MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
-
nowość
-
promocja
Zaginione notatniki Darwina - ebook
Wydawnictwo:
Tłumacz:
Format:
EPUB
Data wydania:
12 listopada 2025
Zaginione notatniki Darwina - ebook
Zaginione notatniki Darwina.
Erasmus nie rozumie, dlaczego jego mama wpada w panikę z powodu zaginięcia… dwóch notatników. Czy ma znaczenie to, że jest ekspertką od Darwina, a te notesy należały właśnie do niego? Kiedy detektyw Dolittle puka do ich drzwi, śledztwo rusza pełną parą. Erasmus szybko odkrywa, że notatniki Darwina są cenniejsze niż złoto.
Kto mógł je ukraść? Nieuczciwy handlarz unikatowymi książkami? Piegowata dziewczynka z warkoczykami? A może ktoś, kto znajduje się znacznie bliżej…
Dołącz do śledztwa i daj się porwać detektywistycznej historii pełnej humoru, nieoczekiwanych zwrotów akcji oraz fascynujących faktów na temat teorii ewolucji!
Zaginione notatniki Darwina to książka, która łączy w sobie naukę, historię i mnóstwo wyobraźni. Nagradzany autor Oren Harman zainspirował się prawdziwym zniknięciem notatników Darwina z biblioteki Uniwersytetu Cambridge i zaproponował zaskakujące rozwiązanie jednej z największych zagadek naukowych w historii.
| Kategoria: | Dzieci 6-12 |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8382-764-3 |
| Rozmiar pliku: | 34 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
„TAJEMNICA TAJEMNIC”
Erasmus leżał na kanapie, przeglądając swój ulubiony album z fotografiami z dzieciństwa. Właśnie przewracał stronę ze zdjęciem, na którym siedział na szczycie drzewa, kiedy drzwi wejściowe otworzyły się i wpadła przez nie profesor Win Wiggles.
– Skradziono je! – krzyknęła. – Skradziono, mówię ci! Zniknęły! Przepadły!
– Co skradziono, mamo? – zapytał Erasmus, trochę wystraszony.
– Włącz telewizor – odpowiedziała, siadając obok niego na kanapie.
Na ekranie pojawiła się główna bibliotekarka Uniwersytetu Cambridge, doktor Jessica Gardner, która właśnie przekazywała światu szokujące wieści.
– Z bólem serca muszę państwa poinformować, że lokalizacja dwóch notatników Darwina, w tym jednego zawierającego jego słynne drzewo życia, jest obecnie nieznana – oświadczyła bibliotekarka, po czym z trudem powstrzymując łzy, dodała: – Może jest gdzieś ktoś, kto ma wiedzę, która pomoże nam je odnaleźć…?
Erasmus spojrzał na mamę i zauważył, że również jej łzy napływają do oczu.
„Po co płakać z powodu jakichś zagubionych notatników?” – pomyślał.
– Notatniki Darwina są bezcenne – powiedziała Win Wiggles, jakby czytała mu w myślach. – Ktoś musiał przyjść do biblioteki i najzwyczajniej je ukraść! To potworne, Erasmus! Czy masz pojęcie, jak cenne są dla świata notatniki Darwina?
Ale zanim Erasmus zdążył odpowiedzieć, rozległo się głośne pukanie do drzwi wejściowych.
– Otwierać! Policja!
Erasmus w mgnieniu oka zeskoczył z kanapy i schował się za nią.
Win Wiggles otworzyła drzwi. Jej oczom ukazał się niski, pulchny funkcjonariusz w mundurze. Zza kanapy Erasmus widział jego krzaczaste brwi i przekrzywioną czapkę policyjną.
– Pani profesor Winifred Wigglesworth, jak sądzę? – odezwał się policjant do wysokiej kobiety stojącej przed nim.
– Ludzie nazywają mnie Win Wiggles.
– Detektyw Dolittle z policji Cambridgeshire, kłaniam się – przedstawił się mężczyzna piskliwym, żabim głosem. – Podejrzewam, że słyszała już pani o zniknięciu notatników Darwina?
