Tomaszek i reszta świata - ebook

ZROZUMIEĆ CZŁOWIEKA

Dorosłym ciągle trzeba coś tłumaczyć – sami niczego nie rozumieją.

– Jak to się stało, że stłukłeś kolano?

– Jak mogłeś zbić wazon cioci Ellen?

– Dokąd znowu idziesz?

– Gdzie zostawiłeś rower?

Zadają mnóstwo pytań, jakby człowiek nie miał nic innego do roboty, tylko wyjaśniać. A przecież od dawna kupę informacji można znaleźć w Internecie, prawda?

Dorośli są dziwni.

Dorośli nawet nie są samodzielni, chociaż w kółko podejmują decyzje i to takie, na które normalny człowiek przeważnie by nie wpadł. Rodzice Tomaszka znowu wymyślili coś takiego, że się w głowie nie mieści:

prze-pro-wadz-ka!

Fakt: od dawna zanosiło się na jakieś zmiany, mnóstwo ludzi kręciło się po domu, telefony dzwoniły jak opętane, drzwi do gabinetu Taty były wiecznie zamknięte, a do komputera mogli się zbliżać tylko dorośli, nie wiadomo po co, bo nigdy nie grają w gry, tylko stale wysyłają te maile i mówią, że korespondują ze sobą. Dobra, ale żeby wyjeżdżać? I to na zawsze? Zostawić zjeżdżalnię na plaży, widok z okna, kumpli i coraz bardziej rudą, śmieszną Patkę z sąsiedztwa? No nie. To przechodzi ludzkie pojęcie, jak zawsze powtarzał Dziadek Eryk, dopóki nie umarł.

Tomaszek z miną numer trzynaście, najpoważniejszą, na jaką może się zdobyć odpowiedzialny człowiek w tym wieku, zapytał rodziców o powody zmian.

– Za rok, za dwa pójdziesz do szkoły, trzeba się przyzwyczaić do nowego miejsca na ziemi.

– Miejsca na ziemi? To znaczy, że nie zmieniamy mieszkania, tylko jakieś miejsce na Ziemi? A może na Marsie? – Tomaszek rozpaczliwie starał się zyskać na czasie. – Sorry, ale są tacy, co się tam w końcu wybiorą. Jakby się uprzeć, moglibyśmy być pierwsi.

– Kochanie... – Mama próbowała się uśmiechnąć.

– Wracamy do Babci, do Europy – oznajmił Tata. Ojcowie na ogół oznajmiają, kiedy nie są pewni, jak dalej sprawy się potoczą.

Wizyta Spidermana nie zrobiłaby na Tomaszku większego wrażenia. No, może gdyby przyleciał na miotle z Harrym Potterem, przywożąc dla ozdoby team „Matrixa” i dziewczynkę z zapałkami. Ale nie, nic nie przebiłoby tego komunikatu, nawet obietnica lodów pistacjowych przez 365 dni w roku i to do końca studiów, najmarniej.

– Europa! To po co wynieśliście się na tę głupią wyspę z kangurami, Aborygenami i oceanami dookoła? Przecież tu też są szkoły – zdziwił się Tomaszek, najwyraźniej zaskoczony nielogicznym komunikatem dorosłych.

– To proste. Mieliśmy taki pomysł, a teraz mamy inny.

– Kochanie... – Mama znowu próbowała się uśmiechnąć, tym razem do Taty, ale gdyby mogła, rozbiłaby mu na głowie tacę z sernikiem, który za chwilę miał stać się przysmakiem popołudniowego przyjęcia dla okolicznych pań.

– Kochanie – z naciskiem na „cha” wykrztusił Tata. – Nasz syn nie ma powodów do niepokoju. Musi zrozumieć, że raz pracuje się tu, a raz gdzie indziej.

Mężczyźni są dziwni, umieją jedno, a nie potrafią drugiego – pomyślał Tomaszek. Na przykład Tata. W domu nie przyszyje guzika, a w szpitalu przyszywa ludziom różne kawałki podczas operacji. Kolacji nie zrobi, a kawę tak. No i nie potrafi zrozumieć własnego dziecka.

Ja jestem mężczyzną, ale nie jestem dziwny – z dumą pomyślał Tomaszek.

Tymczasem Tata próbował jeszcze coś powiedzieć, z czego do uszu chłopca dobiegło tylko jedno zaskakujące zdanie:

– Bo potem już będziesz za stary!

Tomaszek uznał, że to prowokacja i że rozmowa może się niebezpiecznie przeciągnąć, a przecież i tak niczego się nie będzie można dowiedzieć. Postanowił przeczekać.