Susza - ebook

PRO­LOG

Śmierć na far­mie nie była prze­cież niczym nie­zwy­kłym, a muchy nie wybrzy­dzały. Nie było dla nich róż­nicy mię­dzy cia­łem ludz­kim a padliną.

Tego lata susza roz­piesz­czała je, dając znaczny wybór. Upa­trzyły sobie w szcze­gól­no­ści nie­ru­chome oczy i lep­kie rany na kor­pu­sach wychu­dłego bydła, które far­me­rzy z Kie­warry odstrze­li­wali z koniecz­no­ści. Brak desz­czu ozna­czał brak paszy. Z kolei brak paszy powo­do­wał, że trudne decy­zje stały się codzien­no­ścią tego małego mia­steczka, gdzie każdy nowy dzień upły­wał pod bez­li­to­śnie roz­ża­rzo­nym błę­ki­tem.

„Prze­ła­mie się”, powta­rzali oko­liczni hodowcy, ale mie­siące mijały i zaczy­nał się już drugi rok suszy. Słowa te jed­nak poda­wano z ust do ust gło­śno i nie­prze­rwa­nie – niczym man­trę, jak rów­nież szep­tano po cichu – niczym modli­twę.

Mete­oro­lo­dzy z Mel­bo­urne byli odmien­nego zda­nia. Pod­czas pro­gnozy pogody, nada­wa­nej o osiem­na­stej z kli­ma­ty­zo­wa­nych stu­diów tele­wi­zyj­nych, pre­zen­te­rzy w gar­ni­tu­rach ze współ­czu­ciem czy­nili na ten temat krótką wzmiankę. Ofi­cjal­nie była to naj­gor­sza sytu­acja od co naj­mniej stu lat. Ten typ pogody wywo­ły­wało zja­wi­sko, które miało nawet swoją nazwę, choć jej wymowy ni­gdy osta­tecz­nie nie udało się usta­lić.

El Niño.

Przy­naj­mniej muchy były zado­wo­lone. Cho­ciaż ich łup tego dnia był dość nie­zwy­kły. Mniej­szy i deli­kat­niej­szy. Nie było to jed­nak decy­du­jące. W istot­nych kwe­stiach nie było róż­nicy. Szkli­ste oczy. Lep­kie rany.

Zwłoki na pola­nie były naj­śwież­sze. Tro­chę wię­cej czasu zajęło muchom odkry­cie dwóch ciał wewnątrz domu, mimo że drzwi pozo­sta­wiono otwarte – jakby w geście zapro­sze­nia. Te owady, które zapu­ściły się w głąb domu, prze­la­tu­jąc jedy­nie nad cia­łem znaj­du­ją­cym się w przed­po­koju, zostały nagro­dzone kolej­nym – tym razem w sypialni. To było mniej­sze, ale i mniej oble­gane.

Pierw­sze na miej­scu, z zado­wo­le­niem roiły się w upale, pod­czas gdy krew pły­nęła, two­rząc nie­mal czarne kałuże na dywa­nie i kafel­kach. Przed domem na sznu­rze na­dal wisiało pra­nie – suche jak pieprz i aż sztywne od słońca. Na kamien­nej ścieżce leżała dzie­cięca hulaj­noga. W pro­mie­niu kilo­me­tra biło tylko jedno ludz­kie serce.

Nikt nie zare­ago­wał, kiedy wewnątrz domu roz­legł się płacz nie­mow­lę­cia.ROZ­DZIAŁ 1

Nawet ci miesz­kańcy Kie­warry, któ­rzy bywali w kościele raz w roku, na Boże Naro­dze­nie, wie­dzieli, że tym razem zabrak­nie w nim miejsc. Kiedy Aaron Falk zaje­chał w tuma­nach kurzu i zwię­dłych liści, przed wej­ściem kłę­bił się szaro-czarny tłum.

Ludzie z deter­mi­na­cją, którą pró­bo­wali ukryć, sta­rali się prze­pchać, mija­jąc sąsia­dów, aby jak naj­szyb­ciej wejść do środka. Po dru­giej stro­nie drogi usta­wili się przed­sta­wi­ciele mediów.

Falk zapar­ko­wał swo­jego sta­rego sedana obok pikapa, który naj­lep­sze lata rów­nież miał już za sobą, i wyłą­czył sil­nik. Ter­kot kli­ma­ty­za­cji ustał i w ciszy wewnątrz samo­chodu natych­miast zro­biło się gorąco. Poświę­cił chwilę, aby zlu­stro­wać tłum, choć tak naprawdę nie miał już na to czasu. Ocią­gał się całą drogę z Mel­bo­urne, tak że zazwy­czaj pię­cio­go­dzinna podróż wydłu­żyła się nie­mal o godzinę. W końcu wysiadł z wozu, zado­wo­lony z tego, że nie dostrzegł nikogo zna­jo­mego.

Upał póź­nego popo­łu­dnia natych­miast otu­lił go szczel­nie niczym koc. Otwo­rzył tylne drzwi, żeby wziąć mary­narkę, i popa­rzył sobie przy tym rękę o roz­grzaną karo­se­rię. Po krót­kim waha­niu się­gnął też po kape­lusz. Brą­zowe płó­cienne nakry­cie głowy z sze­ro­kim ron­dem nie paso­wało do pogrze­bo­wego gar­ni­turu. Jed­nak Falk, któ­rego skóra przez pół roku miała sinawy odcień ski­słego mleka, a przez dru­gie pół była usiana groź­nie wyglą­da­ją­cymi pie­przy­kami, był gotowy na ten modowy nie­takt.

Od uro­dze­nia blady, miał krótko przy­strzy­żone, nie­mal białe włosy, a rzęsy wręcz nie­wi­doczne. W ciągu trzy­dzie­stu sze­ściu lat swo­jego życia czę­sto zasta­na­wiał się, czy austra­lij­skie słońce nie pró­buje mu dać cze­goś do zro­zu­mie­nia. Była to wia­do­mość, którą znacz­nie łatwiej igno­ro­wało się wśród wyso­kich budyn­ków Mel­bo­urne niż w Kie­war­rze, gdzie cień był rzad­kim luk­su­sem.

Falk spoj­rzał prze­lot­nie na drogę wyjaz­dową z mia­steczka, a następ­nie skon­sul­to­wał się ze swoim zegar­kiem. Pogrzeb, stypa, jeden noc­leg i już go tu nie ma. Osiem­na­ście godzin, obli­czył. I ani godziny wię­cej. Mając to na uwa­dze, ruszył w kie­runku tłumu, przy­trzy­mu­jąc ręką kape­lusz z powodu nagłego podmu­chu gorą­cego wia­tru.

Wewnątrz kościół był jesz­cze mniej­szy, niż Falk zapa­mię­tał. Ramię w ramię z obcymi ludźmi pozwo­lił, by tłum poniósł go głę­biej do środka. Zauwa­żyw­szy wolne miej­sce pod ścianą, ruszył ku niemu i sta­nął obok far­mera w baweł­nia­nej koszuli opi­na­ją­cej mu się na brzu­chu. Męż­czy­zna ski­nął mu głową, po czym z powro­tem utkwił spoj­rze­nie w dali. Falk dostrzegł zagię­cia na ręka­wach jego koszuli, które naj­wy­raź­niej jesz­cze chwilę wcze­śniej były pod­wi­nięte.