– Tak – odparła Win Wiggles, skubiąc płatek ucha. – Mówili o tym w wiadomościach. Prawda, że to okropne?
– Z całą pewnością – zgodził się policjant – ale jesteśmy zdeterminowani rozwiązać tę zagadkę i zwrócić notatniki bibliotece.
– Mam nadzieję… – Pani profesor odkaszlnęła. – Tak kocham Darwina, że sama marzyłam o posiadaniu tych notatników. Ale to jest po prostu straszne! Te zapiski były darem Darwina dla nas wszystkich. Jak ktoś miał czelność tak po prostu je sobie wziąć?
– To właśnie mnie tu sprowadza, pani profesor. Myślę bowiem, że może pani pomóc nam znaleźć złodzieja.
Detektyw Dolittle rozejrzał się wokół swoim zawodowo podejrzliwym wzrokiem. W salonie na niskim mahoniowym stoliku znajdowała się skamielina olbrzymiego trylobita, a nad nią na ścianie wisiało czarno-białe zdjęcie mężczyzny z długą białą brodą. Policjant rozpoznał twarz Charlesa Darwina z brytyjskiego banknotu dziesięciofuntowego.
– Będę potrzebował pomocy eksperta w tym śledztwie – odchrząknął – a ponieważ pani jest światowej sławy specjalistką od tych wszystkich naukowych rzeczy… No cóż, powiedzmy, że chętnie skorzystałbym z pani wsparcia.
– Bardzo proszę – Win Wiggles gestem zaprosiła detektywa do środka. – Co chce pan wiedzieć?
– Eee… no cóż… – Mężczyzna wydawał się odrobinę zakłopotany. – Uczyłem się o Darwinie w szkole podstawowej, ale to było dawno temu. Proszę odświeżyć mi pamięć, pani profesor. Dlaczego Darwin i jego notatniki mają tak doniosłe znaczenie?
„Ten detektyw naprawdę nic nie wie” – pomyślał Erasmus, przewracając oczami.
– Darwin był naukowcem, który żył dwieście lat temu w Anglii – zaczęła Win Wiggles. – Ludzie mówią, że jest najwybitniejszym biologiem, jakiego znał świat.
– Dwieście lat temu? – powtórzył policjant, podnosząc krzaczastą brew i pisząc coś w czarnym zeszyciku. – Poproszę o datę urodzenia.
Teraz Win Wiggles wyglądała na skonfundowaną.
– Dwudziesty piąty stycznia 1975 roku.
– To nie jest dwieście lat temu, pani profesor.
– Och! Chodziło panu o Darwina! – zrozumiała Win Wiggles. – On urodził się 12 lutego 1809 roku, dokładnie tego samego dnia, co Abraham Lincoln, słynny prezydent Stanów Zjednoczonych.
Erasmus uśmiechnął się, ciągle schowany za kanapą. Wiedział, że nie ma na świecie drugiej rzeczy, o której jego mama lubiłaby mówić tak bardzo, jak o Charlesie Darwinie.
– Ale Darwin nie urodził się, aby zostać politykiem – ciągnęła. – Był na to zbyt nieśmiały. Jego ojciec chciał, żeby został lekarzem, tak samo jak on, ale Darwin wolał badać naturę i zbierać motyle, ptaki i rośliny. Pewnego razu, gdy zabrakło mu rąk do trzymania wszystkich owadów, które znalazł w lesie, włożył sobie chrząszcza do ust!
– Czy to ma znaczenie dla śledztwa? – Detektyw Dolittle zmarszczył brwi. – Wróćmy do notatników.
– Notatniki… – Oczy Win Wiggles zaszły mgłą, jakby się rozmarzyła. – Kiedy Darwin miał dwadzieścia dwa lata, wypłynął statkiem o nazwie Beagle na Pacyfik w stronę równika i dalej na południe i wschód, aby badać przyrodę Brazylii i Afryki Południowej, a potem Australii i Nowej Zelandii. Kiedy wrócił do Anglii, zaczął spisywać swoje myśli w małych notatnikach. Widzi pan, Darwin postanowił rozwiązać problem, z którym nie mogły się uporać najwybitniejsze umysły przed nim. Nazwał ten problem „tajemnica tajemnic”.
