czort. Nie mam już za grosz daw­nej mocy w płu­cach.

Pey­ton zer­k­nął na Joh­na Se­nio­ra. Sam miał sto­py po­kry­te pę­che­rza­mi, ko­la­na i kost­ki opuch­nię­te i sztyw­ne od zim­na i wy­sił­ku. Na­wet ku­ca­nie spra­wia­ło mu ból. Przed wy­mar­szem z domu ży­wił oba­wy o kon­dy­cję ojca, ale w dro­dze to John Se­nior co rano pierw­szy zry­wał się z po­sła­nia, a po zmro­ku za­grze­wał lu­dzi do dal­szej wę­drów­ki. Pey­ton po­krę­cił gło­wą i po­pa­trzył na po­la­nę.

Dwa spo­śród ma­ma­te­eków były po­kry­te ka­wa­ła­mi brzo­zo­wej kory, zszy­ty­mi za po­mo­cą włó­kien ze świer­ko­wych ko­rze­ni i ścię­gien zwie­rząt. Trze­ci zo­stał na­to­miast owi­nię­ty płó­cien­nym ża­glem za­bar­wio­nym mie­szan­ką tłusz­czu i czer­wo­nej ochry. Rich­mond ski­nął na nie­go bro­dą i mruk­nął: – Zda­je się, że to na­sze.

John Se­nior przy­tak­nął. – Nie bę­dzie ich wię­cej niż po ja­kichś pięt­na­stu w wi­gwa­mie. Ra­zem może pod pięć­dzie­się­ciu. – Zer­k­nął na Pey­to­na, któ­ry wy­cią­gnął kie­szon­ko­wą lu­ne­tę Dol­lar­da i, mru­żąc oczy, ob­ser­wo­wał przez nią po­la­nę. – No? – spy­tał.

Pey­ton za­mknął przy­rząd i po­krę­cił gło­wą. – Nic się nie dzie­je. – Czuł ota­cza­ją­ce go wy­ostrzo­ne na­pię­cie, ten szmer wi­szą­cy w po­wie­trzu ni­czym syk zie­lo­ne­go drew­na do­pie­ro co do­rzu­co­ne­go do ognia. A wte­dy Jo­seph Re­il­ly trą­cił go w ra­mię i wska­zał po­stać, któ­ra wła­śnie uka­za­ła się przed jed­nym z na­mio­tów. Pey­ton po­now­nie przy­tknął lu­ne­tę do oka.

Rich­mond stwier­dził, że po­win­ni się ru­szyć, za­nim po­zo­sta­li In­dia­nie roz­pocz­ną dzień. Za­wtó­ro­wał mu ogól­ny po­mruk apro­ba­ty, któ­ry Pey­ton pu­ścił mimo uszu. Pey­ton wstał i wy­szedł na otwar­tą prze­strzeń. Kil­ku męż­czyzn po­szło w jego śla­dy, więc mach­nię­ciem ręki na­ka­zał im wró­cić mię­dzy drze­wa. Przed ma­ma­te­eka­mi wciaż po­ru­sza­ła się tyl­ko jed­na syl­wet­ka, a na za­mar­z­nię­tej ta­fli je­zio­ra i w ca­łej do­li­nie pa­no­wa­ła ci­sza tak głę­bo­ka, że na chwi­lę ogar­nę­ło go wra­że­nie, iż znaj­du­je się w tej prze­strze­ni sam na sam z ko­bie­tą. Przez lu­ne­tę wi­dział po­łysk jej sta­ran­nie na­tłusz­czo­nych wło­sów, twarz po­ma­lo­wa­ną tym sa­mym czer­wo­nym barw­ni­kiem co skra­dzio­ny ża­giel.

Wzniósł ra­mię. – Hej tam! – za­wo­łał.

