Siła natury - ebook

Prolog

Później pozostałe cztery kobiety były zgodne jedynie w dwóch kwestiach. Po pierwsze: żadna z nich nie widziała, jak Alice Russell znika w buszu. Po drugie: zaginiona miała język tak cięty, że każdej z nich się dostało.

Kobiety spóźniały się na zbiórkę.

Mężczyźni, którzy dotarli na miejsce w niezłym tempie – należyte trzydzieści pięć minut przed czasem – poklepywali jeden drugiego po plecach, wychodząc spośród drzew. Dobra robota. Kierownik wyprawy w służbowej kurtce z czerwonego polaru czekał na nich pełen uznania. Mężczyźni wrzucili swoje drogie śpiwory na tył minibusa i odetchnąwszy z ulgą, wsiedli do środka. Czekały tam na nich mieszanka studencka i termosy z kawą. Jednak od jedzenia woleli swoje telefony, bez których musieli się obywać przez kilka poprzednich dni. Nareszcie razem.

Na zewnątrz było zimno. Nic się pod tym względem nie zmieniło. Blade zimowe słońce wyszło zza chmur zaledwie raz w ciągu ostatnich czterech dni. W samochodzie było przynajmniej sucho. Rozsiedli się. Jeden z nich zażartował, że kobiety oczywiście wykazują się swoją osławioną umiejętnością orientacji w terenie, i wszyscy się roześmiali. Pili kawę w oczekiwaniu na przybycie koleżanek z pracy. Minęły trzy dni, odkąd widzieli je po raz ostatni, mogli poczekać jeszcze trochę.

Po godzinie samozadowolenie ustąpiło miejsca irytacji. Pięciu mężczyzn, jeden po drugim, podniosło się ze swoich miejsc i nerwowym krokiem chodziło w tę i z powrotem po ścieżce. Wyciągali swoje telefony do nieba, jakby długość wyprostowanego ramienia mogła pomóc w odebraniu nieuchwytnego sygnału. Wystukiwali zniecierpliwione wiadomości, które miały zostać wysłane do ich partnerek, dopiero kiedy znajdą się już w mieście. Mamy opóźnienie. Coś nas zatrzymało. Mieli za sobą kilka naprawdę długich dni i nie mogli doczekać się ciepłego prysznica i zimnych piw. A następnego dnia do pracy.

Kierownik wyprawy wpatrywał się w drzewa. W końcu sięgnął po radio.

Przybyły posiłki. Ton głosu strażników parku był lekki, kiedy wkładali kamizelki odblaskowe. Znajdziemy je w okamgnieniu. Dobrze znali miejsca, w których gubią się ludzie, a poza tym do zmierzchu było jeszcze dużo czasu. Przynajmniej kilka godzin. To wystarczy. Znajdą je szybko. Ruszyli w busz pewnym krokiem zawodowców. Mężczyźni z powrotem zajęli miejsca w samochodzie.

Po mieszance studenckiej nie został nawet ślad, a kawa w termosach ostygła i zgorzkniała, kiedy ekipa poszukiwawcza ponownie wyłoniła się zza drzew. Sylwetki eukaliptusów odcinały się na tle ciemniejącego nieba. Na twarzach strażników malował się smutek. Beztroski ton znikł wraz z nastaniem zmierzchu.

Mężczyźni w samochodzie siedzieli w milczeniu. Gdyby mieli do czynienia z kryzysem w sali konferencyjnej, wiedzieliby, co robić. Spadek kursu dolara, niepożądana klauzula w umowie – żaden powód do zmartwień. W buszu nie mieli jednak żadnych odpowiedzi. Trzymali swoje bezużyteczne telefony na kolanach niczym zepsute zabawki.

Coraz więcej słów padało przez radio. Światła samochodów skierowano między gęstwinę drzew, nocne powietrze było tak zimne, że para szła z ust. Ekipa poszukiwawcza zebrała się na naradę. Mężczyźni w samochodzie nie słyszeli szczegółów dyskusji, ale nie było im to potrzebne. Sam jej ton mówił wszystko. Nocą niewiele da się zdziałać.

W końcu grupa poszukiwawcza się rozdzieliła. Mężczyzna w kamizelce odblaskowej usiadł za kierownicą minibusa, żeby zawieźć do schroniska tych, którzy dotarli. Mężczyźni będą musieli zostać tam na noc – w tej sytuacji wszyscy byli potrzebni na miejscu, nikt nie mógł poświęcić trzech godzin, żeby zawieźć ich do Melbourne. Zanim znaczenie tych słów zdążyło do nich dotrzeć, usłyszeli pierwszy krzyk.

Był ptasi, przeszywający i nie przypominał niczego, co można usłyszeć nocą w buszu, więc wszyscy natychmiast odwrócili się w kierunku, z którego dobiegł, i ich oczom ukazały się cztery postaci wspinające się na wzgórze. Wyglądało na to, że dwie z nich pomagają iść trzeciej, a czwarta kuśtyka za nimi. Z daleka krew na jej czole wyglądała, jakby była czarna.

– Pomocy! – wołała jedna z nich. Pozostałe przyłączyły się do niej. – Jesteśmy tutaj. Potrzebujemy pomocy, potrzebujemy lekarza. Błagam, pomóżcie. Dzięki Bogu, dzięki Bogu, że was znalazłyśmy.

Poszukiwacze ruszyli biegiem, mężczyźni z minibusa, porzuciwszy swoje telefony, deptali im po piętach.

– Zgubiłyśmy się – mówił jakiś głos.

– Zgubiłyśmy ją – dodał inny.

Trudno było rozróżnić je w ciemności. Kobiety wołały, płakały, ich głosy mieszały się.

– Czy jest z wami Alice? Udało się jej? Jest bezpieczna?

W ogólnym zamieszaniu wśród panującej nocy nie sposób było odgadnąć, która z czterech kobiet pytała o Alice.

Później, kiedy było już tylko gorzej, każda z nich upierała się, że była to ona.Rozdział 1

– Tylko nie wpadnij w panikę.

Agent federalny Aaron Falk, który bynajmniej nie miał takiego zamiaru, zamknął czytaną właśnie książkę. Przełożył komórkę do sprawnej dłoni i usiadł wyprostowany na łóżku.