– „Tajemnica tajemnic”! – Detektyw Dolittle ożywił się wyraźnie. – Czy to było jakieś oszustwo? Zbrodnia? Kradzież ubezpieczenia samochodowego?
– Och, nie, nic z tych rzeczy! Darwin chciał wiedzieć, dlaczego na świecie istnieje tak wiele różnych gatunków żywych stworzeń i skąd się one wzięły – odpowiedziała Win Wiggles. – Dlaczego istnieją miliony żuków, dżdżownic czy ryb, podczas gdy inne gatunki wymierają.
– Jak dinozaury! – zawołał Erasmus, wyskakując nagle zza kanapy.
Detektyw Dolittle zachwiał się i upuścił swój czarny zeszycik.
– Małpa w mieszkaniu! Małpa w mieszkaniu!!! – wrzasnął policjant, po czym zaczął co sił dmuchać w gwizdek i biegać w kółko.
Miał tak krótkie nogi i pulchny brzuch, że na kanapę musiał się wspiąć na czworakach.
– Proszę się uspokoić! – zawołała Win Wiggles. – Nie ma się czego bać. To jest Erasmus. Szympans, nie małpa. Znalazłam go na drzewie w Afryce.
– A co pani robiła w Afryce? – zapytał detektyw Dolittle, poruszając nerwowo palcami u rąk i stóp.
– Moja mama jest światowej sławy ekspertką od Darwina! – zawołał Erasmus. – Była na ekspedycji w dżungli!
Detektyw Dolittle zamarł. Był teraz zbyt zszokowany, żeby poruszać czymkolwiek.
– Tak – potwierdziła Win Wiggles i przeszła na środek salonu. Usiadła na krześle naprzeciwko policjanta. – To było niemal dokładnie dziesięć lat temu. Siedział tam, porzucony na czubku drzewa, całkiem sam. Nie mam własnych dzieci i kiedy zobaczyłam to maleństwo, moje serce stopniało. Zabrałam go ze sobą do domu, do Cambridge, adoptowałam go i nauczyłam wszystkiego, co jest mu potrzebne do życia.
– Na przykład jak się włącza telewizor i jak się podlewa rośliny w ogrodzie – wtrącił z dumą Erasmus. – I jeszcze różnych rzeczy o Charlesie Darwinie!
Detektyw Dolittle odzyskał oddech na tyle, by znów wydać z siebie krzyk:
– Dlaczego ta małpa umie mówić?!
– Ach, to… – Win Wiggles nonszalancko machnęła ręką. – Nauczyłam go, oczywiście. A przy okazji, to ja też nadałam mu imię. Widzi pan, i brat Darwina, i jego dziadek mieli na imię Erasmus.
Funkcjonariusz i szympans wpatrywali się w siebie podejrzliwie, aż w końcu ten drugi prychnął i znów wskoczył za kanapę.
– Uważaj! – krzyknęła Win Wiggles, gdy niemal przewrócił cenny chiński wazon stojący na kominku.
Potrząsnęła głową i mruknęła:
– Naprawdę, nie mieścisz się już w tym domu…
Erasmus zacisnął pięści i spuścił wzrok.
– Na czym to stanęliśmy? – zastanowiła się Win Wiggles, podchodząc do detektywa i wyciągając rękę, żeby pomóc mu podnieść się z kanapy. – Ach tak, na dinozaurach. Wymarły miliony lat temu, ale potem pojawiły się inne stworzenia. Darwin chciał wiedzieć, jak rodzą się nowe gatunki i czy organizmy kiedykolwiek zmieniają się w naturze. To właśnie była dla niego „tajemnica tajemnic”.
Detektyw Dolittle ze świstem nabrał powietrza, gdy Erasmus wskoczył na stół kuchenny, chwycił banana z miski z owocami i włożył go sobie do ust.