Wła­sny głos wró­cił do nie­go echem od­bi­tym od li­nii drzew; In­dian­ka wła­śnie od­wra­ca­ła się, by po­pa­trzeć w jego stro­nę. Jesz­cze za­nim do jego uszu do­biegł jej pierw­szy ostrze­gaw­czy okrzyk, usły­szał, jak John Se­nior klnie za jego ple­ca­mi, a męż­czyź­ni wy­bie­ga­ją truch­tem spo­mię­dzy drzew.

Nim do­bie­gli w ra­kie­tach do po­ło­wy za­mar­z­nię­tej za­tocz­ki, cały obóz rzu­cił się do uciecz­ki; więk­szość Be­othu­ków wy­pa­dła z ma­ma­te­eków i po­gna­ła do lasu, na­to­miast mniej­sza grup­ka pu­ści­ła się pę­dem po za­mar­z­nię­tym je­zio­rze, kie­ru­jąc się na po­łu­dnie. Nie­któ­rzy nie zdą­ży­li się na­wet do koń­ca ubrać; w rę­kach nie­śli wy­łącz­nie nie­mow­lę­ta. Nie za­trzy­mu­jąc się, Pey­ton wrza­snął do swo­ich lu­dzi, by nie otwie­ra­li ognia. Duże in­diań­skie ra­kie­ty, któ­re mie­li na no­gach, były nie­wy­god­ne i nie­mal zu­peł­nie bez­u­ży­tecz­ne na ubi­tym śnie­gu po­kry­wa­ją­cym lód na za­to­ce. Po­ty­ka­jąc się i śli­zga­jąc, męż­czyź­ni zbli­ży­li się do brze­gu na wy­so­ko­ści obo­zu.

– O tych, co w le­sie, mo­że­my za­po­mnieć! – krzyk­nął Rich­mond, gdy przy­sta­nę­li na skra­ju lodu.

Mniej­sza gru­pa na je­zio­rze była jesz­cze wi­docz­na – na cze­le gro­ma­da po­sta­ci, z tyłu je­den ma­ru­der. Zdarł­szy ra­kie­ty z bu­tów, Pey­ton ru­szył bie­giem w ich kie­run­ku. Po dro­dze zrzu­cił z ra­mion ple­cak, róg na proch i cięż­ki płaszcz. Prze­bie­rał no­ga­mi w lę­kli­wym, prze­sąd­nym po­śpie­chu, jak­by ka­ta­stro­fy moż­na było unik­nąć wy­łącz­nie pod wa­run­kiem, że to on do­tknie któ­re­goś z Czer­wo­nych In­dian jako pierw­szy, że to jego imię naj­pierw do­trze do ich uszu.

Dzień za­czął się już na do­bre; śnieg i lód mie­ni­ły się w słoń­cu ni­czym mi­ra­że, a blask znie­kształ­cał bie­gną­ce przed nim syl­wet­ki tak, że zda­wa­ły się to uno­sić kil­ka stóp po­nad je­zio­rem, to nie mieć nóg. Ma­ru­de­rem oka­za­ła się ko­bie­ta, któ­rą za­wo­łał na po­cząt­ku. Zo­sta­wa­ła co­raz bar­dziej w tyle; od­róż­niał już ło­po­czą­cą połę jej płasz­cza ze skó­ry ka­ri­bu, koł­nierz ob­szy­ty gę­stym fu­trem. Ktoś z bie­gną­cych na prze­dzie cof­nął się i wy­jął jej z rąk ja­kieś za­wi­niąt­ko, wciąż jed­nak bie­gła z tru­dem, a Pey­ton szyb­ko zmniej­szał dzie­lą­cą ich od­le­głość. – Hej! – krzyk­nął za nią. Był już tak bli­sko, że wi­dział gru­be nici ze świer­ko­wych ko­rze­ni, któ­ry­mi zszy­te były jej spodnie – bia­łe włók­na na tle ma­te­ria­łu za­bar­wio­ne­go czer­wo­ną ochrą. Na ze­wnętrz­nych szwach po­dzwa­nia­ły ko­ścia­ne wi­sior­ki i ja­sno­czer­wo­ny pta­si szpon.