Falk zdjął z głowy kape­lusz i wachlo­wał się nim ukrad­kiem. Nie mógł się powstrzy­mać, żeby nie rozej­rzeć się wokół. Twa­rze, które z początku wydały mu się obce, teraz sta­wały się coraz bar­dziej zna­jome, jakby zaczął widzieć je wyraź­niej, i poczuł bez­sen­sowne zdzi­wie­nie na widok zmarsz­czek, siwi­zny i dodat­ko­wych kilo­gra­mów.

Star­szy męż­czy­zna dwa rzędy dalej pochwy­cił jego spoj­rze­nie, ski­nął głową i obaj, roz­po­zna­jąc się, wymie­nili smutne uśmie­chy. Jak się nazy­wał? Falk pró­bo­wał sobie przy­po­mnieć. Nie mógł się sku­pić. To był nauczy­ciel. Falk nie­mal widział go, jak stoi przed klasą, dziel­nie usi­łu­jąc przy­bli­żyć znu­dzo­nym nasto­lat­kom geo­gra­fię albo sto­larkę, ale wspo­mnie­nie co rusz mu umy­kało.

Męż­czy­zna ski­nie­niem głowy dał Fal­kowi do zro­zu­mie­nia, że może mu zro­bić obok sie­bie miej­sce, jed­nak ten uprzej­mie potrzą­snął głową i ponow­nie zwró­cił się ku przo­dowi. Nawet w naj­bar­dziej sprzy­ja­ją­cych oko­licz­no­ściach uni­kał poga­du­szek, a prze­cież powód, dla któ­rego zgro­ma­dzili się w tym miej­scu, był prze­ra­ża­jący.

Boże, środ­kowa trumna była taka mała… To, że znaj­do­wała się mię­dzy dwiema peł­no­wy­mia­ro­wymi, tylko pogar­szało sprawę. Jeśli to w ogóle było moż­liwe. Małe dzieci ze sta­ran­nie zacze­sa­nymi wło­sami wska­zy­wały ją pal­cem: „Zobacz, tato. Ta skrzy­nia jest w bar­wach pił­kar­skich”. Te w szkol­nych mun­dur­kach, na tyle duże, żeby wie­dzieć, co znaj­do­wało się w środku, wpa­try­wały się w nią ze zgrozą, krę­cąc się nie­spo­koj­nie i instynk­tow­nie szu­ka­jąc bli­sko­ści swo­ich matek.

Nad trzema trum­nami wisiało powięk­szone zdję­cie czte­ro­oso­bo­wej rodziny. Ich nie­ru­chome uśmie­chy były zbyt duże, zbyt nie­ostre. Falk widział to zdję­cie już wcze­śniej w wia­do­mo­ściach. Poka­zy­wano je wie­lo­krot­nie.

Poni­żej umiesz­czono imiona zmar­łych, uło­żone z polnych kwia­tów. Luke. Karen. Billy.

Falk wpa­try­wał się w Luke’a na zdję­ciu. Jego gęste czarne włosy zaczy­nały siwieć, czego Falk wcze­śniej nie dostrzegł, lecz na­dal wyglą­dał lepiej niż więk­szość męż­czyzn zbli­ża­ją­cych się do czter­dziestki. Jego twarz wydała się Fal­kowi star­sza, ale w końcu minęło pięć lat, odkąd widział go po raz ostatni. Za to pewien sie­bie uśmiech i zna­czące spoj­rze­nie na twa­rzy przy­ja­ciela z dzie­ciń­stwa nic się nie zmie­niły. „Wciąż taki sam”, chciało się powie­dzieć. A jed­nak trzy trumny defi­ni­tyw­nie temu prze­czyły.

– Cho­lerna tra­ge­dia – powie­dział ni z tego, ni z owego sto­jący obok Falka far­mer.

Ręce miał zało­żone, a pię­ści mocno wsu­nięte pod pachy.

– To prawda – zgo­dził się Falk.

– Zna­łeś ich dobrze?

– Raczej nie. Tylko Luke’a… – Przez krótką chwilę zaćmiło go i nie mógł zna­leźć słowa na okre­śle­nie czło­wieka spo­czy­wa­ją­cego w naj­więk­szej trum­nie. Wie­dział, co chciał powie­dzieć, ale na usta cisnęły mu się jedy­nie fra­zesy z bru­kow­ców. – Ojca. – Udało mu się w końcu wybrnąć. – Przy­jaź­ni­li­śmy się, kiedy byli­śmy młodsi.

– Tak. Wiem, kim jest Luke Hadler.

– Teraz wszy­scy wie­dzą.

– Na­dal miesz­kasz w oko­licy, prawda? – Far­mer nie­znacz­nie prze­su­nął swoje zwa­li­ste ciało i po raz pierw­szy uważ­nie przyj­rzał się Fal­kowi.

– Nie. Już od dawna nie.

– Jasne. Ale wydaje mi się, że gdzieś cię widzia­łem. – Far­mer zmarsz­czył brew, wytę­ża­jąc pamięć. – Ej, nie jesteś jed­nym z tych cho­ler­nych tele­wi­zyj­nych dzien­ni­ka­rzy, co nie?

– Nie. Jestem z poli­cji. Z Mel­bo­urne.

– Naprawdę? Powi­nie­neś pro­wa­dzić śledz­two prze­ciw temu cho­ler­nemu rzą­dowi, który dopu­ścił, że sprawy mają się aż tak źle. – Męż­czy­zna ski­nął głową w kie­runku, gdzie leżało ciało Luke’a obok ciał jego żony i sze­ścio­let­niego synka. – My tu usi­łu­jemy wyży­wić ten kraj w naj­gor­szych warun­kach od stu lat, a oni pie­przą o obni­że­niu dopłat. W pewien spo­sób nawet trudno winić tego bied­nego dra­nia. To ku… – urwał i rozej­rzał się po kościele. – To cho­lerny skan­dal, tyle ci powiem.

Falk nic nie odpo­wie­dział i obaj pogrą­żyli się w roz­my­śla­niach nad bra­kiem kom­pe­ten­cji rządu w Can­be­rze. Poten­cjalne powody, dla któ­rych rodzina Hadle­rów ponio­sła śmierć, zostały sze­roko omó­wione w pra­sie.

– To zna­czy, że zaj­mu­jesz się tą sprawą? – Far­mer po raz kolejny ski­nął w kie­runku tru­mien.

– Nie. Jestem tu tylko jako przy­ja­ciel – odrzekł Falk. – Nie wiem, czy w ogóle jest tu jesz­cze coś do zro­bie­nia.

Wie­dział tyle, co wszy­scy inni – z wia­do­mo­ści. Ale ze spra­woz­dań wyni­kało, że sprawa nie budziła wąt­pli­wo­ści. Strzelba nale­żała do Luke’a. Zna­le­ziono ją wetkniętą w pozo­sta­łość po jego ustach…

– Nie, nie sądzę – powie­dział far­mer. – Tak tylko pomy­śla­łem, że skoro byłeś jego przy­ja­cie­lem i w ogóle…

– Poza tym nie zaj­muję się takimi spra­wami. Pra­cuję w poli­cji fede­ral­nej. W jed­no­stce wywiadu finan­so­wego.