– Widzi pan – mówiła dalej Win Wiggles, nie zwracając zbytniej uwagi ani na Erasmusa, ani na detektywa – po powrocie z podróży na statku Beagle Darwin rozwiązał tę zagadkę.
– Jagjorozwiozał? – wymamrotał Erasmus z buzią pełną banana.
Detektyw Dolittle nadal wpatrywał się w Erasmusa, ale Win Wiggles po prostu jak zwykle wyjęła chusteczkę i wytarła bananową papkę z buzi szympansa.
– Jak ją rozwiązał? – powtórzyła pytanie. – No cóż, czytał dużo książek, zadawał dużo pytań i przeprowadzał dużo eksperymentów. I cały czas robił notatki w swoich małych notatnikach. Robił to w zoo, w ogrodzie botanicznym albo w bibliotece. A nawet… – Win Wiggles nie mogła powstrzymać się od chichotu. – Nawet kiedy siedział na toalecie!
Detektyw Dolittle nagle przypomniał sobie o własnym notatniku. Podniósł go i drżącym czarnym długopisem wskazał na Erasmusa. W końcu, wciąż oszołomiony, zwrócił się do Win Wiggles.
– Dlaczego ktoś miałby chcieć ukraść dwustuletnie notatniki Darwnia? – zapytał.
Win Wiggles wydawała się jednak w tej sprawie równie zdezorientowana co on.
– Naprawdę, nie wiem, kto mógłby je ukraść – powiedziała, a do jej oczu nagle znów napłynęły łzy. – Wiem tylko tyle, że zniknęły z biblioteki. I to jest naprawdę straszne, potworne i okropne!
Detektyw Dolittle ostrożnie schował czarny zeszycik i długopis do kieszeni.
– Niech pani nie płacze – powiedział swoim żabim głosem. – Przecież po to tu jestem. Pani jest światowej sławy ekspertką od Darwina i razem złapiemy tego złodzieja!
Dotknął lekko swojej policyjnej czapki i spojrzał na Erasmusa.
– Ale wszystko po kolei, pani profesor – wychrypiał. – Czy zechciałaby pani pójść ze mną na miejsce zbrodni?MIEJSCE ZBRODNI
Od miejsca zbrodni dzieliło ich tylko kilka kroków. Win Wiggles i Erasmus mieszkali blisko biblioteki uniwersyteckiej, bo profesor chodziła tam prawie codziennie, żeby czytać książki Charlesa Darwina.
Szli ulicą Grange Road – Win Wiggles z chusteczką, którą wciąż osuszała łzy, a detektyw Dolittle w jak zwykle przekrzywionej czapce policyjnej. Erasmus miał na głowie swoją ulubioną czerwoną czapeczkę. Wkrótce ich oczom ukazała się ceglana wieża, która zdawała się sięgać nieba.
Erasmus uwielbiał chodzić do biblioteki ze swoją mamą, a ona chętnie go tam zabierała, ale w głębi serca wiedział, że tym razem wszystko jest inaczej.
Erasmus wszedł do Czytelni Głównej i oszołomiony spojrzał w górę – dokładnie tak, jak robił to zawsze. To miejsce było cudowne. Pod pięknie zaokrąglonymi oknami ciągnęły się regały pełne książek. W całej sali panowała cisza, która kojarzyła mu się z przebywaniem w brzuchu gigantycznego wieloryba.
– My na miejsce zbrodni – zadudnił donośnie detektyw Dolittle, gdy mijali stareńką bibliotekarkę w gigantycznych okularach.
Następnie zaczął mówić do siebie odrobinę za głośno:
– W lewo, a potem w prawo. Skręcić na rogu, potem znowu w prawo i w górę po schodkach. To tu!
Kiedy zatrzymali się przed potężnymi starymi drewnianymi drzwiami, detektyw z poważną miną skinął głową ochroniarzowi, po czym zerwał taśmę policyjną z napisem „ZAKAZ WSTĘPU”. Mała tabliczka informowała, że znajduje się tutaj Czytelnia Starodruków, gdzie przechowywane są najrzadsze i najcenniejsze eksponaty.