– Hej tam! – za­wo­łał zno­wu.

Gdy dzie­li­ło ich ja­kieś dzie­sięć kro­ków, ko­bie­ta, nie bę­dąc w sta­nie dłu­żej biec, pa­dła cięż­ko na ko­la­na, a Pey­ton za­trzy­mał się, nie chcąc skra­cać dy­stan­su. Dy­sza­ła chra­pli­wie i nie­rów­no, krztu­sząc się i kasz­ląc; po­zo­sta­li Be­othu­ko­wie zni­ka­li już za wi­docz­nym w od­da­li przy­ląd­kiem. Wciąż klę­cząc, od­wró­ci­ła się do nie­zna­jo­me­go, roz­pię­ła pas i unio­sła poły płasz­cza, od­sła­nia­jąc pier­si w ge­ście proś­by o li­tość. Sut­ki były le­d­wie wi­docz­ne pod czer­wo­ną far­bą po­kry­wa­ją­cą jej tu­łów. Pey­ton od­wró­cił wzrok; od­dy­chał z tru­dem, pró­bu­jąc uspo­ko­ić ro­ze­dr­ga­ne cia­ło. Gdy biegł, lo­do­wa­te po­wie­trze wdar­ło mu się w gar­dło i płu­ca; usta wy­peł­nił mu ciem­ny, tor­fia­sty smak krwi.

Po­ło­żył strzel­bę na zie­mi i od­su­nął ją kop­nia­kiem, a na­stęp­nie od­piął pi­sto­let i rzu­cił go w bok tak, że broń po­je­cha­ła po lo­dzie ja­kieś dwa­dzie­ścia stóp, po­ły­sku­jąc me­ta­lo­wą lufą w słoń­cu. – Już do­brze – po­wie­dział, spo­glą­da­jąc zno­wu na In­dian­kę. Ręce wzniósł po bo­kach. Pierw­si człon­ko­wie jego wy­pra­wy wła­śnie ich do­ga­nia­li; ko­bie­ta sku­pi­ła wzrok gdzieś za nim, zer­ka­jąc na nad­bie­ga­ją­cych męż­czyzn. – Wszyst­ko do­brze – uspo­ko­ił ją, da­jąc krok w jej stro­nę.

Obej­rza­ła się przez ra­mię i po­pa­trzy­ła w stro­nę przy­ląd­ka, przy któ­rym ostat­nio wi­dzia­ła swo­ich po­bra­tym­ców, a na­stęp­nie okry­ła się i wsta­ła, cze­ka­jąc na spo­tka­nie. Po­ki­wał gło­wą i uśmiech­nął się do niej. – John Pey­ton. – Klep­nął się otwar­tą dło­nią w pierś. – John Pey­ton.

Ko­bie­ta wciąż jesz­cze pła­ka­ła, ale ki­wa­ła gło­wą i uśmie­cha­ła się bez­rad­nie, zbli­ża­jąc się do męż­czy­zny z wy­cią­gnię­ty­mi rę­ka­mi. Pey­to­na za­sko­czy­ły jej zęby, rów­ne i nie­ska­zi­tel­nie bia­łe.

Pierw­szy do­biegł do nich Mi­cha­el Shar­pe. Przy­sta­nąw­szy, za­pa­trzył się na In­dian­kę z wy­ra­zem ta­kie­go zdu­mie­nia i nie­uf­no­ści na twa­rzy, jak­by uj­rzał drze­wo, któ­re wy­szarp­nę­ło ko­rze­nie z zie­mi i przy­szło do nie­go po je­zio­rze. Pey­ton de­li­kat­nie ujął ją za ra­mię po­nad łok­ciem i wy­po­wie­dział imię męż­czy­zny, a ona uści­snę­ła tam­te­mu dłoń, ski­nę­ła gło­wą i po­wie­dzia­ła do nie­go coś po swo­je­mu, po­dob­nie jak przed chwi­lą do Pey­to­na. Gdy po­zo­sta­li do­łą­czy­li do nich, nio­sąc płaszcz i sprzęt Pey­to­na, ich tak­że przy­wi­ta­ła. John Se­nior po­szedł po­zbie­rać broń syna.