– Nic mi to nie mówi, przy­ja­cielu.

– To zna­czy tylko tyle, że tro­pię pie­nią­dze. Wszystko, co ma na końcu kilka zer i jest w nie­wła­ści­wym miej­scu. Pra­nie pie­nię­dzy, defrau­da­cje, tego typu rze­czy.

Męż­czy­zna coś na to odparł, ale Falk już tego nie usły­szał. Prze­niósł wzrok z tru­mien na żałob­ni­ków zgro­ma­dzo­nych w pierw­szej nawie. Miej­sce tra­dy­cyj­nie zare­zer­wo­wane dla rodziny – żeby sie­dzieli przed wszyst­kimi swo­imi zna­jo­mymi i sąsia­dami, któ­rzy, wpa­tru­jąc się w ich plecy, dzię­ko­wali Bogu, że nie ich to spo­tkało.

Cho­ciaż minęło ponad dwa­dzie­ścia lat, Falk bez pro­blemu roz­po­znał ojca Luke’a. Twarz Gerry’ego Hadlera była posza­rzała. A oczy jakby zapa­dły się w głąb czaszki. Sie­dział posłusz­nie na swoim miej­scu w pierw­szym rzę­dzie, ale głowę miał odwró­coną. Nie zwra­cał uwagi na szlo­cha­jącą u jego boku żonę ani na trzy drew­niane skrzy­nie przed nim, zawie­ra­jące docze­sne szczątki jego syna, syno­wej i wnuka. Patrzył wprost na Falka.

Z gło­śni­ków na tyłach kościoła dobie­gło kilka począt­ko­wych tak­tów muzyki. Zaczy­nał się pogrzeb. Gerry nie­znacz­nie ski­nął mu głową, a Falk nie­świa­do­mie wsu­nął dłoń do kie­szeni. Dotknął listu, który poja­wił się dwa dni wcze­śniej na jego biurku. Wia­do­mość od Gerry’ego Hadlera, sie­dem słów napi­sa­nych ciężką ręką:

„Luke kła­mał. Ty kła­małeś. Bądź na pogrze­bie”.

Ciężko było oglą­dać zdję­cia. Nie­ubła­ga­nie migały na ekra­nie umiesz­czo­nym z przodu kościoła. Luke odno­szący suk­cesy jako nasto­letni pił­karz, Karen prze­ska­ku­jąca przez prze­szkodę na kucyku. W tej chwili zasty­głe uśmie­chy nabrały gro­te­sko­wego wyrazu i Falk zauwa­żył, że nie tylko on odwraca wzrok.

Kolejne zdję­cie i Falk zdzi­wił się, widząc samego sie­bie. Zna­lazł się twa­rzą w twarz z nie­ostrą, jede­na­sto­let­nią wer­sją sie­bie. On i Luke, ramię w ramię, bez pod­ko­szul­ków i z otwar­tymi ustami, pre­zen­to­wali nie­wielką rybę na lince. Wyglą­dali na szczę­śli­wych. Falk usi­ło­wał sobie przy­po­mnieć moment, w któ­rym zro­biono to zdję­cie. Nie potra­fił.

Pokaz trwał na­dal. Zdję­cia Luke’a, następ­nie Karen, każde z nich uśmie­chało się bez końca, i kolejne uję­cie Falka. Tym razem poczuł, jakby coś ści­snęło mu płuca. W tłu­mie roz­legł się cichy pomruk i Falk wie­dział, że ta foto­gra­fia wstrzą­snęła nie tylko nim.

Stał obok Luke’a – obaj mieli dłu­gie nogi, a ich twa­rze pozna­czone były trą­dzi­kiem. Uśmie­chali się, jak na poprzed­nim zdję­ciu, ale tym razem byli we czwórkę. Luke obej­mo­wał szczu­płą, nasto­let­nią talię jasno­wło­sej dziew­czyny. Falk, zde­cy­do­wa­nie bar­dziej nie­śmiało, trzy­mał dłoń na ramie­niu dru­giej z dziew­cząt, która miała ciemne włosy i oczy.

Falk nie mógł uwie­rzyć, że poka­zy­wano to zdję­cie. Rzu­cił spoj­rze­nie na Gerry’ego Hadlera, który patrzył przed sie­bie z mocno zaci­śniętą szczęką. Falk poczuł, że sto­jący koło niego far­mer prze­stą­pił z nogi na nogę i odsu­nął się o pół kroku. Dotarło do niego, pomy­ślał Falk.

Zmu­sił się, aby ponow­nie spoj­rzeć na zdję­cie. Na ich czwórkę. Na dziew­czynę obok niego. Wpa­try­wał się w jej oczy, aż w końcu znik­nęły z ekranu. Dobrze pamię­tał, kiedy to zdję­cie zostało zro­bione. Popo­łu­dnie pod koniec lata. To był dobry dzień. A zdję­cie było jed­nym z ostat­nich, na któ­rym byli wszy­scy czworo. Dwa mie­siące póź­niej ciem­no­oka dziew­czyna nie żyła…

„Luke kła­mał. Ty kła­małeś”.

Falk wbił wzrok w pod­łogę na całą minutę. Kiedy ponow­nie spoj­rzał na ekran, czas przy­spie­szył, a Luke i Karen uśmie­chali się do niego sztywno ze zdję­cia ślub­nego. Falk został zapro­szony i na tę uro­czy­stość. Pró­bo­wał sobie przy­po­mnieć, jaką wymówkę wymy­ślił, żeby nie przy­je­chać. Pra­wie na pewno była to praca.

Zaczęły poja­wiać się pierw­sze zdję­cia Billy’ego. Nowo­ro­dek o czer­wo­nej twa­rzyczce, nie­mowlę z impo­nu­jącą czu­pryną. Już wtedy przy­po­mi­nał swo­jego tatę. W krót­kich spoden­kach przy cho­ince. Cała rodzina prze­brana za potwory, farba na ich twa­rzach popę­kana od uśmie­chów. Kilka lat do przodu i nieco star­sza Karen tuli kolejne nie­mowlę.

Char­lotte. Szczę­ściara. Jej imię nie zostało uło­żone z kwia­tów. Jakby na zamó­wie­nie, trzy­na­sto­mie­sięczna Char­lotte zaczęła zawo­dzić na kola­nach swo­jej babci w pierw­szym rzę­dzie. Barb Hadler jedną ręką przy­ci­snęła dziew­czynkę moc­niej do sie­bie, sama koły­sząc się ner­wowo. Drugą ręką przy­ci­skała chu­s­teczkę do twa­rzy.

Falk, który nie znał się na dzie­ciach, nie wie­dział, czy Char­lotte roz­po­znała swoją mamę na ekra­nie. A może po pro­stu była wście­kła, że została włą­czona do wspo­min­ków, choć była jak naj­bar­dziej żywa. Dotarło do niego, że będzie musiała się do tego przy­zwy­czaić. Nie miała wyboru. Dziecko dora­sta­jące z ety­kietką „Jedyna oca­lała” raczej nie miało gdzie się ukryć.

Ostat­nie zdję­cia mignęły w nie­zręcz­nej ciszy. Kiedy ktoś w końcu włą­czył świa­tło, dało się odczuć zbio­rową ulgę. Otyły ksiądz zaczął wdra­py­wać się na mów­nicę, a Falk ponow­nie przy­glą­dał się budzą­cym grozę trum­nom.