– Dobrze.

– Alice Russell zaginęła. – Jego rozmówczyni wymówiła imię i nazwisko ściszonym głosem. – Rzekomo.

– Jak to zaginęła? – Falk odłożył książkę na bok.

– Naprawdę. Tym razem nie chodzi tylko o to, że nie odbiera od nas telefonów.

Falk usłyszał, jak Carmen Cooper wzdycha po drugiej stronie. Odkąd pracowali razem, czyli od trzech miesięcy, nigdy nie słyszał jej tak zestresowanej, co samo w sobie było niezwykle znaczące.

– Zgubiła się gdzieś w parku Giralang Ranges – kontynuowała Carmen.

– W Giralang?

– No tak, to tam na wschodzie, kojarzysz?

– Wiem, gdzie to jest – odparł. – Chodziło mi raczej o reputację tego miejsca.

– Sprawa Martina Kovaca? Na szczęście w niczym jej to nie przypomina.

– Na szczęście. Poza tym to było dwadzieścia lat temu.

– Raczej dwadzieścia pięć.

Pewnych rzeczy jednak nawet czas nie zaciera. Falk był zaledwie nastolatkiem, kiedy Giralang Ranges po raz pierwszy pojawiło się w serwisach informacyjnych. W trakcie kolejnych dwóch lat powracało jeszcze trzykrotnie. Za każdym razem na ekranach telewizorów w całym kraju wyświetlano ujęcia grup poszukiwawczych przeczesujących busz w asyście psów tropiących. Znaleźli większość ciał – w końcu.

– Co ona tam w ogóle robiła? – zapytał.

– Wyjazd integracyjny z pracy.

– Żartujesz?

– Niestety nie. Włącz telewizję, wszystko jest w wiadomościach. Trwa akcja poszukiwawcza.

– Chwileczkę. – Falk wstał z łóżka w samych bokserkach, włożył podkoszulek. Nocne powietrze było chłodne. Poszedł do salonu i włączył kanał emitujący wiadomości przez całą dobę. Prezenter informował o obradach parlamentu.

– Nic się nie stało. To tylko praca. Idź spać. – Falk usłyszał, jak Carmen szepcze mu do ucha, ale uświadomił sobie, że te słowa nie były skierowane do niego. Odruchowo wyobrażał sobie, że siedzi w ich wspólnym pokoju w pracy, przy biurku, które zostało tam wciśnięte dwanaście tygodni wcześniej. Od tamtej pory współpracowali bardzo blisko – i to dosłownie. Kiedy Carmen wyciągała nogi, zahaczała o jego krzesło. Falk spojrzał na zegar. Było po dziesiątej w sobotnią noc – to oczywiste, że Carmen jest w domu.

– Widzisz? – zapytała szeptem przez wzgląd na osobę, z którą przebywała, zapewne narzeczonego.

– Jeszcze nie. – Falk nie miał potrzeby mówić cicho. – Chwileczkę. – Na dole ekranu pojawił się pasek informacyjny. – Mam.

O ŚWICIE WZNOWIENIE AKCJI POSZUKIWAWCZEJ W GIRALANG RANGES. ZAGINĘŁA TURYSTKA Z MELBOURNE, ALICE RUSSELL (45 l.).

– Turystka z Melbourne? – zdziwił się Falk.

– Wiem.

– Od kiedy Alice… – urwał. W wyobraźni odtworzył obraz jej butów: wysokie obcasy, wąskie noski.

– Wiem. W wiadomościach podali, że był to jeden z tych wyjazdów integracyjnych. Była w grupie osób, które wysłano na kilka dni i…

– Na kilka dni? To kiedy ona właściwie zaginęła?

– Nie jestem pewna. Chyba zeszłej nocy.

– Dzwoniła do mnie – powiedział Falk.

Po drugiej stronie zapadła cisza. Po chwili Carmen zapytała:

– Kto? Alice?

– Tak.

– Kiedy?

– Wczoraj w nocy. – Falk odsunął komórkę od ucha i zaczął przeglądać listę nieodebranych połączeń. – Jesteś tam? Dokładnie rzecz biorąc, to było dzisiaj nad ranem, około czwartej trzydzieści. Nie usłyszałem. Dopiero kiedy się obudziłem, zobaczyłem, że mam wiadomość na poczcie głosowej.

Znów chwila milczenia.

– I co powiedziała?

– Nic.

– Zupełnie nic?

– Nic a nic. Myślałem, że telefon włączył się jej w kieszeni.

W komunikacie informacyjnym zamieszczono aktualne zdjęcie Alice Russell. Wyglądało na zrobione podczas jakiegoś przyjęcia. Blond włosy upięte w wymyślny sposób, srebrna sukienka, która nie pozostawiała złudzeń, ile czasu Alice spędzała na siłowni. Wyglądała na dobre pięć lat mniej niż w rzeczywistości, może nawet na jeszcze mniej. W dodatku obdarzyła fotografa uśmiechem, jakim nigdy nie zaszczyciła Carmen i Falka.

– Próbowałem oddzwonić, jak tylko się obudziłem. Około szóstej trzydzieści – dodał Falk, nadal patrząc na ekran. – Ale bez skutku.

Na ekranie telewizora pojawiło się ujęcie Giralang Ranges z lotu ptaka: wzgórza i doliny aż po horyzont, falujący ocean zieleni w słabym świetle zimowego słońca.

O ŚWICIE WZNOWIENIE AKCJI POSZUKIWAWCZEJ…

Carmen milczała, Falk słyszał jej oddech. Na ekranie park wydawał się bardzo duży. A nawet ogromny. Gęsto rosnące drzewa uniemożliwiały oku kamery zarejestrowanie czegokolwiek więcej.

– Odsłucham pocztę głosową jeszcze raz – powiedział Falk. – I oddzwonię do ciebie.

– Dobrze.

Falk usiadł na kanapie w półmroku rozświetlanym jedynie przez migającą niebieską poświatę telewizora. Nie zaciągnął zasłon i za swoim niewielkim balkonem widział łunę Melbourne. Czerwone światło sygnalizacyjne na budynku Eureka Tower rytmicznie zapalało się i gasło.