Pey­ton wy­ja­śnił im, że resz­ta In­dian znik­nę­ła za przy­ląd­kiem; od­wró­ciw­szy się w tam­tą stro­nę, uj­rze­li trzy syl­wet­ki przy­glą­da­ją­ce im się z brze­gu. Jed­na z od­le­głych po­sta­ci za­ma­cha­ła rę­ka­mi, jak­by chcia­ła zwró­cić na sie­bie ich uwa­gę.

– W po­rząd­ku – mruk­nął John Se­nior. Ścią­gnąw­szy cięż­ką skó­rza­ną rę­ka­wi­cę, się­gnął do we­wnętrz­nej kie­sze­ni płasz­cza po dłu­gą, lnia­ną chu­s­tę i strzep­nął ją, strze­la­jąc ma­te­ria­łem w lo­do­wa­tym po­wie­trzu. – Pro­szę – po­wie­dział sta­ru­szek, wrę­cza­jąc ją sy­no­wi.

Pey­ton przy­tak­nął i, od­wró­ciw­szy się do trzech syl­we­tek na przy­ląd­ku, za­ma­chał bia­łym ka­wał­kiem tka­ni­ny nad gło­wą.

– Jej ręce! – wark­nął John Se­nior. – Co za pie­przo­ny głu­pek.

Ode­brał mu chu­s­tę i chwy­cił ko­bie­tę za ra­mię, ob­ra­ca­jąc ją ty­łem do sie­bie. Gdy wią­zał jej ręce za ple­ca­mi, spoj­rza­ła na Joh­na Pey­to­na, a on ski­nął gło­wą, ro­biąc co w jego mocy, by po­ka­zać jej, że wszyst­ko bę­dzie w po­rząd­ku.

Z brze­gu ze­szły na lód dwie po­sta­cie. Męż­czy­zna idą­cy na cze­le niósł ga­łąź bia­łe­go świer­ku – trzy­mał ją przed sobą, zbli­ża­jąc się do gru­py sto­ją­cej na je­zio­rze. Pey­ton ode­zwał się do to­wa­rzy­szy, nie od­ry­wa­jąc wzro­ku od nad­cho­dzą­cych In­dian. – Nikt nie wy­strze­li bez mo­je­go po­zwo­le­nia – przy­ka­zał.

SZEŚĆ

Uło­żyw­szy ka­mie­nie i świer­ko­we ga­łę­zie ze­bra­ne na po­bli­skim przy­ląd­ku w pro­sty kur­han oraz przy­sy­paw­szy śnie­giem pla­my krwi na lo­dzie, bia­li wró­ci­li po swo­ich śla­dach do obo­zo­wi­ska In­dian. Naj­więk­szy z trzech na­mio­tów był tak prze­stron­ny, że mo­gło­by w nim prze­no­co­wać bez mała dwa­dzie­ścia osób; krąg płyt­kich za­głę­bień na po­sła­nia roz­cho­dził się pro­mie­ni­ście od pa­le­ni­ska znaj­du­ją­ce­go się po­środ­ku. Pod­sta­wę kon­struk­cji sta­no­wi­ła wy­so­ka na trzy sto­py ścia­na z uło­żo­nych po­zio­mo bali uszczel­nio­nych mchem i ob­sy­pa­nych zie­mią od ze­wnątrz. Wznie­sio­ny na niej sto­żek z dłuż­szych żer­dzi słu­żył za kro­kwie pod­trzy­mu­ją­ce gru­be po­kry­cie z brzo­zo­wej kory. Ścia­ny były ob­wie­szo­ne łu­ka­mi, to­po­ra­mi, że­la­zny­mi sie­kie­ra­mi, pał­ka­mi i dzi­da­mi. Broń po­kry­to czer­wo­ną ochrą i po­se­gre­go­wa­no z ogrom­ną sta­ran­no­ścią.