Drzwi skrzypnęły, gdy detektyw Dolittle powoli je otworzył. Win Wiggles i Erasmus weszli za nim do środka.
– Ostrożnie! – krzyknął policjant.
Włączył światło i wtedy na podłodze tuż przy drzwiach ujrzeli kałużę wody.
– To dość dziwne, prawda? – zapytał.
Wszyscy troje ostrożnie obeszli kałużę.
Następnie ich oczom ukazały się regały zapełnione starymi książkami i rękopisami. Wszystko tu wyglądało na bardzo uporządkowane, a publikacje stały ściśle obok siebie – z jednym wyjątkiem.
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
Erasmus leżał na kanapie, przeglądając swój ulubiony album z fotografiami z dzieciństwa. Właśnie przewracał stronę ze zdjęciem, na którym siedział na szczycie drzewa, kiedy drzwi wejściowe otworzyły się i wpadła przez nie profesor Win Wiggles.
– Skradziono je! – krzyknęła. – Skradziono, mówię ci! Zniknęły! Przepadły!
– Co skradziono, mamo? – zapytał Erasmus, trochę wystraszony.
– Włącz telewizor – odpowiedziała, siadając obok niego na kanapie.
Na ekranie pojawiła się główna bibliotekarka Uniwersytetu Cambridge, doktor Jessica Gardner, która właśnie przekazywała światu szokujące wieści.
– Z bólem serca muszę państwa poinformować, że lokalizacja dwóch notatników Darwina, w tym jednego zawierającego jego słynne drzewo życia, jest obecnie nieznana – oświadczyła bibliotekarka, po czym z trudem powstrzymując łzy, dodała: – Może jest gdzieś ktoś, kto ma wiedzę, która pomoże nam je odnaleźć…?
Erasmus spojrzał na mamę i zauważył, że również jej łzy napływają do oczu.
„Po co płakać z powodu jakichś zagubionych notatników?” – pomyślał.
– Notatniki Darwina są bezcenne – powiedziała Win Wiggles, jakby czytała mu w myślach. – Ktoś musiał przyjść do biblioteki i najzwyczajniej je ukraść! To potworne, Erasmus! Czy masz pojęcie, jak cenne są dla świata notatniki Darwina?
Ale zanim Erasmus zdążył odpowiedzieć, rozległo się głośne pukanie do drzwi wejściowych.
– Otwierać! Policja!
Erasmus w mgnieniu oka zeskoczył z kanapy i schował się za nią.
Win Wiggles otworzyła drzwi. Jej oczom ukazał się niski, pulchny funkcjonariusz w mundurze. Zza kanapy Erasmus widział jego krzaczaste brwi i przekrzywioną czapkę policyjną.
– Pani profesor Winifred Wigglesworth, jak sądzę? – odezwał się policjant do wysokiej kobiety stojącej przed nim.
– Ludzie nazywają mnie Win Wiggles.
– Detektyw Dolittle z policji Cambridgeshire, kłaniam się – przedstawił się mężczyzna piskliwym, żabim głosem. – Podejrzewam, że słyszała już pani o zniknięciu notatników Darwina?
– Tak – odparła Win Wiggles, skubiąc płatek ucha. – Mówili o tym w wiadomościach. Prawda, że to okropne?
– Z całą pewnością – zgodził się policjant – ale jesteśmy zdeterminowani rozwiązać tę zagadkę i zwrócić notatniki bibliotece.
– Mam nadzieję… – Pani profesor odkaszlnęła. – Tak kocham Darwina, że sama marzyłam o posiadaniu tych notatników. Ale to jest po prostu straszne! Te zapiski były darem Darwina dla nas wszystkich. Jak ktoś miał czelność tak po prostu je sobie wziąć?
– To właśnie mnie tu sprowadza, pani profesor. Myślę bowiem, że może pani pomóc nam znaleźć złodzieja.