O ŚWICIE WZNOWIENIE AKCJI POSZUKIWAWCZEJ…

Wyłączył telewizor i wybrał numer poczty głosowej. Połączenie odebrane o 4.26 z telefonu Alice Russell.

Z początku Falk nic nie słyszał, więc przycisnął aparat mocniej do ucha. Niewyraźne szumy przez pięć sekund. Dziesięć. Tym razem słuchał nagrania do samego końca. Fale białego szumu, dobywające się jakby spod wody. Zdławiony dźwięk, który mógł być jakimś słowem. Wtem zupełnie znikąd pojawił się głos. Falk gwałtownie odsunął telefon od ucha i spojrzał na niego. Głos był tak cichy, że miał wątpliwości, czy się nie przesłyszał.

Powoli dotknął ekranu. Mieszkanie było pogrążone w ciszy, a Falk zamknął oczy i odtworzył nagranie ponownie. Nic, nic i nagle w zupełnej ciemności odległy głos wypowiedział dwa słowa prosto do jego ucha:

– …skrzywdzić ją…Rozdział 2

Jeszcze przed świtem Carmen podjechała pod mieszkanie Falka. On już czekał z plecakiem na chodniku. Jego buty były sztywne, bo nieużywane.

– Posłuchajmy tego nagrania – powiedziała, kiedy wsiadł. Jej fotel kierowcy był odsunięty do tyłu. Carmen była jedną z niewielu kobiet, które Falk spotkał w swoim życiu, na tyle wysokich, żeby patrzeć mu w oczy, kiedy stali twarzą w twarz.

Falk włączył głośnik w swoim telefonie i nacisnął przycisk. W samochodzie rozległy się trzaski. Pięć, dziesięć sekund ciszy, a później dwa słowa – ciche, ledwo słyszalne. Kilka zdławionych dźwięków i koniec połączenia.

Carmen zmarszczyła brwi.

– Jeszcze raz.

Zamknęła oczy, a Falk przyglądał się jej twarzy, kiedy słuchała. Carmen miała trzydzieści osiem lat, czyli była o pół roku od niego starsza – o tyle dłuższy miała też staż pracy w policji federalnej, ale współpracowali ze sobą po raz pierwszy. Była nowa w jednostce wywiadu finansowego w Melbourne, ponieważ dopiero niedawno przeprowadziła się z Sydney. Falk nie był w stanie orzec, czy żałuje tej decyzji. Carmen otworzyła oczy; w pomarańczowym świetle latarni ulicznej jej skóra i włosy wydawały się o ton ciemniejsze niż zazwyczaj.

– Skrzywdzić ją – powiedziała.

– Ja też tak słyszę.

– Czy udało ci się usłyszeć coś jeszcze pod sam koniec?

Falk pogłośnił dźwięk maksymalnie i ponownie włączył nagranie. Wstrzymał oddech, wytężając słuch.

– Teraz – przerwała Carmen. – Czy ktoś powiedział właśnie „Alice”?

Odsłuchali całość ponownie i Falkowi wydawało się, że wychwycił wśród szumu dźwięk głosu.

– Sam nie wiem – zawahał się. – Może to tylko zakłócenia.

Carmen włączyła silnik. O tej porze zabrzmiał wyjątkowo głośno. Dopiero kiedy wyjechała na ulicę, odezwała się ponownie:

– Na ile jesteś pewien, że to głos Alice?

Falk spróbował przypomnieć sobie tembr jej głosu. Był raczej charakterystyczny, często szorstki, zawsze zdecydowany.

– Nic nie wskazuje na to, żeby to nie była ona. Ale ledwo cokolwiek słychać.

– To prawda. Nie jestem nawet w stanie stwierdzić, że mówi to kobieta.

– Zgoda.

Melbourne w bocznym lusterku oddalało się coraz bardziej. Przed nimi od wschodu niebo z czarnego stawało się granatowe.

– Zdaję sobie sprawę, że Alice jest wrzodem na dupie – powiedział. – Ale naprawdę mam nadzieję, że nie wpędziliśmy jej w kłopoty.

– Ja też. – Pierścionek zaręczynowy Carmen błysnął, kiedy skręciła kierownicę, aby wjechać na autostradę. – Co miał do powiedzenia ten policjant stanowy? Jak on się nazywa?

– King.

Po tym jak zeszłej nocy Falk skończył odsłuchiwać wiadomość od Alice, niezwłocznie zadzwonił na posterunek policji stanowej. Minęło dobre pół godziny, zanim oddzwonił do niego starszy sierżant prowadzący poszukiwania.

– Przepraszam – rzekł King zmęczonym głosem. – Musiałem dotrzeć do telefonu stacjonarnego. Pogoda sprawia, że zasięg jest gorszy niż zwykle. Proszę opowiedzieć mi wszystko o tej wiadomości.

Wysłuchał cierpliwie tego, co Falk miał do powiedzenia.

– Dobrze – odparł. – Widzisz, sprawdziliśmy wykaz połączeń z jej telefonu.

– Jasne.

– Jakiej natury jest wasza znajomość?

– Zawodowa. A nawet poufna. Razem z partnerem prowadzimy pewną sprawę, w której Alice nam pomaga.

– Jak nazywa się twój partner?

– Dokładnie rzecz biorąc, to partnerka. Carmen Cooper.

Falk usłyszał szelest papierów, policjant wszystko sobie zapisywał.

– Czy któreś z was spodziewało się telefonu od zaginionej?

Falk zawahał się.

– Raczej nie.

– Umiesz dobrze poruszać się w buszu?

Falk spojrzał na swoją lewą rękę. Skóra nadal była różowa i dziwnie gładka w miejscach, gdzie poparzenia nie zagoiły się jeszcze zupełnie.

– Nie.

– A twoja partnerka?

– Nie sądzę. – Do Falka dotarło, że tak naprawdę nie miał o tym pojęcia.

Nastąpiła chwila ciszy.

– Według operatora komórkowego dzisiaj nad ranem Alice Russell usiłowała dodzwonić się na dwa numery: 000¹ i twój – powiedział King. – Wiesz dlaczego?

Tym razem Falk nie odpowiedział od razu. W słuchawce słyszał oddech Kinga.

Skrzywdzić ją.