Myślał o ciem­no­okiej dziew­czy­nie i o kłam­stwie, które zostało wymy­ślone i na które przy­stał, kiedy jego życie napę­dzał strach i mło­dzień­cze hor­mony.

„Luke kła­mał. Ty kła­małeś”.

Jak krótka była droga, która dzie­liła tamtą decy­zję od tego momentu? To pyta­nie doku­czało mu niczym siniak.

Jakaś star­sza kobieta odwró­ciła wzrok od mów­nicy i przy­pad­kiem spoj­rzała na Falka. Nie znał jej, ale ona ski­nęła uprzej­mie głową w geście roz­po­zna­nia. Falk odwró­cił wzrok. Kiedy wró­cił spoj­rze­niem, kobieta na­dal na niego patrzyła. Jej brwi zmarsz­czyły się nagle i zwró­ciła się do kobiety sto­ją­cej obok. Falk nie potrze­bo­wał umie­jęt­no­ści czy­ta­nia z ruchu warg, żeby wie­dzieć, co powie­działa.

„Chło­pak Falka wró­cił”.

Druga kobieta spoj­rzała na niego, ale szybko odwró­ciła spoj­rze­nie. Ledwo dostrze­gal­nym ski­nie­niem głowy potwier­dziła domy­sły przy­ja­ciółki. Nachy­liła się i szep­nęła coś do osoby sto­ją­cej po jej dru­giej stro­nie. Falk poczuł nie­przy­jemny cię­żar w piersi. Spoj­rzał na zega­rek. S i e d e m n a ś c i e g o d z i n . I wyje­dzie stąd. Znów. Dzięki Bogu.ROZ­DZIAŁ 2

– Aaro­nie Falk, nie waż się odje­chać, do cho­lery!

Falk stał przy swoim samo­cho­dzie, wal­cząc z pokusą, aby wsiąść do niego i odje­chać w siną dal. Więk­szość żałob­ni­ków ruszyła już w krótką, acz męczącą w tym upale drogę na miej­sce stypy. Falk obró­cił się, sły­sząc głos, i wbrew sobie uśmiech­nął się.

– Gret­chen – powie­dział, kiedy kobieta przy­cią­gnęła go do sie­bie, aby go objąć, jed­no­cze­śnie kła­dąc czoło na jego ramie­niu. Oparł pod­bró­dek o jej jasne włosy i trwali tak, koły­sząc się, przez dłuż­szą chwilę.

– O Boże, tak się cie­szę, że cię tu widzę. – Głos kobiety tłu­miła jego koszula.

– Jak się masz? – zapy­tał, kiedy się od niego odsu­nęła.

Gret­chen Scho­ner wzru­szyła ramio­nami, ścią­ga­jąc tanie oku­lary prze­ciw­sło­neczne i uka­zu­jąc zaczer­wie­nione oczy.

– Nie naj­le­piej. Wła­ści­wie to źle. A ty?

– Tak samo.

– Tak samo to ty wyglą­dasz. – Zdo­była się na nie­pewny uśmiech. – Widzę, że na­dal roz­ta­czasz urok albi­nosa.

– Ty rów­nież pra­wie się nie zmie­ni­łaś.

Prych­nęła, ale uśmie­chała się już bar­dziej zde­cy­do­wa­nie.

– Przez dwa­dzie­ścia lat? Nie wygłu­piaj się.

Nie był to jed­nak czczy kom­ple­ment ze strony Falka. Na­dal bez trudu można było roz­po­znać Gret­chen ze zdję­cia czwórki nasto­lat­ków, które poka­zano pod­czas cere­mo­nii.

Talia, którą na foto­gra­fii obej­mo­wał Luke, była teraz tylko nie­znacz­nie szer­sza, swój jasny kolor włosy praw­do­po­dob­nie zawdzię­czały far­bie, ale nie­bie­skie oczy i wydatne kości policz­kowe pozo­stały dokład­nie takie jak nie­gdyś. Ele­ganc­kie spodnie i bluzka były odro­binę zbyt obci­słe jak na taką oka­zję i widać było, że Gret­chen nie czuje się w tym stroju swo­bod­nie. Falk zasta­na­wiał się, czy poży­czyła go od kogoś, czy po pro­stu rzadko go wkła­dała.

Gret­chen rów­nie uważ­nie mie­rzyła go wzro­kiem i kiedy ich spoj­rze­nia spo­tkały się, par­sk­nęła śmie­chem. Natych­miast jej twarz nabrała pogod­niej­szego wyrazu, co jesz­cze odjęło jej lat.

– Chodź – powie­działa i ści­snęła go za ramię. Jej dłoń na jego skó­rze była chłodna. – Stypa jest w domu kul­tury. Przej­dziemy przez to razem.

Ruszyli w dół drogi, a Gret­chen zawo­łała małego chłopca, który dźgał coś paty­kiem. Spoj­rzał na nią i nie­chęt­nie porzu­cił swoje zaję­cie. Gret­chen wycią­gnęła do niego rękę, ale on potrzą­snął głową i truch­tał przed nimi, wywi­ja­jąc kij­kiem jak szpadą.

– Mój syn, Lachie – przed­sta­wiła go Gret­chen, spo­glą­da­jąc na Falka kątem oka.

– Tak. Oczy­wi­ście. – Chwilę zajęło Fal­kowi uświa­do­mie­nie sobie, że dziew­czyna, którą kie­dyś znał, była teraz matką. – Sły­sza­łem, że masz dziecko.

– Od kogo? Od Luke’a?

– Pew­nie tak – przy­tak­nął Falk. – Już jakiś czas temu. Naj­wy­raź­niej. Ile ma lat?

– Dopiero pięć, ale straszny z niego łobuz.

Patrzyli przez chwilę, jak Lachie zada­wał pchnię­cia nie­wi­dzial­nym prze­ciw­ni­kom. Miał sze­roko roz­sta­wione oczy i krę­cone włosy w kolo­rze ziemi, lecz w jego ostrych rysach Falk nie mógł się dopa­trzeć podo­bień­stwa do Gret­chen. Wysi­lił pamięć, żeby przy­po­mnieć sobie, czy Luke wspo­mi­nał coś o jakimś związku Gret­chen lub o ojcu chłopca. Nie wyda­wało mu się. Chciał wie­rzyć, że zapa­mię­tałby, gdyby tak było. Rzu­cił prze­lotne spoj­rze­nie na jej lewą dłoń. Nie było na niej obrączki, ale w dzi­siej­szych cza­sach to jesz­cze nic nie zna­czy.

– Jak się ma twoja rodzina? – Udało mu się w końcu wybrnąć z nie­zręcz­nej sytu­acji.

– W porządku. Lachie potrafi być krnąbrny – oznaj­miła, ści­sza­jąc głos. – Jeste­śmy tylko we dwoje. To dobre dziecko. Radzimy sobie. Przy­naj­mniej na razie.

– Twoi rodzice na­dal mają swoje gospo­dar­stwo?

Potrzą­snęła głową.

– O Boże, nie. Prze­szli na eme­ry­turę i sprze­dali farmę jakieś osiem lat temu. Prze­pro­wa­dzili się do Syd­ney i kupili małe miesz­kanko trzy ulice od miej­sca, gdzie mieszka moja sio­stra z dziećmi. – Wzru­szyła ramio­nami. – Mówią, że im się tam podoba. Miej­skie życie. Podobno tata cho­dzi na pila­tes.