Detektyw Dolittle rozejrzał się wokół swoim zawodowo podejrzliwym wzrokiem. W salonie na niskim mahoniowym stoliku znajdowała się skamielina olbrzymiego trylobita, a nad nią na ścianie wisiało czarno-białe zdjęcie mężczyzny z długą białą brodą. Policjant rozpoznał twarz Charlesa Darwina z brytyjskiego banknotu dziesięciofuntowego.
– Będę potrzebował pomocy eksperta w tym śledztwie – odchrząknął – a ponieważ pani jest światowej sławy specjalistką od tych wszystkich naukowych rzeczy… No cóż, powiedzmy, że chętnie skorzystałbym z pani wsparcia.
– Bardzo proszę – Win Wiggles gestem zaprosiła detektywa do środka. – Co chce pan wiedzieć?
– Eee… no cóż… – Mężczyzna wydawał się odrobinę zakłopotany. – Uczyłem się o Darwinie w szkole podstawowej, ale to było dawno temu. Proszę odświeżyć mi pamięć, pani profesor. Dlaczego Darwin i jego notatniki mają tak doniosłe znaczenie?
„Ten detektyw naprawdę nic nie wie” – pomyślał Erasmus, przewracając oczami.
– Darwin był naukowcem, który żył dwieście lat temu w Anglii – zaczęła Win Wiggles. – Ludzie mówią, że jest najwybitniejszym biologiem, jakiego znał świat.
– Dwieście lat temu? – powtórzył policjant, podnosząc krzaczastą brew i pisząc coś w czarnym zeszyciku. – Poproszę o datę urodzenia.
Teraz Win Wiggles wyglądała na skonfundowaną.
– Dwudziesty piąty stycznia 1975 roku.
– To nie jest dwieście lat temu, pani profesor.
– Och! Chodziło panu o Darwina! – zrozumiała Win Wiggles. – On urodził się 12 lutego 1809 roku, dokładnie tego samego dnia, co Abraham Lincoln, słynny prezydent Stanów Zjednoczonych.
Erasmus uśmiechnął się, ciągle schowany za kanapą. Wiedział, że nie ma na świecie drugiej rzeczy, o której jego mama lubiłaby mówić tak bardzo, jak o Charlesie Darwinie.
– Ale Darwin nie urodził się, aby zostać politykiem – ciągnęła. – Był na to zbyt nieśmiały. Jego ojciec chciał, żeby został lekarzem, tak samo jak on, ale Darwin wolał badać naturę i zbierać motyle, ptaki i rośliny. Pewnego razu, gdy zabrakło mu rąk do trzymania wszystkich owadów, które znalazł w lesie, włożył sobie chrząszcza do ust!
– Czy to ma znaczenie dla śledztwa? – Detektyw Dolittle zmarszczył brwi. – Wróćmy do notatników.
– Notatniki… – Oczy Win Wiggles zaszły mgłą, jakby się rozmarzyła. – Kiedy Darwin miał dwadzieścia dwa lata, wypłynął statkiem o nazwie Beagle na Pacyfik w stronę równika i dalej na południe i wschód, aby badać przyrodę Brazylii i Afryki Południowej, a potem Australii i Nowej Zelandii. Kiedy wrócił do Anglii, zaczął spisywać swoje myśli w małych notatnikach. Widzi pan, Darwin postanowił rozwiązać problem, z którym nie mogły się uporać najwybitniejsze umysły przed nim. Nazwał ten problem „tajemnica tajemnic”.
– „Tajemnica tajemnic”! – Detektyw Dolittle ożywił się wyraźnie. – Czy to było jakieś oszustwo? Zbrodnia? Kradzież ubezpieczenia samochodowego?
– Och, nie, nic z tych rzeczy! Darwin chciał wiedzieć, dlaczego na świecie istnieje tak wiele różnych gatunków żywych stworzeń i skąd się one wzięły – odpowiedziała Win Wiggles. – Dlaczego istnieją miliony żuków, dżdżownic czy ryb, podczas gdy inne gatunki wymierają.