Męż­czyzn ogar­nął gra­ni­czą­cy z oszo­ło­mie­niem spo­kój; wy­ra­ża­li peł­ne czci uzna­nie dla ota­cza­ją­cych ich przed­mio­tów. Gdy zna­leź­li za­wie­ra­ją­cą strza­ły skrzy­nię z brzo­zo­wej kory, John Se­nior wy­jął kil­ka oka­zów i przyj­rzał się ide­al­nie pro­stym świer­ko­wym drzew­com, po czym pu­ścił je da­lej. Koń­ce strzał upie­rzo­ne były lot­ka­mi z dwóch rzę­dów sza­rych gę­sich piór; gro­ty ukształ­to­wa­ne zo­sta­ły z że­la­za. Sta­ry po­wie­dział, że za­zwy­czaj In­dia­nie wy­ra­bia­ją je z pły­tek ze skra­dzio­nych po­trza­sków lub kwa­dra­to­wych gwoź­dzi roz­bi­tych na płask i ukształ­to­wa­nych ka­mie­niem, a on sam przed po­nad trzy­dzie­stu laty na­tknął się nad rze­ką na sta­re­go In­dia­ni­na ob­ra­bia­ją­ce­go w ten spo­sób jed­ną z jego pu­ła­pek.

Wę­sząc po na­mio­cie, roz­pa­li­li ogień z wę­gli ża­rzą­cych się jesz­cze w pa­le­ni­sku. Na ty­łach ma­ma­te­eku Wil­liam Cull na­tknął się na pry­mi­tyw­ny drew­nia­ny po­są­żek, na któ­re­go szyi wi­siał srebr­ny ze­ga­rek. Ko­per­ta zo­sta­ła otwar­ta i opróż­nio­na; ele­men­ty me­cha­ni­zmu zna­leź­li nie­opo­dal, wple­cio­ne w skó­rza­ne rze­mie­nie róż­nej dłu­go­ści. Wy­po­le­ro­wa­ne zę­bat­ki były przy­wią­za­ne na na­szyj­ni­kach i bran­so­let­kach obok kra­dzio­nych mo­net i musz­li po­brzeż­ków.

– Skra­dli panu z ło­dzi ze­ga­rek? – spy­tał Wil­liam Cull, pod­no­sząc drew­nia­ną fi­gur­kę.

– To po ojcu – wy­ja­śnił John Se­nior. – Przy­wio­złem go z Po­ole, kie­dy przy­pły­ną­łem tu z Mil­le­rem na mój pierw­szy se­zon.

Cull zdjął ko­per­tę z szyi drew­nia­nej po­sta­ci i strą­cił rzeź­bę na pod­ło­gę. In­dian­ka, sie­dzą­ca już przy ogniu, po­czu­ła się tym ura­żo­na i za­czę­ła traj­ko­tać coś do nie­go to­nem, któ­ry John Se­nior uznał za nie­do­pusz­czal­ny. Pod­niósł fi­gur­kę z zie­mi i sta­nął przy pa­le­ni­sku, przy­trzy­mu­jąc ją nad pło­mie­nia­mi mię­dzy kciu­kiem a pal­cem wska­zu­ją­cym. Ko­ły­sał ją lek­ko jak wa­ha­dło, gro­żąc, że za­raz ją upu­ści. Ko­bie­ta nie­prze­rwa­nie ich besz­ta­ła, kil­ku męż­czyzn za­chę­ca­ło go więc, żeby wrzu­cił po­są­żek w ogień i zo­ba­czył, czy In­dian­ka bę­dzie mia­ła ocho­tę wy­cią­gnąć go stam­tąd zę­ba­mi.

Darmowy fragment