Falk uśmiech­nął się, wyobra­ża­jąc sobie pro­stego czło­wieka, jakim był pan Scho­ner, kon­cen­tru­ją­cego się na pracy mię­śni głę­bo­kich pod­czas wyko­ny­wa­nia ćwi­czeń odde­cho­wych.

– Nie kusiło cię, żeby do nich dołą­czyć? – zapy­tał.

Gret­chen zaśmiała się nie­we­soło i wska­zała uschnięte drzewa wzdłuż drogi.

– I zosta­wić to? Nie. Zbyt długo tu miesz­kam, weszło mi to w krew. Sam wiesz, jak to jest. – Ucięła zda­nie i spoj­rzała na Falka kątem oka. – A może wcale nie. Prze­pra­szam.

Falk tylko mach­nął na to ręką.

– Co pora­biasz?

– Pro­wa­dzę farmę, oczy­wi­ście. A przy­naj­mniej pró­buję. Kilka lat temu kupi­łam gospo­dar­stwo Kel­ler­mana. Hoduję owce.

– Naprawdę? – Falk był pod wra­że­niem. To była pożą­dana zie­mia. Przy­naj­mniej za jego mło­dych lat.

– A ty? – zapy­tała. – Sły­sza­łam, że wstą­pi­łeś do poli­cji?

– Tak, to prawda. Tyle że do fede­ral­nej. Na­dal tam pra­cuję.

Przez chwilę szli w ciszy. Roz­go­rącz­ko­wana pta­sia pieśń dobie­ga­jąca z drzew brzmiała tak, jak Falk zapa­mię­tał. Żałob­nicy idący przed nimi wyglą­dali jak smugi na zaku­rzo­nej dro­dze.

– Jak się mają tutaj sprawy? – spy­tał.

– Źle – odpo­wie­działa dobit­nie. Dotknęła swo­ich ust opusz­kiem palca w ner­wo­wym geście kogoś, kto rzu­cił pale­nie. – Bóg jeden wie, że wcze­śniej też wcale nie było dobrze. Wszy­scy mar­twią się pie­niędzmi i suszą. A teraz ta sprawa z Lukiem i jego rodziną… Jest bar­dzo źle, Aaron. Bar­dzo źle. To się czuje w powie­trzu. Wszy­scy cho­dzimy jak żywe trupy. Nie wia­domo, co mówić, co robić. Przy­glą­damy się sobie nawza­jem. Pró­bu­jemy się domy­ślić, kto następny pęk­nie.

– Jezu.

– No. Nie jesteś w sta­nie sobie tego wyobra­zić.

– Czy ty i Luke na­dal byli­ście ze sobą bli­sko? – Falk dał upust cie­ka­wo­ści.

Gret­chen zawa­hała się. Jej usta zaci­snęły się w linię.

– Nie, już od lat nie byli­śmy sobie bli­scy. Nie tak jak wtedy, kiedy byli­śmy we czworo.

Falk pomy­ślał o zdję­ciu. Luke, Gret­chen, on sam. I Ellie Deacon z dłu­gimi, czar­nymi wło­sami. Byli ze sobą tacy zżyci. Jak tylko nasto­latki potra­fią, ponie­waż uwa­żają przy­ja­ciół za brat­nie dusze i wie­rzą, że ich więź będzie trwać na zawsze.

„Luke kła­mał. Ty kła­małeś”.

– Rozu­miem, że wy utrzy­my­wa­li­ście ze sobą kon­takt? – dopy­ty­wała się Gret­chen.

– Od czasu do czasu. – Przy­naj­mniej to była prawda. – Kiedy Luke przy­jeż­dżał do Mel­bo­urne, wyska­ki­wa­li­śmy na piwo, tak to wyglą­dało… – Falk urwał. – Ale nie widzia­łem go już od dobrych kilku lat. Czło­wiek robi się taki zajęty, wiesz, jak to jest. On miał rodzinę, a ja mnó­stwo pracy.

– W porządku, nie musisz się tłu­ma­czyć. Wszy­scy czu­jemy się winni.

W domu kul­tury aż wrzało. Falk cof­nął się na scho­dach i Gret­chen ponow­nie zła­pała go za ramię.

– Chodź, zoba­czysz, że będzie w porządku. Więk­szość pew­nie nawet cię nie pamięta.

– Wystar­cza­jąco wielu sobie przy­po­mni. Zwłasz­cza po tym, jak poka­zano to zdję­cie.

Gret­chen skrzy­wiła się.

– No wiem. Ja też byłam w szoku. Ale zro­zum, ludzie mają wiele innych zmar­twień na gło­wie. Nie wychy­laj się. Wyj­dziemy tyl­nymi drzwiami na podwórko.

Nie cze­ka­jąc na odpo­wiedź, jedną ręką chwy­ciła Falka za rękaw, drugą zła­pała swo­jego syna i obu popro­wa­dziła do środka, prze­ci­ska­jąc się przez tłum. Wewnątrz pano­wał zaduch. Kli­ma­ty­za­cja szła pełną parą, ale sytu­acja była bez­na­dziejna ze względu na liczbę żałob­ni­ków pra­gną­cych schro­nić się wewnątrz przed słoń­cem. Ludzie sku­piali się w powa­dze w mniej­sze grupki, trzy­ma­jąc w rękach pla­sti­kowe kubeczki i tale­rzyki z ciast­kami cze­ko­la­do­wymi prze­ło­żo­nymi bitą śmie­taną.

Gret­chen ruszyła w kie­runku prze­szklo­nych drzwi, za któ­rymi na małym placu zabaw usta­wili się spóź­nial­scy, wypchnięci ze środka przez poczu­cie zbio­ro­wej klau­stro­fo­bii. Zna­leźli zacie­nione miej­sce w pobliżu ogro­dze­nia, a Lachie pobiegł spró­bo­wać szczę­ścia na nie­mi­ło­sier­nie roz­grza­nej meta­lo­wej zjeż­dżalni.

– Nie musisz stać ze mną, jeśli mia­łoby to nad­szarp­nąć twoją repu­ta­cję – powie­dział Falk, nacią­ga­jąc kape­lusz moc­niej na czoło, żeby lepiej osła­niał twarz.

– Och, zamknij się. Poza tym naj­bar­dziej zaszko­dzi­łam sobie sama.

Falk rozej­rzał się po placu zabaw i dostrzegł star­szą parę, która kie­dyś chyba przy­jaź­niła się z jego ojcem. Roz­ma­wiali z mło­dym funk­cjo­na­riu­szem poli­cji, który w peł­nym mun­du­rze galo­wym spły­wał potem w pro­mie­niach popo­łu­dnio­wego słońca. Jego czoło świe­ciło się, kiedy uprzej­mie ski­nął głową.

– Hej, czy to następca Bar­be­risa? – zapy­tał Falk.

Gret­chen podą­żyła wzro­kiem za jego spoj­rze­niem.

– No. Sły­sza­łeś o Bar­be­ri­sie?