– Wydaje mi się, że najlepiej będzie, jak przyjadę na miejsce – odparł w końcu. – Porozmawiamy twarzą w twarz.

– Myślę, że to dobry pomysł, kolego. Zabierz ze sobą swój telefon.

Dzień 4: Niedziela rano

Kobieta widziała odbicie swojego strachu w oczach trzech towarzyszek. Jej serce waliło jak młotem, słyszała przyspieszone oddechy pozostałych. Skrawek nieba wyzierający spomiędzy koron drzew nad ich głowami był szary. Wiatr potrząsnął gałęziami, strącając na nie krople wody. Żadna się nawet nie wzdrygnęła. Za ich plecami zatrzeszczały przegniłe bale drewnianej chatki.

– Musimy się stąd wydostać. Natychmiast – powiedziała.

Obie osoby po jej lewej stronie skwapliwie pokiwały głowami – strach malujący się w ich oczach sprawił, że choć raz były zgodne. Towarzyszka po prawej po krótkiej chwili wahania również na to przystała.

– A co z…

– Z czym?

– Co z Alice?

Zapanowała potworna cisza. Słychać było jedynie skrzypienie i szum drzew, w których cieniu stała cała czwórka.

– Alice sama jest sobie winna.Rozdział 3

Kiedy Falk i Carmen zatrzymali się kilka godzin później, było już zupełnie jasno, a miasto zostało daleko za nimi. Stanęli na poboczu, żeby rozprostować nogi, chmury rzucały ruchome cienie na ogrodzoną ziemię. W oddali majaczyły nieliczne domy i zabudowania. Minęła ich ciężarówka wioząca sprzęty rol nicze – jedyny samochód, jaki widzieli przez ostatnie trzydzieści kilometrów drogi. Hałas przestraszył stado kakadu, które ze skrzekiem i furkotem poderwały się z pobliskiego drzewa.

– Jedźmy – powiedział Falk, biorąc od Carmen kluczyki, i wsiadł za kierownicę jej wysłużonego brązowego sedana. Zapalił silnik. Wszystko natychmiast wydało mu się znajome. – Miałem kiedyś taki samochód.

– Ale miałeś na tyle oleju w głowie, żeby się go pozbyć? – Carmen usadowiła się na miejscu dla pasażera.

– Nie z własnej woli. Został zniszczony, kiedy na początku roku odwiedziłem swoje rodzinne miasteczko. Prezent powitalny od miejscowych ziomków.

Spojrzała na niego, nieznacznie się uśmiechając.

– Ach tak, słyszałam o tym. Mówisz, że został zniszczony… Pewnie można to tak ująć.

Falk przesunął dłonią po kierownicy z uczuciem żalu – jego nowy samochód był w porządku, ale to nie było to samo.

– Tak w ogóle to jest samochód Jamiego – dodała Carmen. – Lepiej się nadaje na dłuższe dystanse niż mój.

– Jasne. A jak się ma Jamie?

– Dobrze. Jak zawsze.

Falk nie wiedział, co to znaczy w przypadku Jamiego. Spotkał narzeczonego Carmen tylko raz. Muskularny gość w dżinsach i podkoszulku, idealnie nadający się do swojej pracy w dziale marketingu firmy produkującej napoje dla sportowców. Uścisnął dłoń Falka i dał mu butelkę z czymś niebieskim i musującym, dzięki czemu miał „uzyskać lepsze efekty”. Uśmiechał się szczerze, ale na jego twarzy pojawiło się coś jeszcze, kiedy przyglądał się wysokiemu i chudemu ciału Falka, jego włosom tak jasnym, że niemal białym, jego poparzonej ręce. Gdyby Falk miał zgadywać, powiedziałby, że była to ulga.

Leżący na desce rozdzielczej telefon Falka wydał cichy dźwięk. Mężczyzna przeniósł spojrzenie z pustej drogi na ekran, następnie podał aparat Carmen.

– Sierżant przysłał nam e-mail.

Carmen otworzyła wiadomość.

– Dobra, pisze, że w wyprawie uczestniczyły dwie grupy: męska i żeńska – każda miała osobną trasę do pokonania. Przysłał nam też imiona i nazwiska współtowarzyszek Alice Russell.

– Obie grupy to pracownicy BaileyTennants?

– Na to wygląda. – Carmen sięgnęła po swój telefon i wyszukała w internecie stronę firmy. Kątem oka Falk dostrzegł czarno-srebrną nazwę firmy rachunkowej. – Okej. Breanna McKenzie i Bethany McKenzie – przeczytała z telefonu. – Breanna to asystentka Alice, prawda? – Carmen nacisnęła na ekran. – Tak, zgadza się. Dobry Boże, wygląda jak żywa reklama suplementów diety.

Podsunęła Falkowi pod nos telefon, na którym widniało firmowe zdjęcie dwudziestoparoletniej uśmiechniętej dziewczyny. Było jasne, co Carmen miała na myśli. Nawet w niekorzystnym biurowym oświetleniu Breanna McKenzie wyglądała jak ktoś, kto codziennie rano biega, z oddaniem ćwiczy jogę i co niedziela z pietyzmem nakłada maskę odżywczą na swoje lśniące czarne włosy.

Carmen ponownie wpisała coś w telefonie.

– Nie ma żadnych wyników dotyczących Bethany. Myślisz, że to siostry?

– Możliwe.

Pewnie do tego bliźniaczki, pomyślał Falk. Breanna i Bethany. Bree i Beth. Bez wątpienia rodzeństwo.

– Dowiemy się, o co z nią chodzi – powiedziała Carmen. – Następna jest Lauren Shaw.

– Już się z nią zetknęliśmy, prawda? – przypomniał sobie Falk. – Pracownica średniego szczebla, tak?

– Tak, jest kierowniczką strategiczną w dziale planowania. Cokolwiek to znaczy.

Czymkolwiek by się zajmowała, szczupła twarz Lauren niczego nie zdradzała. Trudno było nawet oszacować jej wiek, ale Falk zakładał, że może mieć czterdzieści pięć–pięćdziesiąt lat. Miała jasnobrązowe włosy, a jej szare oczy patrzyły wprost w obiektyw, zachowując wyraz tak neutralny jak na zdjęciu paszportowym.

Carmen wróciła do listy nazwisk.