– Jak dinozaury! – zawołał Erasmus, wyskakując nagle zza kanapy.
Detektyw Dolittle zachwiał się i upuścił swój czarny zeszycik.
– Małpa w mieszkaniu! Małpa w mieszkaniu!!! – wrzasnął policjant, po czym zaczął co sił dmuchać w gwizdek i biegać w kółko.
Miał tak krótkie nogi i pulchny brzuch, że na kanapę musiał się wspiąć na czworakach.
– Proszę się uspokoić! – zawołała Win Wiggles. – Nie ma się czego bać. To jest Erasmus. Szympans, nie małpa. Znalazłam go na drzewie w Afryce.
– A co pani robiła w Afryce? – zapytał detektyw Dolittle, poruszając nerwowo palcami u rąk i stóp.
– Moja mama jest światowej sławy ekspertką od Darwina! – zawołał Erasmus. – Była na ekspedycji w dżungli!
Detektyw Dolittle zamarł. Był teraz zbyt zszokowany, żeby poruszać czymkolwiek.
– Tak – potwierdziła Win Wiggles i przeszła na środek salonu. Usiadła na krześle naprzeciwko policjanta. – To było niemal dokładnie dziesięć lat temu. Siedział tam, porzucony na czubku drzewa, całkiem sam. Nie mam własnych dzieci i kiedy zobaczyłam to maleństwo, moje serce stopniało. Zabrałam go ze sobą do domu, do Cambridge, adoptowałam go i nauczyłam wszystkiego, co jest mu potrzebne do życia.
– Na przykład jak się włącza telewizor i jak się podlewa rośliny w ogrodzie – wtrącił z dumą Erasmus. – I jeszcze różnych rzeczy o Charlesie Darwinie!
Detektyw Dolittle odzyskał oddech na tyle, by znów wydać z siebie krzyk:
– Dlaczego ta małpa umie mówić?!
– Ach, to… – Win Wiggles nonszalancko machnęła ręką. – Nauczyłam go, oczywiście. A przy okazji, to ja też nadałam mu imię. Widzi pan, i brat Darwina, i jego dziadek mieli na imię Erasmus.
Funkcjonariusz i szympans wpatrywali się w siebie podejrzliwie, aż w końcu ten drugi prychnął i znów wskoczył za kanapę.
– Uważaj! – krzyknęła Win Wiggles, gdy niemal przewrócił cenny chiński wazon stojący na kominku.
Potrząsnęła głową i mruknęła:
– Naprawdę, nie mieścisz się już w tym domu…
Erasmus zacisnął pięści i spuścił wzrok.
– Na czym to stanęliśmy? – zastanowiła się Win Wiggles, podchodząc do detektywa i wyciągając rękę, żeby pomóc mu podnieść się z kanapy. – Ach tak, na dinozaurach. Wymarły miliony lat temu, ale potem pojawiły się inne stworzenia. Darwin chciał wiedzieć, jak rodzą się nowe gatunki i czy organizmy kiedykolwiek zmieniają się w naturze. To właśnie była dla niego „tajemnica tajemnic”.
Detektyw Dolittle ze świstem nabrał powietrza, gdy Erasmus wskoczył na stół kuchenny, chwycił banana z miski z owocami i włożył go sobie do ust.
– Widzi pan – mówiła dalej Win Wiggles, nie zwracając zbytniej uwagi ani na Erasmusa, ani na detektywa – po powrocie z podróży na statku Beagle Darwin rozwiązał tę zagadkę.
– Jagjorozwiozał? – wymamrotał Erasmus z buzią pełną banana.
Detektyw Dolittle nadal wpatrywał się w Erasmusa, ale Win Wiggles po prostu jak zwykle wyjęła chusteczkę i wytarła bananową papkę z buzi szympansa.
– Jak ją rozwiązał? – powtórzyła pytanie. – No cóż, czytał dużo książek, zadawał dużo pytań i przeprowadzał dużo eksperymentów. I cały czas robił notatki w swoich małych notatnikach. Robił to w zoo, w ogrodzie botanicznym albo w bibliotece. A nawet… – Win Wiggles nie mogła powstrzymać się od chichotu. – Nawet kiedy siedział na toalecie!