– Oczy­wi­ście. Wielka strata. Pamię­tasz, jak napę­dzał nam wszyst­kim stra­cha tymi okrop­nymi opo­wie­ściami o dzie­ciach, które nie­ostroż­nie obcho­dziły się z maszy­nami na far­mie?

– Jasne. Zawał miał jak w banku przy­naj­mniej od dwu­dzie­stu lat.

– A jed­nak to wielka strata – rzekł Falk szcze­rze. – Kim jest ten nowy?

– To sier­żant Raco. Jeśli odno­sisz wra­że­nie, że rzu­cono go na głę­boką wodę, to dla­tego, że tak wła­śnie jest.

– Nie jest dobry? Wszystko wska­zuje na to, że dobrze sobie radzi z tłu­mem.

– Naprawdę nie wiem. To wyda­rzyło się pięć minut po jego przy­by­ciu.

– Kosz­mar jak na pierw­sze pięć minut.

Gret­chen nie zdą­żyła odpo­wie­dzieć, ponie­waż przy szkla­nych drzwiach zro­biło się zamie­sza­nie. Tłum roz­stą­pił się z sza­cun­kiem, robiąc miej­sce dla Gerry’ego i Barb, któ­rzy wyszli na zewnątrz i mru­gali ośle­pieni słoń­cem. Mocno trzy­ma­jąc się za ręce, pod­cho­dzili po kolei do żałob­ni­ków sku­pio­nych w gru­pach. Kilka słów, uścisk, mężne ski­nię­cie i dalej.

– Kiedy ostat­nio z nimi roz­ma­wia­łeś? – wyszep­tała Gret­chen.

– Aż do zeszłego tygo­dnia dwa­dzie­ścia lat temu – odpo­wie­dział Falk.

Cze­kał. Gerry na­dal był po prze­ciw­nej stron­nie placu zabaw, kiedy go dostrzegł. Odsu­nął się od pulch­nej kobiety w pół uści­sku, tak że objęła powie­trze.

„Bądź na pogrze­bie”.

Falk przy­je­chał, zgod­nie z pole­ce­niem. I teraz patrzył, jak ojciec Luke’a zbliża się do niego.

Gret­chen była jed­nak szyb­sza i prze­jęła Gerry’ego w swoje ramiona. Spoj­rzał Fal­kowi pro­sto w oczy znad jej ramie­nia, a jego źre­nice były błysz­czące i posze­rzone. Fal­kowi przy­szło do głowy, że być może wspo­maga się jaki­miś lekar­stwami, aby prze­trwać ten dzień. Kiedy Gret­chen puściła Gerry’ego, ten wycią­gnął rękę, aby ująć dłoń Falka w gorą­cym, moc­nym uści­sku.

– Udało ci się przy­je­chać – powie­dział neu­tral­nym tonem, naj­wy­raź­niej ze względu na Gret­chen.

– Tak – odparł Falk. – Dosta­łem twój list.

Gerry patrzył mu w oczy.

– Pew­nie. Cóż, uwa­ża­łem, że to ważne, abyś tu był. Ze względu na Luke’a. Nie byłem pewien, czy ci się uda doje­chać, chłop­cze. – Ostat­nie zda­nie zawi­sło ciężko w powie­trzu.

– Oczy­wi­ście, Gerry – przy­tak­nął Falk. – Być tutaj to dla mnie ważna sprawa.

Wąt­pli­wo­ści Gerry’ego nie były bez­za­sadne. Tydzień wcze­śniej Falk sie­dział przy swoim biurku w Mel­bo­urne, wpa­tru­jąc się pustym wzro­kiem w umiesz­czone w gaze­cie zdję­cie Luke’a, kiedy zadzwo­nił tele­fon. Łamią­cym się gło­sem, któ­rego Falk nie sły­szał od dwu­dzie­stu lat, Gerry podał mu szcze­góły doty­czące pogrzebu. „Zoba­czymy się na miej­scu”, powie­dział. I nie było to pyta­nie. Falk uni­kał nie­ostrego spoj­rze­nia Luke’a, kiedy zaczął prze­bą­ki­wać coś o zobo­wią­za­niach w pracy. Prawdę powie­dziaw­szy, wów­czas jesz­cze nie pod­jął decy­zji. Dwa dni póź­niej nad­szedł list, Gerry musiał nadać go natych­miast po tym, jak się roz­łą­czył.

„Ty kła­ma­łeś. Bądź na pogrze­bie”.

Tam­tej nocy Falk nie spał dobrze.

Teraz obaj posy­łali nie­zręczne spoj­rze­nia w stronę Gret­chen, która marsz­cząc brwi, patrzyła, jak jej syn nie­pew­nie wspina się na dra­binki.

– Nocu­jesz w mia­steczku – powie­dział Gerry.

Jak zauwa­żył Falk, to rów­nież nie było pyta­nie.

– W pokoju nad pubem.

Z placu zabaw dobiegł płacz.

– Cho­lera, to było do prze­wi­dze­nia. Prze­pra­szam na moment – rzu­ciła Gret­chen i pobie­gła do synka.

Gerry zła­pał Falka za łokieć i odcią­gnął kawa­łek od żałob­ni­ków. Jego ręka się trzę­sła.

– Musimy poroz­ma­wiać. Zanim ona wróci.

Falk uwol­nił swoje ramię nie­znacz­nym, dobrze kon­tro­lo­wa­nym ruchem, zda­jąc sobie sprawę z tłumu za ich ple­cami. Nie był pewien, kto tam był ani kto mógł się im przy­glą­dać.

– Na litość boską, Gerry! Czego ty chcesz? – Zmu­sił się do sta­nia w pozy­cji, która, jak miał nadzieję, spra­wiała wra­że­nie swo­bod­nej. – Jeśli to ma być jakiś szan­taż, mogę od razu ci powie­dzieć, że nic z tego.

– Co? Jezu, Aaron. Nie. Nic z tych rze­czy. – Gerry wyglą­dał na auten­tycz­nie wstrzą­śnię­tego. – Gdy­bym chciał robić kło­poty, zro­bił­bym to lata temu, nie­praw­daż? Z przy­jem­no­ścią pozwo­li­łem temu przy­schnąć. I naj­chęt­niej na­dal tak bym to zosta­wił. Chry­ste, jakże bym chciał to tak zosta­wić. Ale teraz już nie mogę, prawda? W tej sytu­acji? Karen i Billy nie żyją… On nie miał nawet sied­miu lat… – Głos Gerry’ego się zała­mał. – Zro­zum, prze­pra­szam cię za ten list, ale potrze­bo­wa­łem, żebyś tu był. Muszę wie­dzieć.

– Co musisz wie­dzieć?

W jaskra­wym świe­tle popo­łu­dnia oczy Gerry’ego wyda­wały się nie­mal czarne.

– Czy Luke zabił już wcze­śniej.

Falk mil­czał. Nie zapy­tał, co Gerry miał na myśli.

– Wiesz… – Gerry ugryzł się jed­nak w język, ponie­waż jakaś nad­gor­liwa kobieta pode­szła do niego nie­pew­nym kro­kiem i oznaj­miła, że ksiądz chce z nim poroz­ma­wiać. Natych­miast, jeśli to moż­liwe.