– Ha!

– Co?

– Wygląda na to, że była z nimi Jill Bailey.

– Naprawdę? – Falk nie spuszczał oczu z drogi, ale ziarno niepokoju, które zeszłej nocy wykiełkowało w jego piersi, rosło i pulsowało.

Carmen nie wyszukała zdjęcia Jill. Oboje znali aż za dobrze ciężkie rysy pani prezes. W tym roku kończyła pięćdziesiąt lat i pomimo drogich ubrań i fryzury dokładnie na tyle wyglądała.

– Jill Bailey. – Carmen przeglądała listę na telefonie. – Cholera. A do tego jej brat był w męskiej grupie.

– Jesteś pewna?

– Tak. Daniel Bailey, dyrektor generalny. Wszystko jest czarno na białym.

– Nie podoba mi się to.

– Mnie też nie. Ani trochę.

Carmen stukała delikatnie paznokciami o telefon, zastanawiając się.

– No dobra. Nie mamy wystarczających informacji, żeby wysnuć jakiekolwiek wnioski – powiedziała w końcu. – Wiadomość na twojej poczcie głosowej jest zupełnie wyrwana z kontekstu. Uwzględniając każdy punkt widzenia – realistyczny, statystyczny – Alice Russell najprawdopodobniej zboczyła ze szlaku przypadkowo i się zgubiła.

– Tak, pewnie tak.

Żadne z nich nie mówiło tego z przekonaniem.

Jechali dalej – z każdym kilometrem kolejne stacje radiowe traciły zasięg. Carmen kręciła pokrętłem, aż trafiła w końcu na fale średnie. Z wiadomości o pełnej godzinie dowiedzieli się, że nadal trwały poszukiwania turystki z Melbourne. Droga łagodnie skierowała ich na północ i nagle Falk dostrzegł na horyzoncie wzgórza Giralang Ranges.

– Byłaś tu kiedyś? – zapytał.

Carmen potrząsnęła głową.

– Nie. A ty?

– Nie. – Nigdy tu nie był, ale dorastał w miejscu niewiele różniącym się od tego: odizolowane miasteczko, za którego granicami zaczynał się gąszcz drzew, nieskory, aby kogokolwiek wypuścić.

– Zniechęca mnie historia tego miejsca – mówiła dalej Carmen. – Wiem, że to głupie, ale… – Wzruszyła ramionami.

– Co się w końcu stało z Martinem Kovakiem? – zapytał. – Nadal siedzi?

– Nie jestem pewna. – Carmen ponownie sięgnęła po telefon. – Nie. Już nie żyje. Zmarł trzy lata temu w więzieniu. Miał sześćdziesiąt dwa lata. Właściwie to coś mi teraz świta. Wdał się w bójkę z innym więźniem, uderzył się w głowę i już nie odzyskał przytomności – tak podają na tej stronie. Trudno go żałować.

Falk zgodził się z tym. Pierwsze znaleziono ciało dwudziestokilkuletniej początkującej nauczycielki z Melbourne, która przyjechała na weekend odetchnąć świeżym górskim powietrzem. Znaleźli ją biwakowicze – o wiele za późno. Zamek jej szortów był rozerwany i brakowało plecaka ze sprzętem turystycznym. Była boso, sznurówki z jej butów morderca zacisnął ciasno na jej szyi.

Musiały minąć kolejne trzy lata, w ciągu których znaleziono ciała dwóch innych kobiet, a zwłok trzeciej nie odszukano nigdy, żeby ze sprawą morderstw zaczęto wiązać nazwisko pracownika sezonowego – Martina Kovaca. Wtedy było już naprawdę za późno.

Na cichy i spokojny park Giralang padł cień. Falk należał do pokolenia, które przechodził dreszcz na sam dźwięk tej nazwy.

– Najwyraźniej Kovac zmarł, nie przyznawszy się do zamordowania tych trzech kobiet – powiedziała Carmen znad telefonu. – Ani tamtej czwartej, której ciała nigdy nie znaleziono. Sarah Sondenberg. To naprawdę smutna sprawa. Miała zaledwie osiemnaście lat. Pamiętasz, jak jej rodzice występowali z apelami w telewizji?

Falk pamiętał. Dwadzieścia lat później nadal pamiętał wyraz rozpaczy w oczach rodziców Sarah.

Carmen próbowała dowiedzieć się czegoś więcej, ale w końcu poddała się z westchnieniem.

– Przykro mi, strona się zawiesiła. Kłopoty z sygnałem.

Nic dziwnego. Drzewa rosnące wzdłuż drogi rzucały cień, który skutecznie blokował poranne światło.

– Chyba jesteśmy już poza zasięgiem.

Nie odzywali się, dopóki nie zjechali z głównej drogi. Carmen wyciągnęła mapę i przejęła rolę pilota na coraz węższych drogach wśród coraz większych wzgórz. Minęli rząd sklepików mających w ofercie pocztówki i ekwipunek turystyczny. Na samym końcu znajdowały się supermarket i stacja samochodowa. Falk sprawdził wskaźnik paliwa i włączył kierunkowskaz. Wysiedli oboje, Falk tankował paliwo, ziewając – wczesny start zaczął dawać się im we znaki. Powietrze było rześkie i chłodniejsze niż w mieście. Carmen z jękiem rozciągała zesztywniałe mięśnie, a on wszedł do środka, żeby zapłacić.

Mężczyzna za ladą miał na sobie czapkę i kilkudniowy zarost. Na widok Falka trochę się wyprostował.

– Jedziecie do parku? – zagadnął pospiesznie, jakby od dawna z nikim nie rozmawiał.

– Tak.

– Szukacie tej zaginionej?

Falk zamrugał zdziwiony.

– Zgadza się.

– Całe mnóstwo osób przewinęło się tędy właśnie w tym celu. Wezwali ochotników. Wczoraj było tu pewnie ze dwadzieścia osób. Ruch cały dzień jak w godzinach szczytu. Dzisiaj nie było lepiej. – Potrząsnął głową z niedowierzaniem.

Falk rozejrzał się dyskretnie. Na podjeździe oprócz ich samochodu nie stał żaden inny. W sklepie nie było nikogo oprócz ich dwóch.