Detektyw Dolittle nagle przypomniał sobie o własnym notatniku. Podniósł go i drżącym czarnym długopisem wskazał na Erasmusa. W końcu, wciąż oszołomiony, zwrócił się do Win Wiggles.
– Dlaczego ktoś miałby chcieć ukraść dwustuletnie notatniki Darwnia? – zapytał.
Win Wiggles wydawała się jednak w tej sprawie równie zdezorientowana co on.
– Naprawdę, nie wiem, kto mógłby je ukraść – powiedziała, a do jej oczu nagle znów napłynęły łzy. – Wiem tylko tyle, że zniknęły z biblioteki. I to jest naprawdę straszne, potworne i okropne!
Detektyw Dolittle ostrożnie schował czarny zeszycik i długopis do kieszeni.
– Niech pani nie płacze – powiedział swoim żabim głosem. – Przecież po to tu jestem. Pani jest światowej sławy ekspertką od Darwina i razem złapiemy tego złodzieja!
Dotknął lekko swojej policyjnej czapki i spojrzał na Erasmusa.
– Ale wszystko po kolei, pani profesor – wychrypiał. – Czy zechciałaby pani pójść ze mną na miejsce zbrodni?MIEJSCE ZBRODNI
Od miejsca zbrodni dzieliło ich tylko kilka kroków. Win Wiggles i Erasmus mieszkali blisko biblioteki uniwersyteckiej, bo profesor chodziła tam prawie codziennie, żeby czytać książki Charlesa Darwina.
Szli ulicą Grange Road – Win Wiggles z chusteczką, którą wciąż osuszała łzy, a detektyw Dolittle w jak zwykle przekrzywionej czapce policyjnej. Erasmus miał na głowie swoją ulubioną czerwoną czapeczkę. Wkrótce ich oczom ukazała się ceglana wieża, która zdawała się sięgać nieba.
Erasmus uwielbiał chodzić do biblioteki ze swoją mamą, a ona chętnie go tam zabierała, ale w głębi serca wiedział, że tym razem wszystko jest inaczej.
Erasmus wszedł do Czytelni Głównej i oszołomiony spojrzał w górę – dokładnie tak, jak robił to zawsze. To miejsce było cudowne. Pod pięknie zaokrąglonymi oknami ciągnęły się regały pełne książek. W całej sali panowała cisza, która kojarzyła mu się z przebywaniem w brzuchu gigantycznego wieloryba.
– My na miejsce zbrodni – zadudnił donośnie detektyw Dolittle, gdy mijali stareńką bibliotekarkę w gigantycznych okularach.
Następnie zaczął mówić do siebie odrobinę za głośno:
– W lewo, a potem w prawo. Skręcić na rogu, potem znowu w prawo i w górę po schodkach. To tu!
Kiedy zatrzymali się przed potężnymi starymi drewnianymi drzwiami, detektyw z poważną miną skinął głową ochroniarzowi, po czym zerwał taśmę policyjną z napisem „ZAKAZ WSTĘPU”. Mała tabliczka informowała, że znajduje się tutaj Czytelnia Starodruków, gdzie przechowywane są najrzadsze i najcenniejsze eksponaty.
Drzwi skrzypnęły, gdy detektyw Dolittle powoli je otworzył. Win Wiggles i Erasmus weszli za nim do środka.
– Ostrożnie! – krzyknął policjant.
Włączył światło i wtedy na podłodze tuż przy drzwiach ujrzeli kałużę wody.
– To dość dziwne, prawda? – zapytał.
Wszyscy troje ostrożnie obeszli kałużę.
Następnie ich oczom ukazały się regały zapełnione starymi książkami i rękopisami. Wszystko tu wyglądało na bardzo uporządkowane, a publikacje stały ściśle obok siebie – z jednym wyjątkiem.
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
więcej..