– Jezu, co za cho­lerne zamie­sza­nie – wark­nął Gerry, a kobieta odkaszl­nęła i przy­wo­łała na twarz wyraz umę­czo­nej cier­pli­wo­ści. Obró­cił się do Falka: – Lepiej pójdę. Ode­zwę się do cie­bie. – Uści­snął dłoń Falka, prze­trzy­mu­jąc ją tro­chę dłu­żej, niż nale­żało.

Falk ski­nął głową. Zro­zu­miał. Gerry wyglą­dał na zgar­bio­nego i mniej­szego, kiedy tak szedł za kobietą. Gret­chen, któ­rej udało się ukoić synka, wró­ciła do Falka. Stali ramię przy ramie­niu, patrząc za Ger­rym.

– Jest w strasz­nym sta­nie – stwier­dziła ści­szo­nym gło­sem. – Sły­sza­łam, że wczo­raj nakrzy­czał w skle­pie na Cra­iga Hornby’ego, że baga­te­li­zuje całą tę sprawę, czy coś w tym stylu. To nie­wia­ry­godne, Craig jest jego przy­ja­cie­lem od pięć­dzie­się­ciu lat.

Falk nie potra­fił sobie wyobra­zić, żeby kto­kol­wiek mógł lek­ce­wa­żąco odnieść się do tych trzech budzą­cych grozę tru­mien, a już na pewno nie ktoś tak dobrze uło­żony jak Craig Hornby.

– Czy naprawdę nic nie wska­zy­wało na to, że Luke może zro­bić coś takiego? – Falk nie mógł się powstrzy­mać.

– Co na przy­kład? – Mucha usia­dła na ustach Gret­chen. Odpę­dziła ją znie­cier­pli­wio­nym ruchem. – Wyma­chi­wa­nie strzelbą na głów­nej ulicy i gro­że­nie śmier­cią swo­jej rodzi­nie?

– Boże, Gret­chen, po pro­stu pytam. Cho­dziło mi raczej o depre­sję czy coś w tym rodzaju.

– Prze­pra­szam, to ten upał, jesz­cze wszystko pogar­sza. – Zamil­kła na chwilę. – Zro­zum, w Kie­wa­rze nie ma pra­wie nikogo, kto nie byłby na skraju wytrzy­ma­ło­ści. Ale szcze­rze powie­dziaw­szy, nic nie wska­zy­wało na to, żeby Luke radził sobie gorzej niż inni. – Gret­chen ponuro patrzyła w dal. – Ciężko powie­dzieć – ode­zwała się po chwili mil­cze­nia. – Wszy­scy są tacy źli. Ale nie tylko z powodu Luke’a. Nawet ci, któ­rzy naj­bar­dziej na niego wyrze­kają, nie nie­na­wi­dzą go za to, co zro­bił. To dziwne. Zupeł­nie jakby mu zazdro­ścili.

– Czego?

– Chyba tego, że zro­bił to, na co oni nie potra­fią się odwa­żyć. Bo teraz jego tutaj już nie ma, prawda? Pod­czas gdy my tkwimy tu po same uszy, on nie musi mar­twić się już plo­nami, nie­spła­co­nymi zobo­wią­za­niami czy suszą.

– Roz­pacz­liwe roz­wią­za­nie – pod­su­mo­wał Falk. – I do tego zabrać jesz­cze ze sobą rodzinę… Jak sobie z tym radzi rodzina Karen?

– Z tego, co sły­sza­łam, ona chyba nie miała nikogo. Pozna­łeś ją?

Falk potrzą­snął głową.

– Była jedy­naczką, jej rodzice zmarli, kiedy była nasto­latką. Prze­pro­wa­dziła się wtedy tutaj, do ciotki, która zmarła kilka lat temu. Jedyną rodziną Karen byli Hadle­ro­wie.

– Przy­jaź­ni­łaś się z nią?

– Raczej nie. Ja…

Z wnę­trza budynku roz­brzmiało ude­rze­nie widelca o kie­li­szek. Zebrani powoli mil­kli i obra­cali się w stronę, gdzie Barb i Gerry stali ramię w ramię. Wśród wszyst­kich tych ludzi wyglą­dali na bar­dzo samot­nych.

Falk uświa­do­mił sobie, że teraz zostali już tylko we dwójkę. Kie­dyś, bar­dzo krótko, mieli jesz­cze córkę. Uro­dziła się nie­żywa, kiedy Luke miał trzy lata. Jeśli nawet chcieli mieć póź­niej wię­cej dzieci, to im się nie powio­dło. Zamiast tego prze­lali cały swój wysi­łek na jedy­nego krzep­kiego syna.

Barb odkaszl­nęła, wodząc wzro­kiem po ota­cza­ją­cych ją ludziach.

– Chcę podzię­ko­wać wam wszyst­kim za przy­by­cie. Luke był dobrym czło­wie­kiem…

Słowa padły zbyt szybko, za gło­śno, i Barb zamknęła usta, aby nie wymknęło się jej wię­cej. Cisza prze­cią­gała się, aż stała się nie­zręczna. Trwała jesz­cze chwilę dłu­żej. Gerry wpa­try­wał się bez słowa w skra­wek ziemi przed sobą. Barb otwo­rzyła usta i zaczerp­nęła powie­trza.

– A Karen i Billy byli piękni. To, co się stało, było… – zamil­kła i prze­łknęła ślinę – straszne. Ale mam nadzieję, że koniec koń­ców uda się wam zapa­mię­tać Luke’a takim, jakim był naprawdę. Jako dobrego sąsiada, pra­co­wi­tego czło­wieka. Czło­wieka, który kochał swoją rodzinę.

– Jasne, dopóki ich nie uka­tru­pił.

Słowa, które dobie­gły z tyłu, były ciche, ale nie tylko Falk obró­cił głowę. Gniewne spoj­rze­nia sku­piły się na postaw­nym męż­czyź­nie, który jak na swoje czter­dzie­ści lat wyglą­dał źle. Mię­si­ste ramiona, które zawdzię­czał raczej tłusz­czowi niż musku­la­tu­rze, napi­nały mate­riał jego koszulki, kiedy zało­żył ręce. Jego twarz była czer­wona, broda zanie­dbana, a wyzy­wa­jące spoj­rze­nie zdra­dzało zabi­jakę. Każ­dej oso­bie, która obró­ciła się, aby go skar­cić, posy­łał buń­czuczne spoj­rze­nie, aż po kolei każda z nich odwra­cała wzrok. Barb i Gerry naj­wy­raź­niej tego nie usły­szeli. Drobne bło­go­sła­wień­stwa, pomy­ślał Falk.

– Kim jest ten pyskacz? – szep­nął do Gret­chen, która spoj­rzała na niego zasko­czona.

– Nie pozna­jesz? To Grant Dow.

– Żar­tu­jesz. – Falk poczuł, jak włosy na karku stają mu dęba, i odwró­cił twarz. W pamięci miał obraz szczu­płego dwu­dzie­sto­pię­cio­latka o mię­śniach jak ze stali. Wygląda na to, że następne dwie dekady nie były dla niego łaskawe. – Zmie­nił się.

– Na­dal jest kom­plet­nym dup­kiem. Nie martw się. Nie sądzę, żeby cię zoba­czył. Gdyby tak było, z pew­no­ścią byś się zorien­to­wał.