– Mam nadzieję, że szybko ją znajdą – mówił dalej sprzedawca. – Kiepska sprawa takie zaginięcie. Dla interesów też. Odstrasza ludzi. Pewnie za bardzo się im kojarzy. – Nie rozwinął tej myśli. Nie było potrzeby przywoływać Martina Kovaca – przynajmniej nie tu.

– Są jakieś nowiny? – zapytał Falk.

– Nie. Nie sądzę jednak, żeby im się poszczęściło, bo nikt nie wracał. A zatrzymują się u mnie, jak jadą w obie strony. W tę i z powrotem. Następna stacja jest za pięćdziesiąt kilometrów. Wszyscy tankują tutaj. Na wszelki wypadek, wiesz? Atmosfera tego miejsca sprawia, że wolą się zabezpieczyć. – Wzruszył ramionami. – Nie ma tego złego.

– Od dawna tutaj mieszkasz?

– Wystarczająco.

Kiedy Falk podawał mu swoją kartę kredytową, zauważył migające czerwone światełko za ladą.

– Masz kamery nad dystrybutorami paliwa? – zapytał, a sprzedawca spojrzał na zewnątrz. Carmen stała oparta o samochód z zamkniętymi oczami i twarzą skierowaną ku niebu.

– Tak, oczywiście. – Sprzedawca przyglądał się jej o sekundę za długo. – Nie mam wyboru. Przez większość czasu jestem tutaj sam. Nie mogę ryzykować, że ktoś odjedzie bez płacenia.

– Czy zaginiona ze swoimi koleżankami również tu była?

– Tak. W czwartek. Policja już zabrała nagranie.

Falk wyciągnął legitymację służbową.

– Jest szansa na kopię?

Gość spojrzał na nią i wzruszył ramionami.

– Daj mi chwilę.

Zniknął w biurze na zapleczu. Falk, czekając na jego powrót, wyglądał przez przeszklone frontowe drzwi. Za podjazdem nie widział nic oprócz ściany zieleni. Wzgórza zakrywały niebo. Nagle poczuł się osaczony. Podskoczył, kiedy sprzedawca wrócił z pendrive’em.

– Ostatnie siedem dni – powiedział, podając mu go.

– Dzięki. Jestem wdzięczny.

– Nie ma sprawy, mam nadzieję, że się przyda. Nikt nie chciałby zgubić się tutaj na zbyt długo. Jak dopadnie cię panika, to już po tobie. Po kilku dniach wszystko zaczyna wyglądać tak samo, przestajesz wierzyć własnym oczom. – Spojrzał na zewnątrz. – Można oszaleć.

Dzień 1: Czwartek po południu

Szyba minivana pokryła się drobnymi kropelkami deszczu, kiedy samochód wreszcie się zatrzymał. Kierowca zgasił silnik i obrócił się na siedzeniu.

– Jesteśmy na miejscu.

Dziewięć głów obróciło się w stronę okien.

– Wysiądę tylko pod warunkiem, że pójdziemy w lewo, a nie w prawo – zawołał męski głos z tylnego siedzenia, wywołując wybuch śmiechu u pozostałych.

Po lewej stał ciepły i zaciszny domek gościnny – jego drewniane ściany dobrze chroniły przed chłodem, wewnątrz paliło się światło.

Po prawej znajdował się błotnisty szlak oznaczony spłowiałym drogowskazem. Eukaliptusy rosnące po jego obu stronach splatały swoje gałęzie, tworząc sklepienie nad meandrującą ścieżką, która ostro skręcała w busz i znikała z pola widzenia.

– Przykro mi, stary, dziś wszyscy idą w prawo.

Kierowca otworzył drzwi, wpuszczając podmuch lodowatego powietrza. Pasażerowie jeden po drugim zaczęli się zbierać.

Bree McKenzie odpięła pas bezpieczeństwa i wysiadła, cudem omijając sporą kałużę. Obróciła się z ostrzeżeniem na ustach, ale dla Alice było już za późno. Jej blond włosy zsunęły się na twarz, oślepiając ją, kiedy jednym butem wylądowała w wodzie.

– Cholera – rzuciła, zakładając włosy za ucho i spoglądając w dół. – Niezły początek.

– Przepraszam – powiedziała odruchowo Bree. – Przemókł ci?

Alice obejrzała but.

– Nie. Upiekło mi się tym razem. – Moment niepewności, ale w końcu Alice uśmiechnęła się i ruszyła dalej. Bree odetchnęła z ulgą.

Zadrżała z zimna, więc zapięła kurtkę pod samą szyję. Powietrze było rześkie i przesiąknięte zapachem butwiejących eukaliptusów. Bree zauważyła, że wyżwirowany parking był niemal pusty. To nie sezon, domyśliła się. Obeszła van, żeby odebrać swój plecak z bagażnika. Cały ekwipunek wyglądał na cięższy, niż to zapamiętała.

Szczupła i wysoka Lauren Shaw pochylała się, próbując wydostać swój plecak z samego spodu.

– Pomóc ci? – Bree nie znała Lauren tak dobrze jak niektórych innych starszych pracowników, ale wiedziała, jak być pomocną.

– Nie, nie trzeba…

– To nie problem. – Bree sięgnęła po plecak w momencie, kiedy Lauren udało się go oswobodzić. Nastąpiła niezręczna szamotanina, bo obie ciągnęły go w przeciwnych kierunkach.

– Wydaje mi się, że sobie poradziłam. Dziękuję. – Oczy Lauren miały ten sam zimny szary odcień co niebo nad ich głowami, ale posłała Bree nieznaczny uśmiech. – Może pomóc tobie?

– Och nie. – Bree machnęła ręką. – Nie trzeba. Dziękuję. – Spojrzała w górę. Chmury stawały się coraz cięższe. – Mam nadzieję, że nie będzie padać.

– Prognoza mówi co innego.

– Och. No cóż, nigdy do końca nie wiadomo.

– Tak. – Lauren wydawała się niemal rozbawiona optymizmem Bree. – Nigdy nie wiadomo do ostatniej chwili. – Chciała powiedzieć coś jeszcze, ale Alice ją zawołała. Lauren obejrzała się i zarzuciła plecak na ramię. – Przepraszam.

Odeszła z chrzęstem po żwirze, zostawiając Bree przy bagażach. Dziewczyna wyciągnęła swój plecak i usiłowała go założyć, chwiejąc się nieznacznie pod nieoczekiwanym ciężarem.

– Przyzwyczaisz się.

Bree obejrzała się i zobaczyła szczerzącego się do niej kierowcę. Kiedy wsiedli do minibusa w Melbourne, przedstawił się, ale ona nie zaprzątała sobie głowy zapamiętywaniem jego imienia. Dopiero teraz przyjrzała się mu z uwagą. Był młodszy, niż się jej wydawało, prawdopodobnie miał tyle lat co ona lub niewiele więcej. W każdym razie nie więcej niż trzydzieści i miał żylaste ręce wspinacza. Był szczupły, lecz wyglądał przy tym na silnego. Na jego flanelowej koszuli widniał wyszyty napis „Executive Adventures”, ale nie miał plakietki z imieniem. Bree nie mogła rozstrzygnąć w myślach, czy był przystojny, czy nie.

– Dopasuj go sobie. – Mężczyzna pomógł jej założyć plecak. – To ci naprawdę pomoże.

Jego długie palce poprawiały sprzączki i zatrzaski, aż w końcu plecak, choć nadal nie lekki, stał się o wiele lżejszy. Bree już miała mu podziękować, kiedy poczuła w wilgotnym powietrzu zapach dymu papierosowego. Oboje odwrócili się w kierunku, z którego dolatywał. Bree nie miała wątpliwości, kogo zobaczy.

Bethany McKenzie stała przygarbiona w pewnej odległości od pozostałych. Jedną dłonią osłaniała papierosa przed podmuchami wiatru, drugą wcisnęła do kieszeni kurtki. Podczas jazdy spała, jej głowa obijała się o okno, a kiedy się obudziła, wyglądała na zawstydzoną.

Kierowca odchrząknął.

– Tutaj nie wolno palić.

Beth przestała się zaciągać.

– Jesteśmy na zewnątrz.

– Koło drewnianych domków. Tu nigdzie nie można palić.

Przez chwilę wyglądało na to, że Beth będzie się kłócić, ale czując na sobie spojrzenia wszystkich, tylko wzruszyła ramionami i zdeptała niedopałek czubkiem buta. Owinęła się ciaśniej płaszczem. Bree widziała, że jest stary i już na nią nie pasuje.

Kierowca ponownie przeniósł uwagę na Bree i z konspiracyjnym uśmiechem zagadnął:

– Długo z nią pracujesz?

– Pół roku. Ale znam ją od zawsze. To moja siostra.

Mężczyzna patrzył to na nią, to na Beth zdumiony, tak jak Bree przypuszczała.

– Naprawdę?

Bree odchyliła nieznacznie głowę i przeciągnęła dłonią po swoich ciemnych, związanych w kucyk włosach.

– Dokładniej rzecz ujmując, jesteśmy bliźniaczkami. Identycznymi – dodała, bo była pewna, że jego mina ją ubawi. Nie zawiodła się. Już chciał coś powiedzieć, kiedy w oddali rozległ się grzmot. Wszyscy spojrzeli w niebo.

– Przepraszam – powiedział kierowca, znów się szczerząc. – Lepiej już pojadę, żebyście mogli wyruszyć. Będziecie mieli wystarczająco dużo czasu, żeby dotrzeć do obozowiska przed zmrokiem. Jedyne, co jest gorsze od rozkładania namiotu w deszczu, to pospieszne rozkładanie namiotu w deszczu.

Wyciągnął pozostałe plecaki z bagażnika i spojrzał na Jill Bailey, która z trudem próbowała przełożyć swoją pulchną rękę przez ramiączko plecaka. Bree ruszyła jej z pomocą, przytrzymując plecak, podczas gdy jej szefowa nieudolnie się z nim szamotała.

– Chcecie już zacząć? – zapytał Jill kierowca. – Mogę wyprawić grupę kobiecą w drogę. Czy chcecie zaczekać, aż wszyscy dotrą na miejsce?

Jill w końcu z trudem udało się założyć plecak i stała, sapiąc z poczerwieniałą z wysiłku twarzą. Spojrzała na drogę dojazdową. Była pusta. Zmarszczyła brew.

– Daniel ma taki samochód, że powinien dotrzeć tutaj przed nami – zauważył jeden z mężczyzn, wywołując uprzejmy śmiech.

Na ustach Jill pojawił się cień służbowego uśmiechu, jednak nic nie powiedziała. Daniel Bailey mógł być jej bratem, ale był też dyrektorem generalnym firmy. Bree uważała, że to dawało mu prawo do spóźnienia.

Bree obserwowała Jill, kiedy dziesięć minut przed planowanym odjazdem minibusa sprzed siedziby BaileyTennants w Melbourne zadzwonił jej telefon. Jill oddaliła się, aby nikt jej nie słyszał, i stojąc na szeroko rozstawionych nogach z ręką opartą na biodrze, wysłuchiwała swojego rozmówcy.

Jak zawsze Bree próbowała odgadnąć, co oznaczał wyraz jej twarzy. Może rozdrażnienie? Niekoniecznie. Często trudno go było rozszyfrować. W każdym razie, kiedy Jill wróciła do minibusa, chwilowy grymas zniknął już z jej twarzy.

– Daniela coś zatrzymało – powiedziała po prostu. – Praca, jak zawsze. Pojadą bez niego. Dojedzie do nich swoim samochodem.

Teraz, kiedy wszyscy szwendali się między domkami, Bree zauważyła, że Jill zaciska usta. Chmury stawały się coraz cięższe, na kurtkę Bree spadło kilka kropel deszczu. Droga nadal była pusta.

– Naprawdę nie ma sensu, żebyśmy wszyscy czekali – powiedziała Jill, obracając się do czterech mężczyzn stojących z plecakami koło minibusa. – Daniel nie może być daleko.

Nie przeprosiła za brata, za co Bree była jej wdzięczna. To właśnie podziwiała w niej najbardziej: że nie wynajdywała żadnych wymówek.

Mężczyźni uśmiechnęli się i wzruszyli ramionami. W porządku. Jakżeby inaczej, pomyślała Bree. Daniel Bailey był ich szefem. Co innego mogliby powiedzieć?

– No dobra. – Kierowca klasnął w ręce. – Ruszajmy, drogie panie. Za mną.

Pięć kobiet spojrzało po sobie, a następnie poszło za nim przez parking. Czerwona kraciasta koszula kierowcy odznaczała się na tle zgaszonej zieleni i brązu buszu. Żwir chrzęszczący pod ich butami szybko ustąpił błotnistej trawie. Kierowca zatrzymał się na początku szlaku i oparł się o stary drewniany drogowskaz. Poniżej wyciętej strzałki znajdowały się dwa słowa: „Mirror Falls”.

– Macie wszystko? – zapytał.

Bree poczuła, jak wszystkie oczy zwracają się w jej stronę, więc sprawdziła kieszenie swojej kurtki. Starannie złożona nowiutka mapa i kompas w plastikowej obudowie były na miejscu. Bree została oddelegowana na kilkugodzinny kurs orientacji w terenie. Nagle dotarło do niej, że to bardzo niewiele.

– Nie przejmuj się – pocieszył ją kierowca. – Na tym etapie prawie w ogóle nie będziesz ich potrzebować. Wystarczy, że będziecie szły przed siebie, a dojdziecie do pierwszego obozowiska. Nie można go przegapić. Później trzeba będzie parę razy skręcić, ale miejcie po prostu oczy szeroko otwarte, to wszystko będzie dobrze. Spotkamy się na końcu trasy w niedzielę. Któraś z was ma zegarek? Dobrze. Macie czas do południa. Kara za każde piętnaście minut spóźnienia.

– A jeśli skończymy wcześniej? Czy będziemy mogły wrócić szybciej do Melbourne?

Kierowca spojrzał na Alice.

– Dobrze, że jesteś taka pewna siebie.

Wzruszyła ramionami.

– Muszę być gdzieś w niedzielę wieczorem.

– Jasne. No cóż, wydaje mi się, że tak. Jeśli obie grupy dotrą na miejsce zbiórki wcześniej. – Kierowca spojrzał w stronę mężczyzn, którzy stali oparci o busa i rozmawiali, nadal w niepełnym składzie. – Tylko nie lećcie na złamanie karku. W niedzielę i tak nie ma korków. Jeśli dotrzecie do celu na dwunastą, wrócicie do miasta późnym popołudniem.

Alice już się nie odezwała, tylko zacisnęła mocniej usta. Bree dobrze znała ten jej wyraz twarzy, ponieważ starała się go nie wywoływać.

– Jeszcze jakieś pytania? – Kierowca spojrzał na każdą z pięciu twarzy z osobna. – Dobrze. A teraz zróbmy zdjęcie grupowe do waszego newslettera.

Bree zauważyła wahanie Jill. Ich firmowy newsletter ani nie ukazywał się regularnie, ani, delikatnie rzecz ujmując, nie zawierał nic ciekawego. Jill poklepała się po kieszeni bez przekonania.

– Nie mam. – Spojrzała w kierunku busa, gdzie jej telefon leżał w woreczku strunowym obok siedzenia kierowcy.

– W porządku. Zrobię swoim – odparł kierowca, wyciągając aparat z kieszeni polaru. – Stańcie razem. Trochę bliżej. Teraz dobrze. Obejmijcie się, drogie panie. Udawajcie, że się lubicie.

Bree poczuła, że Jill objęła ją w talii, i się uśmiechnęła.

– Super. Gotowe. – Kierowca spojrzał na ekran. – No, to już wszystko. W drogę i powodzenia. I bawcie się dobrze, jasne?

Odwrócił się, pomachawszy ręką na pożegnanie, i pięć kobiet zostało samych. Stały nieruchomo w swoich pozach, aż w końcu Jill wyswobodziła się ze wspólnych objęć i pozostałe rozplotły swoje ramiona. Bree spojrzała na Jill i zobaczyła, że szefowa patrzy prosto na nią.

– Jak daleko do pierwszego obozowiska?

– Och, chwileczkę. – Bree rozłożyła mapę, mocując się z wiatrem, który zaginał jej rogi. Punkt startowy był zakreślony, a trasa zaznaczona na czerwono. Słyszała, jak jej towarzyszki zakładały plecaki, podczas gdy ona usiłowała dotrzeć palcem po mapie do ich pierwszego miejsca noclegowego. Gdzie ono było? Krople deszczu uderzały o mapę, a jeden róg się zagiął. Rozprostowała go ponownie, najlepiej jak umiała, i odetchnęła po cichu z ulgą, kiedy zauważyła poszukiwane miejsce tuż obok swojego kciuka. – Okej, to niedaleko – powiedziała, usiłując odczytać skalę u dołu mapy. – Jest nie najgorzej.

– Podejrzewam, że dla ciebie „nie najgorzej” może oznaczać coś innego niż dla mnie – zauważyła Jill.

– Jakieś dziesięć kilometrów? – Niezamierzenie słowa Bree zabrzmiały jak pytanie. – Nie więcej niż dziesięć.

– Dobrze. – Jill podciągnęła plecak wyżej na ramionach. Wyglądała, jakby było jej bardzo niewygodnie. – Prowadź.

Bree ruszyła przed siebie. Na ścieżce z każdym krokiem robiło się coraz ciemniej z powodu gęstwiny gałęzi blokujących dostęp do światła. Słyszała spływające z liści krople wody, z jakiegoś dobrze ukrytego miejsca dobiegały odgłosy dzwońca. Obejrzała się przez ramię na podążające za nią cztery osoby, których twarze były niewidoczne pod kapturami. Najbliżej niej szła Alice, pasma jej blond włosów powiewały na wietrze.

– Dobrze ci idzie – wyszeptała. Bree po chwili namysłu doszła do wniosku, że nie była to ironia, i uśmiechnęła się.

Za nimi szła Lauren, uważnie się rozglądając. Policzki Jill zdążyły się już zaróżowić z wysiłku. Na samym końcu szła Beth. O pół kroku za wolno, w pożyczonych butach i za ciasnej kurtce. Oczy sióstr się spotkały. Bree nie zwolniła.

Ścieżka zwężała się i zakręcała, ostatnie przebłyski światła z domków letniskowych znikły, a las zamknął się za nimi.