Falk poki­wał głową, ale twarz na­dal miał odwró­coną. Barb roz­pła­kała się, co zebrani potrak­to­wali jako koniec prze­mowy – część z nich instynk­tow­nie ruszyła ku niej, a część sta­rała się od niej odsu­nąć, zależ­nie od tego, co dyk­to­wały im uczu­cia. Falk i Gret­chen stali w miej­scu. Jej syn pod­biegł do nich i wtu­lił twarz w spodnie matki. Z tru­dem pod­nio­sła go i posa­dziła sobie na bio­drze, a on, zie­wa­jąc, poło­żył głowę na jej ramie­niu.

– Myślę, że czas zabrać go do domu – stwier­dziła. – Kiedy wyjeż­dżasz z powro­tem do Mel­bo­urne?

Falk spoj­rzał na zega­rek. Pięt­na­ście godzin.

– Jutro – odpo­wie­dział na głos.

Gret­chen ski­nęła głową, patrząc na niego. Pochy­liła się i wolną ręką objęła go i przy­cią­gnęła do sie­bie. Falk czuł żar słońca na ple­cach, a z przodu cie­pło jej ciała.

– Dobrze było znów cię zoba­czyć, Aaron. – Spoj­rze­nie jej nie­bie­skich oczu wędro­wało po jego twa­rzy, jakby usi­ło­wała go zapa­mię­tać, a jej uśmiech był odro­binę smutny. – Może zoba­czymy się za następne dwa­dzie­ścia lat.

Patrzył za nią, aż znik­nęła z jego pola widze­nia.ROZ­DZIAŁ 4

Żółta taśma poli­cyjna na­dal zwi­sała w strzę­pach z drzwi domu Luke’a Hadlera. Poranne słońce odbi­jało się od niej, kiedy Falk par­ko­wał samo­chód obok radio­wozu na skrawku zeschnię­tej trawy. Choć słońce nie było jesz­cze nawet w zeni­cie, wysia­da­jąc z samo­chodu, poczuł, że skóra już mrowi go z gorąca. Nało­żył kape­lusz i zaczął przy­glą­dać się domowi. Nie potrze­bo­wał wska­zó­wek. Jako nasto­la­tek spę­dzał tu nie­mal tyle samo czasu, co w swoim wła­snym domu.

Zadzwo­nił do drzwi, kon­sta­tu­jąc, że Luke nie zmie­nił zbyt wiele, odkąd prze­jął farmę od swo­ich rodzi­ców. Wewnątrz domu roz­legł się głę­boki dźwięk dzwona i Falk miał wra­że­nie, jakby cof­nął się w cza­sie. Ogar­nęła go nie­po­ko­jąca pew­ność, że za moment drzwi otwo­rzy mu pewny sie­bie szes­na­sto­la­tek, i nie­mal się cof­nął.

Żad­nego ruchu. Okna, w któ­rych zacią­gnięto zasłony, wyglą­dały niczym oczy ślepca.

Falk nie spał w nocy, leżąc i roz­my­śla­jąc o tym, co powie­dział mu Gerry. Rano zadzwo­nił do niego, by poin­for­mo­wać, że zosta­nie na dzień lub dwa. Naj­da­lej do week­endu. Był czwar­tek. W ponie­dzia­łek miał być z powro­tem w pracy. Ale w mię­dzy­cza­sie poje­dzie na farmę Luke’a. Przej­rzy księgi na prośbę Barb. Przy­naj­mniej tyle może zro­bić. Z tonu Gerry’ego wyni­kało, że myślał tak samo.

Falk odcze­kał chwilę, a póź­niej zaczął obcho­dzić budy­nek. Ogrom nie­zmą­co­nego błę­kitu przy­tła­czał pożół­kłe pola. W dali ogro­dze­nie z drutu kol­cza­stego dawało odpór czy­ha­ją­cej plą­ta­ni­nie buszu. Po raz pierw­szy w życiu do Falka dotarło, że pose­sja Hadle­rów była cał­ko­wi­cie odizo­lo­wana od świata. Kiedy był nasto­lat­kiem, gospo­dar­stwo tęt­niło życiem. Dom jego dzie­ciń­stwa znaj­do­wał się w zasięgu krót­kiej prze­jażdżki rowe­rem, ale skryty za hory­zon­tem, był nie­wi­doczny. W zasięgu wzroku znaj­do­wał się jesz­cze tylko jeden dom: walący się szary budy­nek przy­cup­nięty na zbo­czu odle­głego wzgó­rza.

Dom Ellie.

Fal­kowi prze­szło przez myśl, że być może jej ojciec i kuzyn na­dal tam miesz­kają, i instynk­tow­nie odwró­cił głowę. Prze­szu­ki­wał podwó­rze, aż w naj­więk­szej z trzech sto­dół natknął się na sier­żanta Grega Raca.

Poli­cjant na czwo­ra­kach prze­szu­ki­wał zawar­tość sta­rych pudeł znaj­du­ją­cych się w samym kącie. Nie­mały pająk, chyba katipo, sie­dział w bez­ru­chu na swo­jej sieci, igno­ru­jąc czyn­no­ści, które miały miej­sce zale­d­wie dwa metry od niego. Falk zastu­kał w meta­lowe drzwi i Raco obró­cił się, uka­zu­jąc zaku­rzoną i spły­wa­jącą potem twarz.

– Jezu, ale mnie prze­stra­szy­łeś. Nie sły­sza­łem, że ktoś idzie.

– Prze­pra­szam. Aaron Falk. Przy­ja­ciel Hadle­rów. Recep­cjo­nistka powie­działa mi, że tutaj cię znajdę. A tak przy oka­zji, widzia­łeś tego tam? – I wska­zał na katipo.

– Tak. Dzięki. Jest ich tutaj kilka.

Raco wstał i zdjął robo­cze ręka­wice. Pró­bo­wał strze­pać brud ze swo­ich nie­bie­skich mun­du­ro­wych spodni, ale szybko z tego zre­zy­gno­wał, bo to tylko pogar­szało sprawę. Pod pachami jego sta­ran­nie wypra­so­wa­nej koszuli ryso­wały się plamy potu. Był niż­szy od Falka, za to miał budowę bok­sera oraz bar­dzo krótko przy­strzy­żone krę­cone włosy. Sma­gły, jakby miesz­kał nad Morzem Śród­ziem­nym, mówił z nie­kwe­stio­no­wa­nym akcen­tem austra­lij­skiej wsi. Jego oczy wyglą­dały, jakby cały czas się śmiał, nawet gdy był od tego daleki. Falk prze­ko­nał się o tym, ponie­waż wła­śnie teraz Raco się nie uśmie­chał.

– Gerry Hadler zadzwo­nił i powie­dział, że wpad­niesz – oznaj­mił Raco. – Bez urazy, kolego, ale masz jakiś dowód toż­sa­mo­ści? W oko­licy kręci się kilku świ­rów. Zwie­dzają albo coś w tym stylu, sam nie wiem.

Z bli­ska wyglą­dał na wię­cej lat, niż Falk mu począt­kowo dawał. Moż­liwe, że dobił już do trzy­dziestki. Falk zauwa­żył, że sier­żant dys­kret­nie się mu przy­glą­dał. Zacho­wy­wał się wobec niego przy­jaź­nie, ale i ostroż­nie. Wszystko jasne. Falk podał mu prawo jazdy. Raco wziął doku­ment, jakby spo­dzie­wał się cze­goś innego.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki